La Femme (DIANA KALIMERI)
Το ταξίδι για τον μουσικό θίασο ονόματι La Femme ξεκίνησε κάπου το 2010 κι αφού δοκίμασε την τύχη του εντός των γαλλικών συνόρων ως underground act, γνώρισε τελικά την crossover επιτυχία στην άλλη μεριά του Ατλαντικού με το ντεμπούτο LP τους Psycho Tropical Berlin (2013). Έκτοτε το μουσικό τους υβρίδιο (που χωράει και την krautrock επανάληψη, και τη surf ανεμελιά, και τη new wave πληκτροφόρα θεατρικότητα και τα ψυχεδελικά ξεσπάσματα, όλα με το απαραίτητο γυαλιστερό περίβλημα) χαιρετίστηκε από ένα μεγάλο κομμάτι των εναλλακτικών millenials, αλλά κυρίως έχτισε τη φήμη γύρω από τα εκρηκτικά χορευτικά τους live – όσοι τους είδαν στο περσινό Plisskën Festival εικάζω πως το επιβεβαιώνουν.
Βέβαια δεν θα μας αφήσουν (μόνο) με αυτή τη γλυκιά ανάμνηση, γι’ αυτό και επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος για μία εμφάνιση το Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου στην Τεχνόπολη με τους Devamp Javu να αναλαμβάνουν το ρόλο της μουσικής προθέρμανσης της βραδιάς. Λίγο πριν συμβούν όλα αυτά, ο κιμπορντίστας της μπάντας Marlon Magnée έδωσε στην Popaganda μερικές λακωνικές«κωλοπαιδίστικες» απαντήσεις που κινούνται στη σφαίρα του τίτλου του τελευταίου album τους που θα κουβαλάνε στις αποσκευές τους, δηλαδή… Mystère.
La Femme, Winter Plissken Festival 2016 (DIANA KALIMERI)
Η εικόνα φαίνεται να παίζει σημαντικό ρόλο στα σόου σας (άλλωστε έχετε εμφανιστεί και σε catwalk του Yves Saint Laurent μεταξύ άλλων). Αν κάποιος υποθετικά αφαιρούσε αυτό το στοιχείο από τους La Femme, τι αντίκτυπο θα είχε; Δεν ξέρω, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα το μαθαίναμε.
Οι La Femme μοιάζουν να είναι η επιτομή του συνδυασμού των λέξεων «γαλλικό» και “rock ‘n’ roll”… Οι στίχοι μας, ναι, είναι στα γαλλικά και μας ακολουθεί μια κάποια γαλλική παράδοση… ξέρεις, καθόμαστε στο τραπέζι και τρώμε βατράχια μεθώντας με κόκκινο κρασί καμιά φορά.
Νιώθεις ότι είστε πιο πολύ ένα rock ‘n’ roll ή ένα pop act τελικά; Βασικά νιώθω ότι είμαστε pop rock.
Ονόμασε τα πέντε αγαπημένα σου acts. (σ.σ. κάπου εδώ ο όρος “acts” μάλλον εννοήθηκε κυριολεκτικά… καλύτερα, έτσι είχε περισσότερη πλάκα) Πουτσοσκάμπιλο, σεξ, να χέζω με την πόρτα ανοιχτή, να φιλοσοφώ στην Ακρόπολη, να νιώθω το νερό του ωκεανού στο απαλό μου δέρμα.
Ποιά η γνώμη σου για τους B-52s; Νιώθεις καθόλου ότι μοιάζετε με μία 10s εκδοχή τους; Μιλάς για τους πυραύλους ή για την μπάντα;
Το δεύτερο album σας, Mystère, ακούγεται λιγότερο θυμωμένο από το ντεμπούτο σας, Psycho Tropical Berlin. Πώς κι έτσι; Ήταν πολύ μεγάλο, έπρεπε να καπνίσουμε πολύ χόρτο για να επιβιώσουμε. Μάλλον γι’ αυτό είναι πιο αργό και λιγότερο επιθετικό.
Τελικά, τι το “psycho” και τι το «τροπικό» έχει το Βερολίνο; Το Βερολίνο μπορεί να είναι psycho αλλά όχι τροπικό, μόνο το Psycho Tropical Berlin μπορεί να είναι psycho και τροπικό μαζί.
Στο κομμάτι σας “Le vide est ton nouveau prénom” οι στίχοι μιλάνε για το κενό που αφήνει μία σχέση όταν τελειώνει. Για έναν μουσικό, πώς αυτό το κενό γεμίζει από τη μουσική; Η δημιουργικότητα είναι μια απάντηση στην καταστροφή.
O Marlon Magnée των La Femme (DIANA KALIMERI)
Ξεκινήσατε ως ένα underground act στη Γαλλία, μετά γίνατε αρκετά δημοφιλείς στις ΗΠΑ, υπογράψατε στην Universal, γίνατε stars στη χώρα σας κι όχι μόνο. Οι La Femme έπαψαν δηλαδή να είναι indie; Δεν με ενδιαφέρει να είμαι indie, δεν με ενδιαφέρει να είμαι mainstream, με ενδιαφέρει μόνο να κάνω καλή μουσική.
Ο Friedrich Nietzsche κάποτε έλεγε ότι «Θα έπρεπε να θεωρούμε κάθε ημέρα που δεν χορεύουμε έστω και μια φορά, μία χαμένη ημέρα». Επιβεβαιώνεις; Ναι, αλλά είμαι περισσότερο με τον Kafka. (σ.σ. Ο Kafka πάντως, ήταν με τον Nietzsche)