Ασπρόμαυρη παλιά τηλεόραση προβάλλει την κλασική κινηματογραφική μεταφορά του «Λεωφορείον ο Πόθος» του Τεννεσί Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν. Βίβιαν Λι, Μάρλον Μπράντο, 1947. Μια σταγόνα πέφτει ρυθμικά, επίμονα, εκκωφαντικά μέσα σε άδειο κουβά-ηχείο. Μετράει τον χρόνο, τον πόνο, τον θάνατο, τις μνήμες, το θαύμα, το επέκεινα. “The tap drips under the strip light, and I’m sitting in the kitchen sink and the tap drips, drip, drip, drip, drip, drip, drip, drip, drip…”.(“10:15 Saturday Night”, The Cure)
Φτυσιές ηλιόσπορου κι άσπρα πουκάμισα μπουγάδα. Στο βάθος σιδερένιο κρεβάτι, ημίγυμνο αντρικό σώμα λουσμένο στο φως, καθηλωμένο-σε αποκαθήλωση.
Η Μπλανς-Ραμόνα, επί το ελληνικότερον Ερμιόνη ως άλλη Εκάτη, θεά των φίλτρων και των θαυμάτων, του έρωτα και της ελευθερίας οδηγεί τον ρυθμό των γεγονότων μέσα από ξεσπάσματα αφηγήσεων, εκμυστηρεύσεων, αναπολήσεων και κλασικών λαϊκών τραγουδιών περασμένων δεκαετιών. Ανάσα κοφτή που ραγίζει στον αέρα κι αμέσως ξαναγεμίζει για να διαγράψει κυκλική ακατάπαυστη ροή που συνδέει το μύχιο συναίσθημα με την ειλικρινή έκφραση, το μίσος με τη συγχώρεση, την ξενιτιά με τη συμφιλίωση, την εκδίκηση με την καλοσύνη, τον φόνο με τη λύτρωση.
Η εμπνευσμένη εκδοχή της ποιήτριας Γλυκερίας Μπασδέκη στο αρχικό «Λεωφορείον ο πόθος» συνθέτει ένα κείμενο ελληνικής ταυτότητας με βαλκανικές προεκτάσεις, αναφορές, συνδηλώσεις που γεφυρώνουν το σήμερα με περασμένες δεκαετίες. Η σε βάθος και σκληρά ρομαντική ματιά του σκηνοθέτη Γιάννη Σκουρλέτη διαγράφει μια διαδρομή μνήμης, ιστορίας, αναπάντεχου, ζώντος, μελλούμενου, θαυμαστικού, ένα ταξίδι με αποσκευή την πίστη στο θαύμα.
Ραμόνα: βορειοελλαδίτισσα, με εγγενείς «καταραμένες» ιδιότητες, διαισθητικές-παραψυχολογικές-αφοριστικές για την κλειστή τοπική κοινωνία, καταφεύγει ως αρτίστα στα πέριξ επαρχιακά σκυλάδικα. Η φυγή της κρύβει παρελθόντα βιασμό και ενδοοικογενειακούς φόνους. Επιστρέφει στο χωριό που μένει η αδελφή της Στέλλα με τον άντρα της Ζλατάν. Η Ραμόνα μιλάει ντοπιολαλιά όπως και οι υπόλοιποι χαρακτήρες. Ζλατάν: η βουλγάρικη εκδοχή του Κοβάλσκι, βίαιος, ανεξέλεγκτος, παιδικός, ασύνδετος με τον εαυτό του και τους άλλους, σπάραγμα ανθρώπου, χωρίς ρίζες-αναφορές-μνήμες, χωρίς όνομα, πατρίδα και τελικό ασφαλή προορισμό, μετανάστης σε μόνιμο ενδιάμεσο σταθμό («Πως έφτασα εδώ δεν ξέρω»). Στέλλα: αδελφή της Ραμόνας και γυναίκα του Ζλατάν, ασθενικό ταλαιπωρημένο πλάσμα, παθιασμένο από έρωτα, στα όρια του ευαγγελισμού και της εξαΰλωσης, αδύναμο και σκληρό ταυτόχρονα, «από μαρτύριο ευλογημένο ξεσκισμένη», η προσωποποίηση του απόλυτου, η εμμονή στον ένα και μοναδικό. Μάρκος: ανάπηρος προστατευόμενος πρώην εραστής και νυν υιοθετημένος «ψυχογιός» της Ραμόνας αλβανικής καταγωγής, είναι αυτός που δίνει τα προστάγματα από το κρεβάτι της ακινησίας: γάλα, πατρίδα, καλοσύνη…το αθώο σώμα, ο άγγελος του μέλλοντος.
Η Ραμόνα επιστρέφει για να συντελέσει το θαύμα της απελευθέρωσης, να δώσει φτερά στις αλύτρωτες ψυχές -«Φτιρά να σι καρφώσου θέλου»- κι επιφορτίζεται συνειδητά με το σωτήριο έγκλημα-φόνο του Ζλατάν με τη συνδρομή της αδελφής της («Από αγάπη και καλοσύνη σε σκοτώνουμε») και τελικά τη δική της αυτοκτονία. Ο θάνατος, ως ξέπλυμα προηγούμενων αμαρτιών και παθών, είναι λύτρωση, οδός για το μέλλον. Ο επιθανάτιος ρόγχος της Ραμόνας και η μπόχα θανάτου του Ζλατάν είναι η προσευχή-θαύμα-εξορκισμός που δημιουργεί τη νέα ζωή, την ένωση της Στέλλας και του Μάρκου με τις ευλογίες τους. Η αποδέσμευση του έρωτα είναι ελευθερία. Ο χρόνος συμφιλιώνεται σε αυτή την ιστορία. Στην Ελλάδα, τα Βαλκάνια, όπου ακουμπάει η ψυχή ταξιδεύει.
«Έβρος-Μαρίτσα, ένα ποτάμι πια».* Ο περαματάρης έλαβε τα ναύλα για την αντίπερα όχθη. «…παππούδες κουβαλάμε στην καμπούρα μας, ώρες κακές, φωνές αόρατες και αρχαίες πανουργίες…απλήρωτους λογαριασμούς και τέτοια…».
*O Έβρος, γνωστός και ως Μαρίτσα, (Βουλγαρικά: Марица) είναι ο δεύτερος σε μέγεθος ποταμός της ΝΑ Ευρώπης (μετά τον Δούναβη), και ο κυριότερος ποταμός της Βαλκανικής Χερσονήσου, με συνολικό μήκος περίπου 530 χλμ.
Πηγή: http://el.wikipedia.org
—————————————————–
Ραμόνα travel/ η γη της καλοσύνης
Οι προγραμματισμένες παραστάσεις 2-5 Ιουνίου είναι sold out. Παράταση για δύο ακόμα παραστάσεις: Παρασκευή 6 Ιουνίου 21:00, Σάββατο 7 Ιουνίου 22:30.
Ελληνικό Φεστιβάλ
Πειραιώς 260, Αποθήκη
Ώρα έναρξης: 21.00
Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό 20 & 15,
Φοιτητικό 10, Μειωμένο 10, Ανέργων 5, ΑμεΑ 5.
Σκηνοθεσία – Σκηνογραφία: Γιάννης Σκουρλέτης
Μουσική: Κώστας Δαλακούρας
Ακορντεόν: Βασίλης Ζιάκας
Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Βοηθός σκηνοθέτη: Ηλέκτρα Ελληνικιώτη
Ερμηνεύουν: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Λένα Δροσάκη,
Δημήτρης Μοθωναίος, Κρις Ραντάνοφ