Ο Κωνσταντίνος Πατσαρός με το πρώτο του κιόλας βιβλίο, Το Κουτί, κατάφερε να κερδίσει το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Βιβλίου 2015 «Ευχαριστώ την επιτροπή για την απόφαση της. Είναι ένας καλός τρόπος να βοηθηθεί το βιβλίο ώστε να φτάσει σε περισσότερα παιδιά. Γι’ αυτό άλλωστε έκατσα να γράψω. Για να το διαβάσουν.» Ο ίδιος μικρός διάβαζε Πέντε φίλους, θυμάται ότι η μητέρα του αγόραζε πολλά βιβλία και αισθάνεται ευγνώμων για αυτό αλλά από τότε ήταν κάπως εκλεκτικός «Διάβαζα μονάχα ό,τι με ευχαριστούσε. Αν ένα βιβλίο δε μου άρεσε, το άφηνα και είναι κάτι που ακόμη το κάνω. Πιστεύω στη χαρά της ανάγνωσης, δεν πρέπει να υπάρχει πίεση και αυτό το έχω κρατήσει ως εκπαιδευτικός. Τα παιδιά δεν πρέπει να πιέζονται για να διαβάσουν».
Ο Κωνσταντίνος Πατσαρός λοιπόν, εκτός από συγγραφέας του Κουτιού είναι δάσκαλος που επιλέγει να αφιερώνει την ώρα της ευέλικτης διδακτικής ζώνης στη λογοτεχνία. Πόσο εύκολο όμως είναι να πείσει τους μαθητές του να αγαπήσουν το διάβασμα και να προτιμήσουν ένα βιβλίο από την τηλεόραση ή τα παιχνίδια στο κινητό των γονιών; «Βασικό είναι να διαβάζουν οι γονείς τους, τα παιδιά είναι μηχανές μίμησης, αν τους δει να το κάνουν θα θέλει να δοκιμάσει κι αυτό. Καλή η τεχνολογία ας υπάρχουν όλα στο σπίτι αλλά να υπάρχουν και τα βιβλία. Επίσης τους το παρουσιάζω σαν μια απολαυστική διαδικασία για εμένα τον ίδιο, ότι το βιβλίο είναι κάτι λαχταριστό, κάτι που αγαπώ. Τους λέω ότι ανυπομονώ να επιστρέψω σπίτι για να συνεχίσω το βιβλίο που άφησα στη μέση». Αλήθεια εμείς διαβάζαμε πολύ Ζωρζ Σαρή και Άλκη Ζέη. Σήμερα τι διαβάζουν άραγε τα πιτσιρίκια; «Τους αρέσει πολύ ο Χάρι Πότερ, διαβάζουν επίσης τον Σπασίκλα αλλά στο σχολείο τους προτείνουμε και διαβάζουμε μαζί και κλασικούς αλλά και σύγχρονους τίτλους βιβλίων, τίτλους που θα τους βοηθήσουν στην εξερεύνηση της λογοτεχνίας».
«Πιστεύω στη χαρά της ανάγνωσης, δεν πρέπει να υπάρχει πίεση και αυτό το έχω κρατήσει ως εκπαιδευτικός. Τα παιδιά δεν πρέπει να πιέζονται για να διαβάσουν».
Αρχικά προσπαθήσει να γράψει ένα σενάριο, το άφησε ημιτελές, έγραψε ένα πρώτο παιδικό βιβλίο που δεν έχει εκδοθεί και μετά έγραψε Το Κουτί. «Αυτό που με ενδιέφερε ήταν να γράψω μια καλή, πρωτότυπη ιστορία. Δεν είχα στο μυαλό μου ούτε να περάσω κάποιο μήνυμα ή να είμαι διδακτικός». Ο ήρωας της ιστορίας του Κωνσταντίνου είναι ο Αρίφ, μαθητής της έκτης δημοτικού, ο μπαμπάς του είναι από το Πακιστάν και η μαμά του από την Ελλάδα. Ο Αρίφ μέσα στην τάξη νιώθει ότι είναι εξωγήινος, ένα περίεργο πλάσμα από άλλο πλανήτη. Τρία όνειρα, που εκτυλίσσονται μέσα στο κουτί με τα χαμένα αντικείμενα της τάξης, και τρία ξυπνήματα διαδραματίζονται στο Κουτί και μέσα από την φαντασία ο Αρίφ χτίζει ένα πραγματικό μονοπάτι και προσεγγίζει τους συμμαθητές του.
Ο Αρίφ τα λέει καλύτερα: «Τελευταία βέβαια νιώθω λιγότερο εξωγήινος. Μέχρι να φτάσω ως εδώ όμως, κουράστηκα πολύ. Ήταν σα να έκανα ένα μεγάλο και επίπονο ταξίδι, πολύ μακριά από αυτόν τον πλανήτη. Τόσο μακριά που ξέχασα πώς να γυρίσω πίσω. Έλειπα καιρό και μολονότι προσπαθούσα να βρω τον δρόμο της επιστροφής, πολλά εμπόδια έμπαιναν στη μέση και συχνά χανόμουν μέσα σε θύελλες από εχθρική συμπεριφορά και θαλασσοταραχές από απογοήτευση.
Η μικρή μου Οδύσσεια όμως δείχνει να τελειώνει. Είμαι στο διαστημόπλοιο μου και από μακριά διακρίνω μια λαμπερή γαλάζια σφαίρα. Ανυπομονώ να γυρίσω πίσω και να θυμηθώ τον παλιό καλό μου εαυτό, το παιδί που λάτρευε το καλοκαίρι και, όταν έκανε μακροβούτια, φανταζόταν ότι καταδυόταν σ’ έναν μυθικό κόσμο με ανεξερεύνητα παλάτια και κρυμμένα περάσματα».
