Πέρασε λοιπόν το πολυδιαφημισμένο reunion των Monty Python, η ευκαιρία των 5 πλέον Βρετανών κωμικών για ένα τελευταίο αντίο στο κοινό τους που κατέκλυσε την Ο2 Arena του Λονδίνου. Η γεμάτη παράσταση, που κράτησε περίπου 200 λεπτά, έδωσε μια ειλικρινή και νοσταλγική απάντηση στο πώς μπορεί να ανανεωθεί και να επαναπαρουσιαστεί το υλικό. Και στα περισσότερα σημεία πέτυχε. Παίζοντας παράλληλα με διαφορετικά μεγέθη, μουσικούς, χορευτές και γενικότερα μια άρτια παραγωγή, παρουσίασαν τα κλασικά τους σκετς στην καλύτερη δυνατή ποιότητα.
Η μετάδοση της τελευταίας παράστασης των Python έγινε σε Βρετανία, Αμερική και Ευρώπη, σημειώνοντας αρκετά εντυπωσιακά στατιστικά. Μόνο στη γενέτειρά τους, πάνω από 700.000 άνθρωποι συντονίστηκαν στους δέκτες, χώρια την ασφυκτικά γεμάτη αρένα στο Λονδίνο. Τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν σε χρόνο dt – η πρώτη παράσταση χρειάστηκε 43 δευτερόλεπτα, σημειώνοντας ρεκόρ- και γι’αυτό άλλωστε οι Python επέκτειναν τις παραστάσεις. Και δεν έλειψε τίποτε. Ακόμη και ο εκλιπών Graham Chapman, οι αναφορές στον οποίο γίνονταν -από τον τίτλο ακόμη- με αρκετά έξυπνα gags και πάντα με μια υπόγεια ειρωνική διάθεση.
Γενικότερα η ατμόσφαιρα θύμιζε ένα -πολύ- πιο καλογυαλισμένο Hollywood Bowl, που ήταν και η τελευταία live εμφάνισή τους μέχρι τώρα. Κυρίως σε θέμα ροής, μιας και η ενέργεια που είχαν τότε δε συγκρίνεται με την τωρινή, εμφανώς πιο ξεθωριασμένη τώρα, πράγμα απόλυτα φυσιολογικό μιας και ο μέσος όρος ηλικίας των μελών είναι τα 71 χρόνια. Είναι συνεπώς αδύνατο να περιμένεις από τον 74χρονο John Cleese να κάνει το “silly walk” ή άλλα χορευτικά, οπότε προσαρμόζεσαι κι εσύ μαζί με κείνους.Αλλά, η κωμική φλέβα, το timing, οι μικροί αυτοσχεδιασμοί που διαφέρουν από παράσταση σε παράσταση ήταν όλα εκεί. Όπως και οι διάσημοι επίγονοι guest stars, όπως ο Eddie Izzard ή ο Mike Myers ή την εμφάνιση-έκπληξη του δηλωμένου φαν Stephen Hawking. Μαζί φυσικά, με το άχρονο υλικό των Python που δε γερνά, ούτε κουράζει ακόμη και με τη χιλιοστή επανάληψη. Albatross, Blackmail, Spanish Inquisition, Bruce’s Philosopher’s Song, The Lumberjack Song, Dead Parrot, Argument Clinic και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Δυστυχώς βίντεο της προκοπής δεν υπάρχουν, αλλά αναμένουμε την κυκλοφορία του dvd/blu-ray που είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη.
Αν το δούμε ως μια γνήσια αποχαιρετιστήρια τελετή, τότε μπορούμε να πούμε πως αποστολή εξετελέσθη. Βίντεο ανάμεσα στα σκέτς, τραγούδια -όλα τα κλασικά- τα σκίτσα του Terry Gilliam, η ζωντανή ορχήστρα με το πρελούδιο στην αρχή, έφτιαξαν ένα δυνατό «piss-off» αλλά και best of show για εμάς τους φαν. Αν το δούμε σαν γενικότερη Python προσπάθεια, τότε ίσως νιώσουμε μια μικρή απογοήτευση, κυρίως λόγω της μοιραίας σύγκρισης με το αμείλικτο παρελθόν, όπως για παράδειγμα το γνήσιο Flying Circus που παραμένει χαοτικά αξεπέραστο. Όμως, όπως είπαν και οι ίδιοι, τα show δεν έγιναν για την κωμωδία και την εξέλιξη του χιούμορ, αλλά για τη νοσταλγία και τις αναφορές στο παρελθόν.
Το κοινό πάντως, στο Δαναό γέμισε την αίθουσα την Κυριακή το βράδυ, τηρώντας μια ευλαβική προσήλωση στο υλικό, σχεδόν λέγοντας τα λόγια μαζί με τους Python, ακριβώς σαν μια ροκ συναυλία. Και οι Python είναι οι μόνοι κωμικοί που έχουν τη ευχέρεια να το κάνουν πράξη.
