“Jesus Christ! What happened?” αναλογίζεται ο Justin Pierce, ως Casper, στην τελευταία σκηνή της ταινίας του Larry Clark, KIDS. Μόλις έχει συνέλθει από ακραίο hangover και γύρω του παρατηρεί τους φίλους του που έχουν αποκοιμηθεί στο πάτωμα, σε παράξενες στάσεις, ο ένας καβάλα στον άλλο. Λίγες ώρες πριν είχε ερωτοτροπήσει σ’ ένα καναπέ με τη «ναρκωμένη» Jenny (Chloe Sevigny), που το ίδιο απόγευμα ανακάλυψε πως έχει μολυνθεί από τον ιό HIV. «Ηθικός αυτουργός» ο κολλητός του Casper, Telly (Leo Fitzpatrick), που δρούσε για ένα χρόνο ως «virgin surgeon», παίρνοντας την παρθενιά έφηβων κοριτσιών που έχαφταν τα γλυκόλογά του.
Αυτό είναι το γαϊτανάκι γύρω από το οποίο ξετυλίγεται η ιστορία μίας οργισμένης αγέλης skaters και ένα μάτσο κοριτσιών που ανακαλύπτουν την σεξουαλικότητα τους χαϊδεύοντας αμήχανα καβάλους, με την απειλή του AIDS να κρέμεται σα διπλός πέλεκυς πάνω από τα κεφάλια τους, στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Είναι εκείνα τα «παιδιά» που αγάπησε ο Larry Clark, έκανε παρέα μαζί τους και μετά από μια συγκυριακή συνάντηση με το πιο ενθουσιώδες από αυτά, τον Harmony Korine, τα μάζεψε και τα χώρεσε σε ένα φιλμ που μέχρι σήμερα, καταφέρνει να σοκάρει (ακόμα και τους πιο κουλ) θεατές του.
KIDS.
Όταν ο Larry Clark αποφάσισε να κάνει το KIDS ήταν 52 ετών. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν απλώς φωτογράφος. Αυτή ήταν η πρώτη του ταινία. «O Larry είναι από εκείνους τους ανθρώπους που για να αποτυπώσει κάτι στο φακό, πρέπει πρώτα να το ζήσει», λέει ο Leo Fitzpatrick, ο πρωταγωνιστής της ταινίας. Άρχισε να κάνει παρέα με τους σκεητάδες της Νέας Υόρκης (και να μαθαίνει και ο ίδιος skate) στη Washington Square, εκεί όπου καρμικά συνάντησε τον Harmony Korine, που σήμερα πάει για ένα κατούρημα στον κήπο του σπιτιού του – τυπικός Harmony – κι έπειτα επιστρέφει με εκείνη τη γαμάτη ιδέα για μια ταινία (που σπάει αρχικά τα αρχίδια των κριτικών, για να την κατατάξει έπειτα το κοινό στα cult classics, βλ. Gummo, Spring Brakers), αλλά τότε δεν ήταν παρά ένα παιδί που μόλις είχε τελειώσει το σχολείο και είχε μια άσβεστη δίψα να κάνει ταινίες.
«Άραζα στο σιντριβάνι της Washington Sq. όταν είδα τον Larry να φωτογραφίζει τους skaters. Σε κάποια φάση κάθισε δίπλα μου και τον ρώτησα για τη φωτογραφική που χρησιμοποιούσε – ήταν μια Leica -. Μου είπε πως θέλει να κάνει μια ταινία. Ήταν τότε που μόλις είχα μετακομίσει στη Νέα Υόρκη για να παρακολουθήσω μαθήματα στο NYU. Έμενα στο σπίτι της γιαγιάς μου και δεν είχα μία. Σκότωνα το χρόνο μου είτε στο πάρκο αράζοντας με τους σκεητάδες είτε βλέποντας ταινίες στο σινεμά. Κάπως έτσι άρχισα να σκέφτομαι κινηματογραφικά. Πάντα ήθελα να κάνω μια ταινία και στο σχολείο έκανα δικά μου φιλμάκια τα οποία κουβαλούσα μονίμως πάνω μου σε VHS, μέσα στο σακίδιό μου. Όταν ο Larry μου είπε το σκοπό του, του έδωσα αμέσως μια κασέτα, πάνω στην οποία είχα γράψει το τηλέφωνό μου για να δει το υλικό μου», θυμάται ο Korine για την συνάντησή του με τον Larry Clark που καθόρισε όλη την μετέπειτα κινηματογραφική του πορεία.
Ο Clark μαγεύτηκε από το υλικό και κάλεσε σε συνάντηση τον Korine, γιατί ήξερε ότι χρειάζονταν ένα «παιδί» να γράψει το “KIDS”, καθώς μόνο ένα από αυτά μπορούσε να αποτυπώσει τη slang, τις συζητήσεις, τους προβληματισμούς εκείνης της γενιάς.
Larry Clark και Justin Pierce.
Σε λίγες μέρες ο Harmony θα έγραφε 10 – 12 σελίδες την ημέρα στο υπόγειο της γιαγιάς του και μέσα σε μια βδομάδα θα είχε το πρώτο draft μιας ιστορίας – ένεση αδρεναλίνης – που αφηγείται ένα 24ωρο της ζωής των κωλόπαιδων της Νέας Υόρκης. Το καστ ήταν ήδη έτοιμο. Ήταν έξω στα πάρκα και τους δρόμους του μεγάλου μήλου. Ήταν οι φίλοι του Harmony – και ήδη μεγάλες φιγούρες της skate κοινότητας- Justin Pierce (Casper) και Harold Hunter. Η Chloe Sevigny ήταν κολλητή του από το σχολείο. Ο Leo Fitzpatrick ήταν ανακάλυψη του Clark και «το πιο οργισμένο παιδί πάνω σε σανίδα εκεί έξω», για αυτό και τον τσίμπησε λίγο καιρό αφότου μπλέχτηκε με την skate κοινότητα. «Σε όλες τις χολυγουντιανές ταινίες, το αγόρι που ρίχνει τα κορίτσια, είναι ο ωραίος, ξανθός με γαλανά μάτια. Εγώ ήθελα ακριβώς το αντίθετο. Γιατί τα άγορια που ρίχνουν τα κορίτσια δεν είναι πάντα τα πιο όμορφα. Είναι τα αγόρια που το μόνο που σκέφτονται είναι το μουνί», λέει με ειλικρίνεια ο Clark στο Rolling Stone.
Το στοιχείο που σε κάνει ακόμα και σήμερα να σφίγγεις τις γροθιές σου όταν παρακολουθείς το KIDS είναι ακριβώς αυτό. Δεν πρόκειται για μια θυμωμένη γενιά πασπαλισμένη με χολιγουντιανή χρυσόσκονη. Δεν εμπεριέχει υπερβολικά δράματα. Η δομή αρχαιοελληνικής τραγωδίας που αχνά διατρέχει το σενάριο, κάθε άλλο παρά εσκεμμένη ήταν. Είναι απλά η δομή που ακολουθεί η ζωή και εν προκειμένω, η ζωή των εφήβων του 1995 στα στενά της Νέας Υόρκης. Το KIDS σοκάρει ακόμα και σήμερα ακριβώς επειδή είναι αληθινό. Μάλιστα, στο δίλημμα «Η τέχνη μιμείται τη ζωή ή η ζωή την τέχνη;» η ταινία του Larry Clark έχει να δώσει μια ειρωνική απάντηση. Ο Justin Pierce βρέθηκε κρεμασμένος στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου το 2000, ενώ έξι χρόνια μετά ο Harold Hunter πεθαίνει από καρδιακή προσβολή μετά από χρήση κοκαΐνης.
Οι Polaroids του Larry Clark. Casting.
H Chloe Sevigny, όταν δέχτηκε την πρόταση από τον Korine ήταν πωλήτρια σε ένα κατάστημα ρούχων για ravers, it girl (είχε ήδη παίξει στο video clip του “Sugar Kane” των Sonic Youth) και club kid της εποχής (εξηγεί και τη συμμετοχή της στο “Party Monster”, στο πλευρό του Macaulay Culkin). Η Rosario Dawson από την άλλη είχε μόλις τελειώσει το γυμνάσιο και κάθονταν αμέριμνη στο πλατύσκαλο του σπιτιού της, όταν την εντόπισε ο Harmony Korine κατά τη διάρκεια των πρώτων γυρισμάτων. «Χοροπηδούσε πάνω κάτω και φώναζε “Ο Θεέ μου, αυτό το έγραψα για ‘σένα, δεν σε ξέρω καν, αλλά αυτό το έγραψα για ‘σένα!”», θυμάται η Dawson. Ήταν ο ρόλος της ατίθασης Ruby που μιλούσε χωρίς αναστολές για το σεξ με τις φίλες της στο δωμάτιο του σπιτιού της και δεν θυμόταν με πόσους ερωτικούς παρτενέρ έχει πάει και ακόμα περισσότερο με πόσους ακριβώς δεν έχει πάρει προφυλάξεις, όταν τη ρωτά η νοσοκόμα πριν δώσει δείγμα για το HIV test.
Το AIDS μπήκε στην ταινία για τον ίδιο λόγο που φτιάχτηκε η ίδια η ταινία. Για να εξαγριώσει τον κόσμο. Πολλοί διάλογοι ήταν εμπνευσμένοι από τις πραγματικές συζητήσεις της παρέας του Korine, τα ναρκωτικά και το σεξ ήταν κομμάτια της καθημερινότητάς τους, όμως η Jenny δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα. «Δεν ξέραμε στα αλήθεια τίποτα για την ασθένεια, παρά μόνο ότι δε θέλαμε να την κολλήσουμε», λέει ο Korine που υπήρξε έφηβος την εποχή που τελείωσε μια για πάντα το πάρτι του ελεύθερου έρωτα των 60’s και των 70’s με την φοβερή έξαρση του ιού. Η ιδέα ήταν του Clark. «Το 1994 επρόκειτο να μοιραστούν προφυλακτικά στα σχολεία, αλλά η καθόλικη εκκλησία εναντιώθηκε έντονα σε αυτό. Το AIDS ήταν παντού στις ειδήσεις. Ήταν μια ιδέα που προέκυψε και έδεσε ολόκληρη την ιστορία».
Οι Polaroids του Larry Clark.
Η ταινία ξεσήκωσε πλήθος αντιδράσεων. Πολλοί ήταν εκείνοι που μίλησαν για παιδική πορνογραφία και χυδαιότητα. «Η ταινία δε θα μπορούσε με τίποτα να υπάρξει σήμερα. Δεν ξέρω ποιοι είναι οι νόμοι και οι κανόνες τώρα, αλλά σίγουρα δε θα μπορούσε να ξανά γίνει τίποτα από όλα αυτά», λέει ο Harmony και είναι αλήθεια, ό,τι κάτι αντίστοιχο δεν ξανασυνέβη στο Χόλιγουντ. «Θέλαμε να κάνουμε μια ταινία που δεν έχει ξαναγίνει, κάτι πραγματικά πρωτογενές. Και ο κάναμε», λέει σήμερα ο 72χρονος πλέον Clark, είκοσι χρόνια από την πρώτη προβολή της ταινίας. Το μεγαλύτερο μάζεμα ερασιτεχνων ηθοποιών στην ιστορία του κινηματογράφου, σοκαριστκό, βουτηγμένο στον αρρωστημένο ρομαντισμό της αμερικάνικης εφηβείας, το ΚIDS σε πιάνει από το λαιμό από την πρώτη σκηνή και σε αφήνει χωρίς ανάσα, αφού πέσουν οι τίτλοι τέλους. “Jesus Christ! What happened?”
Κανένας δεν πίστευε ότι το KIDS θα έφτανε στο Sundance Festival και στις Κάννες, όμως η προβολή της έγινε σε κατάμεστες αίθουσες με τους περισσότερους από τους πρωταγωνιστές να βιώνουν την πιο αποκαλυπτική στιγμή της ζωής τους βλέποντας το αποτέλεσμα.
Ο Harmony Korine, το λέει σωστά. Το KIDS δε θα μπορούσε να υπάρξει σήμερα. Όχι μόνο γιατί «οι νόμοι και οι κανόνες» δε θα επέτρεπαν να γυριστεί μια τέτοια ταινία, αλλά και γιατί η εφηβεία των παιδιών των 10’s έχει άλλη απόχρωση σήμερα. Φυσικά και πίνουν μπίρες, μπάφους, πηδιούνται με και χωρίς προφυλακτικό, μπλέκουν σε περίεργες καταστάσεις, είναι εξαγριωμένοι χωρίς λόγο και μπερδεμένοι. Αυτό δεν αλλάζει ποτέ. Αν κάποιος κοιτούσε όμως τη ζωή τους μέσα από την κλειδαρότρυπα που θα έστηνε ένας αντίστοιχος Larry Clark θα έβλεπε πιθανότατα τα smart phones, τα social media και τη δίψα για λεφτά να έχουν καταβάλει μεγάλο κομμάτι της ζωής τους. Θα παρατηρούσε ίσως την ανάγκη των κοριτσιών να μοιάσουν στην Kylie Jenner και τα αγόρια να ψάχνουν το καλύτερο pick up line και ένα ταιριαστό emoticon για να ρίξουν ένα κορίτσι στο Tinder. Αλλά ποιος ξέρει; Ίσως αυτή να είναι η επόμενη ιδέα του Harmony Korine. Το KIDS όμως, έχει καταταχθεί στο πάνθεον των “coming of age classics” και πολύ δύσκολα θα βρεθεί κάτι να το αποκαθηλώσει, γιατί είναι τόσο αυθεντικό, όσο αυθεντική ήταν και η εφηβική «αθωότητα» όταν έφτανε μια και καλή στο τέλος της. Στα μέσα της δεκαετίας του ’90.
