Πριν από μία δεκαετία οι Of Montreal έγραψαν την δική τους ιστορία με το δωδεκάλεπτο “The Past Is A Grotesque Animal”, ένα τραγούδι που παρά την διάρκειά του ακούστηκε (και ακούγεται) πολύ, έχοντας αναχθεί πια σε indie ύμνο. Ωστόσο η μπάντα του Kevin Barnes μόνο ως one hit wonders δεν θα μπορούσαν να λογίζονται, καθώς, πριν από αυτό το έπος είχαν ήδη μία δεκαετία στις πλάτες τους.
Λίγο πριν ο Kevin Barnes φορέσει κάποιο πλουμιστό drag outfit και ανέβει με τους υπόλοιπους Of Montreal στην σκηνή της Πλατείας Νερού στις 14 Ιουλίου στα πλαίσια του Ejekt Festival, μίλησε στην Popaganda για τη δημιουργικότητα και τον διακαή πόθο του να δει έναν κόσμο που θα κυριαρχούν οι γυναίκες.
Θα ξεκινήσω με το “The Past Is A Grotesque Animal” που είναι πολύ αγαπημένο στην Ελλάδα. Ισχύει και σε άλλες χώρες αυτό ή είναι δικό μας κόλλημα; Ναι, είναι σίγουρα ένα από τα πιο δημοφιλή μας κομμάτια.
Πώς και βγήκε τόσο μεγάλο; Θέλω να πω, η μουσική δομή του δεν το κάνει να προορίζεται για ένα κομμάτι σχεδόν 12 λεπτών… Για να είμαι ειλικρινής, αρχικά ήταν ακόμη μεγαλύτερο, έκοψα αρκετό για να βγει τόσο.
Και τελικά, τι θέλεις να πεις με τον στίχο “The Past Is A Grotesque Animal”; Εκείνη την περίοδο βίωνα τον χωρισμό με την γυναίκα μου και οι μνήμες που κουβαλούσα ήταν πολύ ανησυχητικές και δύσκολες. Κατά μία έννοια, ένιωθα ότι απειλούμουν από τις αναμνήσεις αυτής της σχέσης. Είναι σχεδόν σαν το παρελθόν να έγινε αυτό το πτώμα σε σήψη στο μυαλό μου. Κι αυτό εκπροσωπεί ο τίτλος.
Φοβάσαι περισσότερο τις αναμνήσεις του παρελθόντος ή το άγνωστο του μέλλοντος; Σε αυτή τη φάση της ζωής μου, δεν με τρομάζει τίποτα από τα δύο. Μερικές στιγμές ζω την στιγμή στο έπακρο και είμαι οπτιμιστής κι άλλες μπορεί να γίνω πολύ νοσταλγικός και να υποφέρω από τις αναμνήσεις. Στην τελική, ποτέ δεν ξέρεις με τι διάθεση θα ξυπνήσεις.
Επίσης, σε έναν στίχο του “The Past Is A Grotesque Animal” αναφέρεσαι σε ένα κορίτσι που διαβάζει την «Ιστορία του Ματιού» του George Bataille. Πόσο σημαντικό είναι για σένα το εγκεφαλικό στοιχείο στον έρωτα; Είναι απαραίτητο στοιχείο, δεν μπορώ να ερωτευτώ ένα άτομο γιατί απλά είναι όμορφο. Χρειάζομαι τη νοητική επαφή.
Στο κομμάτι “Colossus” πάλι, αναφέρεσαι στην Sylvia Plath… Ναι, νομίζω ότι αυτό που προσπαθώ να κάνω με την δουλειά μου είναι να έχω μία ποιητική σκοπιά στους στίχους. Νιώθω ότι οι περισσότεροι στιχουργοί απλά πέφτουν σε κλισέ. Προσπαθώ να το αποφύγω αυτό και πραγματικά απολαμβάνω τον γραπτό λόγο, είναι φανατικός αναγνώστης, μου αρέσει πολύ η ποίηση και προσπαθώ να δημιουργήσω το δικό μου συγγραφικό στυλ που συχνά είναι παράξενο και μη συμβατικό. Είναι μέρος της διαδικασίας και μεγάλη πρόκληση. Γράφω και ποίηση, επομένως, προσπαθώ να ενσωματώσω αυτό το πνεύμα και στους στίχους.
Αγαπημένος ποιητής και στιχουργός; Τελευταία διαβάζω πολύ Frank O’ Hara. Είναι πολύ προσιτός αλλά όχι αρκετά προβλέψιμος. Από στιχουργούς θα πω τον Leonard Cohen και τον Syd Barrett.
Οι δικοί σου στίχοι, πάλι, είναι αρκετά σκοτεινοί αλλά η μουσική των Of Montreal αρκετά φωτεινή. Το να γράφω μουσική είναι ουσιαστικά μια προσπάθεια να βελτιώνω τη νοητική μου κατάσταση και την διάθεσή μου, γιατί συχνά έχω καταθλιπτικά ξεσπάσματα. Κι αν έχοντας τέτοια διάθεση, έγραφα καταθλιπτική μουσική, αυτό θα με έριχνε ακόμη περισσότερο. Είναι μία προσπάθεια ανάτασης μέσα από μουσική που είναι πιο θετική και πολύχρωμη από αυτό που νιώθω μέσα μου. Είναι μία θεραπευτική τεχνική. Από την άλλη, οι στίχοι υποδηλώνουν συνήθως το που βρίσκεται το μυαλό μου, ρεαλιστικά. Είναι μία αντιπαράθεση ανάμεσα σε αυτό που είμαι και αυτό που θα ήθελα να είμαι.
Όταν διαχέεις τα συναισθήματά σου στην μουσική, νιώθεις ότι απαλλάσσεσαι από το βάρος τους ή παίζοντάς τα live ξανά και ξανά νιώθεις ότι κουβαλάς το βάρος τους για πάντα; Όταν γράφω ένα κομμάτι, η διαδικασία με κάνει να ξεπερνώ το βάρος όσων με απασχολούν. Όταν παίζω τα κομμάτια live είναι μια εντελώς διαφορετική διαδικασία γιατί μετατρέπονται σε κάτι πιο συλλογικό. Μοιράζομαι όσα έχω νιώσει με το κοινό και την υπόλοιπη μπάντα. Δεν είναι μία αναβίωση των συναισθημάτων αλλά μια γιορτή. Αν έπρεπε πάντως να επιλέξω ένα από τα δύο, προτιμώ να γράφω και να ηχογραφώ.
Σε αγχώνει η αποδοχή και η ιδέα της επιτυχίας; Για μένα επιτυχία σημαίνει το κίνητρο και η έμπνευση, να εμψυχώνομαι για να κάνω τέχνη. Δεν με απασχολεί η επιτυχία με όρους οικονομικούς ή μεγέθους fanbase. Ξεκίνησα να γράφω μουσική ως έφηβος στο δωμάτιό μου. Αυτό που με γοήτευε τότε, με γοητεύει και τώρα. Η πρόκληση του να δημιουργήσω κάτι που δεν υπήρχε πριν. Θα νιώθω επιτυχημένος για όσο προκύπτουν νέες ιδέες και μουσική.
Πώς προέκυψε η ανδρόγυνη σκηνική σου παρουσία; Είναι σχεδόν οργανικό, πάντα με γοήτευε η ανδρόγυνη εικόνα. Ξεκίνησα πριν χρόνια να πειραματίζομαι με γυναικεία ρούχα στην σκηνή και αποδείχτηκε πολύ διασκεδαστικό και απελευθερωτικό. Ξέρεις, έχει πλάκα γιατί θέλω πάντα η performance να ξεχωρίζει κι αυτό είναι μία αρχή, το να φορέσω κάτι που δεν θα φόραγα στην καθημερινότητά μου. Είναι σαν να φοράω την στολή της δουλειάς!
Πώς σου φαίνεται ο David Bowie ως προς αυτό; Οπωσδήποτε έπαιξε σημαντικό ρόλο για μένα, έσπασε κάποια δεσμά κάνοντας την κοινωνία να αποδεχτεί άτομα με τέτοιες τάσεις. Το εντυπωσιακό με τον Bowie είναι ότι ποτέ δεν φαινόταν θηλυπρεπής, είχε πάντα μία ισχυρή αρρενωπότητα ακόμα κι αν φόραγε μίνι φούστες. Κάτι που πιστεύω ισχύει λίγο πολύ για όλους τους άντρες που ντύνονται drag. Πολλοί άντρες νιώθουν ότι απειλείται ο ανδρισμός τους από αυτό, είναι στενόμυαλοι. Πιστεύω ότι είναι καλό για όλους τους άντρες να παρατήσουν τις ανασφάλειές τους και να πειραματιστούν για να ανακαλύψουν την θηλυκή τους πλευρά. Αντίστοιχα και για τις γυναίκες. Σε κάνει να ανακαλύπτεις πόσο περίεργα πλάσματα είμαστε και σε βοηθάει να βρεις την ταυτότητά σου.
Φαίνεται πάντως ότι γενικά δείχνεις έναν θαυμασμό προς το γυναικείο φύλο, το όνομά σας προέρχεται από ένα κορίτσι από το Montreal, στο κομμάτι “It’s different for girls” προσπαθείς να αποκρυπτογραφήσεις τις γυναίκες… Σηκώνει πολλή κριτική το πως οι άντρες καταστρέφουν τον κόσμο με τις ανασφάλειές τους. Αντίστοιχα, οι γυναίκες δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες. Ακόμα και όταν τις έχουν, κρύβονται τόσοι άντρες από πίσω. Θα ήθελα πολύ να δω έναν κόσμο που να κυριαρχούν οι γυναίκες γιατί φαίνεται να έχουν μεγαλύτερη διαίσθηση και λιγότερες ανασφάλειες και συνήθως η γυναικεία ανασφάλεια προκύπτει από τους άντρες. Είναι σαν μία ψύχωση που πηγάζει από τους άντρες. Σε γενικές γραμμές νιώθω ότι οι γυναίκες υπερτερούν των αντρών. Θέλω να δω μία γυναικεία ανατροπή!
Ας πάμε στο τελευταίο σας ep Rune Hask. Ακούγεσαι πολύ σαν τον Syd Barrett. Έχω ακούσει πολύ Syd Barrett στη ζωή μου και μάλλον αυτό προέκυψε χωρίς καν να το καταλάβω, αν και δεν θα τον έβαζα στις βασικές επιρροές αυτών των κομματιών, τα οποία ήταν κομμάτια που δεν συμπεριλήφθηκαν στο Innocent Reaches. Ξεκίνησα το δικό μου ψηφιακό label και το Rune Hask ήταν η πρώτη κυκλοφορία του.
Ποιοί είναι οι δίσκοι που θα έπαιρνες μαζί σου σε ένα έρημο νησί; Το ομώνυμο των Os Mutantes, Songs In The Key Of Life – Stevie Wonder, White Album – The Beatles, Hound of Love – Kate Bush.
Οι πέντε μεγαλύτερες επιρροές σου; David Bowie, Prince, Beatles, Leonard Cohen, Syd Barrett.
David Bowie ή Prince; Είναι σαν να διαλέγεις ανάμεσα στην μαμά και τον μπαμπά!