Έθνη πολλά κυβέρνησε και ήθη
καθόριζα κοινά η Βικτωρία,
προτού κι αυτή κακόφημη πλατεία
να γίνει, κεντρική. Φτάνουν οι μύθοι
συχνά να ξεθυμάνουν κι αγγαρεία
να τους νεκρανασταίνεις. Παραπείθει
τα πάντα το κρασί και στου Λαπίθη
τον γάμο παρατράβηξαν τ’ αστεία·
η φύση μας, του ζώου. Βρες στα πλήθη
τον ένοχο, ξανά, και τα τροφεία
ζήτα του, στείρα κι άκληρη κυρία
για το ξερό κουκί και το ρεβύθι:
Θησέα, βασιλιά και μετανάστη,
εσένα ποιοι σου νοίκιαζαν το άστυ;