Στα γρήγορα: Δεύτερη ep κυκλοφορία για τον jazz σαξοφωνίστα μετά το…επικό τρίωρο ντεμπούτο του, The Epic στη θυγατρική της XL, Young Turks. Η μουσική αρχικά είχε γραφτεί ως μέρος έκθεσης που αφορούσε τις αντίθετες δυνάμεις και πως αυτές μπορούν να λειτουργήσουν μαζί στην American Art Biennal στο Whitney Museum και συνόδευε πίνακες της αδερφής του, Amani Washington.
Την ακούσαμε: Εξαιρουμένης της α λα John Coltrane εισαγωγής (“Desire”) και του μεγαλεπίβολου 13λεπτου “Truth” που έχουμε ακούσει ήδη εδώ και κάποιους μήνες και κλείνει το ep, εδώ κανείς θα ακούσει μία υψηλού επιπέδου επαγγελματική jazz μπάντα σε χλιαρά κατά βάση κομμάτια και σε μοτίβα που θυμίζουν ηχητικό background σε jazz cafe. Να φταίει το γεγονός ότι η μουσική προοριζόταν για μέρος πολυμεσικής έκθεσης; Μήπως τελικά ο Kamashi Washington είναι περισσότερο ένας καλός μουσικός παρά συνθέτης; Και τέλος πάντων, πόσο “epic” θα ήταν σε ένα μέρος του κοινού του αν δεν υπαγόταν σε indie labels και δεν έπιανε κόκκινο στις βαθμολογίες του Pitchfork;
Τρέξε μακριά: Αν την ψυλλιάστηκες τη δουλειά από το καλοκαίρι που τον είδες στην Τεχνόπολη.
Τ’ είπες τώρα; «Ενώ οι περισσότεροι αρχηγοί jazz μπαντών να γράφουν πάρα πολύ -επιδιδόμενοι σε αχρείαστες αλλαγές συγχορδιών και τρικλίζοντας στην ενοχλητική πολυπλοκότητα- τα κομμάτια του Washington πάσχουν από το αντίθετο πρόβλημα.» –The Guardian
Να τ’ αφήσω; 77/100 –Meracritic