*Πατήστε στο βελάκι πάνω δεξιά για full screen εικόνες.
Η Apollonia Saintclair συστήνεται ως γυναίκα, ο ιδιαίτερος τρόπος όμως που αναφέρεται στη θηλυκότητα αφήνει μια υπόνοια ότι ίσως τελικά είναι ένας άντρας που θαυμάζει πολύ τις γυναίκες. Κρύβει επιμελώς την πραγματική της ταυτότητα, σχεδιάζει μόνο με μαύρο μελάνι –είτε αναλογικά είτε ψηφιακά- και έκανε την καλλιτεχνική της παρουσία αισθητή μέσω tumblr. Ο ερωτισμός, η διαστροφή, η αθωότητα, οι αντιθέσεις, τα σημεία των καιρών, το παράδοξο, ο σαρκασμός και οι αλληγορίες, είναι κάποια από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη δουλειά της, η οποία άρχισε να συζητιέται από την πρώτη κιόλας διαδικτυακή της εμφάνιση. Πριν λίγες ημέρες αποκάλυψε στην Popaganda μερικά ακόμα στοιχεία για την ίδια. Η τέχνη δεν πρέπει να έχει φύλο, πρόσωπο ή όνομα; Κρύβεις την πραγματική σου ταυτότητα επειδή πιστεύεις ότι η ανωνυμία προσθέτει μυστήριο στην τέχνη; Η τέχνη οφείλει να είναι οτιδήποτε χρειάζεται να είναι. Διαχωρίζω τα σχέδιά μου από την προσωπικότητά μου επειδή πιστεύω ότι η ζωή μου είναι αρκετά κωμική και ας έχει περιπλανηθεί σε πολλά διαφορετικά μονοπάτια μέχρι τώρα. Χάρη στην ανωνυμία που προσφέρει το ίντερνετ, τα σχέδιά μου μπορούν να ταξιδεύουν χωρίς να «μολύνονται» από την παρουσία μου. Αντιλαμβάνομαι ότι η επιλογή μου αυτή εξάπτει την περιέργεια, αλλά θέλω να υπενθυμίσω σε όσους με ρωτάνε, ότι κάθε μυστήριο, όσο συναρπαστικό και αν είναι, συνήθως αποτελεί μόνο το «βερνίκι» μίας συνηθισμένης πραγματικότητας. Το μόνο που έχει σημασία εν τέλει, είναι τα ίδια τα σκίτσα. Η δουλειά σου εκφράζει τη ζωηρή φαντασία σου ή εμπεριέχει στοιχεία της ζωής σου; Και τα δύο. Τα σκίτσα μου είναι η έκφραση του εαυτού μου ο οποίος τρέφεται ταυτόχρονα από τις αναμνήσεις και από την φαντασία μου. Συνθέτω πάντα την ουσία μιας κατάστασης που έχω βιώσει ή που θα ήθελα να βιώσω. Για παράδειγμα, ένα από τα σκίτσα μου που ονομάζεται «The Love Affair» (ASC214), απεικονίζει τον πυρήνα μιας πολύ αγαπημένης και βαθιά συναισθηματικής ημέρας της ζωής μου. Μέχρι σήμερα, έχει γίνει re-blogged στο tumblr πάνω από 200.000 φορές. Σαφώς είναι ένα φανταστικό νούμερο, αυτό όμως που μου φαίνεται όμορφα περίεργο, είναι το γεγονός ότι τόσοι άνθρωποι «προσκάλεσαν» μόνοι τους στη δική τους ζωή, ένα μικρό κομμάτι της δικής μου. Ακολουθείς κάποια συγκεκριμένη μέθοδο όταν σχεδιάζεις ή λειτουργείς εντελώς αυθόρμητα κάθε φορά; Ξεκινάω πάντα παρορμητικά. Παρατηρώ μια κατάσταση, κοιτάω κάποια λεπτομέρεια –τον μηρό, τα μαλλιά, οτιδήποτε τραβήξει το βλέμμα μου- και ξαφνικά «βλέπω» μια ολοκληρωμένη εικόνα στο μυαλό μου. Κατόπιν «χτίζω» την εικόνα του καμβά προσθέτοντας στοιχεία τα οποία έχω εμπνευστεί μέσα στη μέρα από βιβλία ή από το ίντερνετ. Συλλέγω πολλές εικόνες που με ενδιαφέρουν και αναμειγνύω κομμάτια τους για να συνθέσω το τελικό σκίτσο. Κάποιες φορές περνούν μήνες μέχρι να ολοκληρώσω ένα σχέδιο γιατί αισθάνομαι ότι λείπει κάτι μικρό που θα αποκαλύψει τέλεια το αρχικό μου συναίσθημα. Πώς και χρησιμοποιείς μόνο μαύρο μελάνι; Απλά λατρεύω την πολυσύνθετη απλότητα του ασπρόμαυρου. Ξεκίνησα να σχεδιάζω με μαύρο μελάνι αλλά τώρα φτιάχνω τα σχέδιά μου κυρίως ψηφιακά γιατί είναι πιο βολικό. Έτσι μπορώ να δουλέψω οπουδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή, σε οποιαδήποτε στάση βρίσκομαι. Συχνά ολοκληρώνω ένα σχέδιο ξαπλωμένη τεμπέλικα στο κρεβάτι μου. Επίσης, όταν τελειώσω ένα σχέδιο, μπορώ πολύ πιο εύκολα να το «ανεβάσω» στο ίντερνετ. Πάντως, έχω στο μυαλό μου τη δημιουργία ενός παραδοσιακού πίνακα σε μεγάλες διαστάσεις, ας πούμε 2×3 μέτρα. Για την ακρίβεια, είμαι ακόμα στην αρχή όσων θέλω και πρόκειται να κάνω. Η δουλειά σου θυμίζει πολύ τη δουλειά του σπουδαίου σκιτσογράφου Milo Manara. Τι είναι αυτό που συνδέει εσένα με τις εικόνες του; Ανακάλυψα τον Manara σε πολύ μικρή ηλικία και εννοείται ότι αποτέλεσε καθοριστική επιρροή στην αντίληψη και στον αισθησιασμό μου. Πέρα από αυτό όμως, για μένα ο Manara είναι ο Caravaggio του 20ου Αιώνα. Κάθε σκίτσο του με κάνει να αισθάνομαι ταπεινή. Με μια διαβολική απλότητα, καταφέρνει να φυλακίσει την ουσία της θηλυκότητας. Αγαπάω τον βάρβαρο αλλά και τόσο ευαίσθητο ερωτισμό του. Μπορεί ταυτόχρονα να είναι ειρωνικός και βαθύς ή παιχνιδιάρης και σοβαρός. Αγαπάει εμάς τις γυναίκες, μας καταλαβαίνει και μας ζωγραφίζει έτσι ακριβώς όπως είμαστε: βίαιες, δεκάσιμες, εύθραυστες και ιερές. Μεγαλύτερες και από την ίδια τη ζωή. Πέρα από τον Manara πάντως, με έχουν επηρεάσει και πολλοί άλλοι όπως ο Moebius (τον αποκαλώ «Leonardo των κόμικ»), ο Virgil Finlay, ο Enki Bilal, ο Liberatore αλλά και οι αφηγητές της ζωής όπως η Ellen von Unwerth και ο Stanley Kubrick. Την μεγαλύτερη έμπνευση πάντως, μου την έχει χαρίσει η λογοτεχνία. Ο Jorge Luis Borges, ο Guy de Maupassant, ο H.P. Lovercraft, ο Richard Matheson, ο Gustave Flaubert, ο Frank Herbert και φυσικά ο Henry Miller και η Anais Nin, έχουν όλοι τους συμβάλλει στη δουλειά μου. Το σεξ, η βία, οι ανωμαλίες, τα φετίχ, ο σουρεαλισμός και τα ταμπού περιπλέκονται πάντα στο μυαλό σου; Συμπληρώνουν το ένα το άλλο; Κάποιος πολύ έξυπνος άνθρωπος είπε κάποτε ότι τα πάντα στον κόσμο έχουν να κάνουν με το σεξ εκτός από το ίδιο το σεξ. Το σεξ έχει να κάνει με τη δύναμη. Σχεδιάζω εικόνες στις οποίες η κατανομή της πραγματικής εξουσίας είναι ασαφής. Ποιος πραγματικά εξουσιάζει την κατάσταση; Ποιος είναι ο αδύναμος και ποιος ο δυνατός και εν τέλει η αδυναμία ισοδυναμεί απαραίτητα με την έλλειψη ελέγχου και εξουσίας; Η βία, τα φετίχ και τα ταμπού, αποτελούν απλώς μερικές μόνο από τις αποκλίσεις αυτής της εξίσωσης με τις απείρως άγνωστες προοπτικές. Η σεξουαλικότητα θα έπρεπε να εκφράζεται πιο ανοιχτά στις μέρες μας; Να είναι πιο απενοχοποιημένη; Όχι, σε καμία περίπτωση. Καταρχάς, η μαγεία της σεξουαλικότητας –με κάποιες εξαιρέσεις- οφείλεται στο ότι πρόκειται για μία ιδιωτική και πολύ προσωπική στιγμή. Δεύτερον, η γεύση του απαγορευμένου είναι μοναδική. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι η «παράβαση των κανόνων» αυτού του είδους, αποτελεί ένα όμορφο, συναινετικό παιχνίδι ενηλίκων. Γιατί αλήθεια, δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να δέχεσαι οτιδήποτε σου σερβίρουν όπως ακριβώς στο σερβίρουν χωρίς να κρυφοκοιτάς πίσω από το «κοινώς αποδεκτό». Σε καθιστά είτε πουριτανό είτε εν δυνάμει βιαστή. Σχεδιάζεις σαν comic artist αλλά δεν δημιουργείς ιστορίες κόμιξ. Πιστεύεις περισσότερο στη δύναμη της μοναδικής εικόνας; Η αλήθεια είναι ότι προτιμώ να συμπυκνώνω μια σύνθετη ιστορία σε ένα σκίτσο, από την άλλη όμως ο πραγματικός λόγος που δεν κάνω κόμιξ είναι επειδή δεν έχω αρκετό χρόνο και αρκετή εκπαίδευση. Με την πρώτη ευκαιρία πάντως θα δοκιμάσω την τύχη μου. Υπάρχουν άνθρωποι που ποζάρουν για σένα ή όλα προκύπτουν από τη φαντασία σου; Βλέπουμε οικεία προς εσένα πρόσωπα στα σκίτσα σου; Συνεχώς μου ζητάνε να μου ποζάρουν αλλά προς το παρόν χρησιμοποιώ ελάχιστα μοντέλα καθαρά για πρακτικούς λόγους. Σκέφτομαι να το αλλάξω αυτό σύντομα όμως. Θα ήταν τέλειο να τοποθετήσω ένα μοντέλο στην ακριβή στάση που το χρειάζομαι για το σχέδιο. Τίποτα δεν συγκρίνεται με την πραγματική αίσθηση του δέρματος. Κάποιες φορές δουλεύω με οικεία μου πρόσωπα αλλά αυτό συνήθως συμβαίνει για ιδιωτικές δουλειές. Αν έπρεπε να ζωγραφίσεις μια ελληνίδα, πώς θα την φανταζόσουν; Δεν γνωρίζω πολλά για τις σημερινές ελληνίδες αλλά αν μπορούσα να επιλέξω κάποια μορφή της μυθολογίας, θα επέλεγα την Πηνελόπη. Θα ζωγράφιζα τη σκηνή όπου ο Οδυσσέας έχει επιστρέψει και σκοτώνει όλους τους μνηστήρες, έναν προς έναν. Αλλά στο σκίτσο μου θα το έκανε μπροστά στα μάτια της. Η Πηνελόπη είναι μια γυναίκα με αξιοθαύμαστη δύναμη που κατάφερε να διατηρήσει το σπιτικό και τη φήμη της για είκοσι χρόνια παρά την έλλειψη του συντρόφου της. Είναι η γυναίκα που ο Οδυσσέας επέλεξε να ξαναβρεί, παρά τα βάσανα και τους πειρασμούς που βρέθηκαν στο δρόμο του. Κατά την ταπεινή μου γνώμη και με τα λίγα που γνωρίζω, το πρότυπο μιας τέτοιας γυναίκας χρειάζεται η Ελλάδα σήμερα. Πες μας τρεις νέους καλλιτέχνες που θαυμάζεις. Τον Jared Muralt για την αψεγάδιαστη τεχνική και την υπέροχη φαντασία του (behance.net/Jaredillustrations), τον Insuh Yoon γιατί είναι ο φωτογράφος με την πιο «απαλή» κάμερα (insuh.tumblr.com) και τον Alexandre Reverdin aka Ghosttthead για την ειρωνεία του και τις χαρακτηριστικές γραμμές του (ghosttthead.tumblr.com). Κάνεις επαγγελματικά πλάνα για το μέλλον ή σε πηγαίνει η απόλαυση; Βρίσκομαι στην αρχή του ταξιδιού. Δεν είμαι ακόμα σε θέση να δουλέψω σαν καλλιτέχνης full time και έχω πολλά να μάθω. Δέχομαι προσφορές για διάφορα πρότζεκτ αλλά είμαι επιλεκτική γιατί θέλω να μεγαλώσω και να εξελιχθώ αργά και σταθερά. Σίγουρα πάντως με ενδιαφέρει περισσότερο η απόλαυση από την καριέρα. *Περισσότερη δουλειά της Apollonia Saintclair εδώ