Categories: ΟΠΕΡΑ

Ο Σίμος Κακάλας και ο μοντέρνος Βαφτιστικός του

Θεόφραστος Σακελλαρίδης, λοιπόν. Και Βαφτιστικός. Πόσο επιφυλακτικός στέκεται ένας σύγχρονος, νεαρής ηλικίας κυρίως, θεατής απέναντι στη νέα αναβίωση από την Εθνική Λυρική Σκηνή ενός μουσικού είδους, που, υπό κανονικές συνθήκες, απεχθάνεται, βαριέται και  φυσικά αποφεύγει;

Δεν θα πω ψέματα. Δεν πήγα με το μεγαλύτερο ενθουσιασμό στην πρεμιέρα της οπερέτας την Παρασκευής στα Ολύμπια. Όμως, υπήρχε ένα δέλεαρ. Λέγεται Σίμος Κακάλας. Είναι ο σκηνοθέτης που μας έκανε να ξαναγαπήσουμε σε ανύποπτο χρόνο την Γκόλφω του Περεσιάδη, δοκιμάζοντας πάμπολλες εκδοχές της και ο σαλός που αποτόλμησε να μεταφέρει στην Επίδαυρο το ποίημα χείμαρρο Σύσσημον του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Τι σχέση μπορεί να έχει με την οπερέτα και τον Σακελλαρίδη; Καμία. Του προτάθηκε από την ανοιχτόμυαλη και ευφάνταστη διεύθυνση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, που έχει κάνει αδιανόητα ανοίγματα προς κάθε κατεύθυνση το τελευταίο  διάστημα, να τη σκηνοθετήσει και δέχτηκε αμέσως. «Κακώς θα μου πείτε, πάντα πρέπει να σκέφτεται κανείς δυο φορές και να πράττει μία», σημειώνει παιγνιωδώς.

Καλώς, θα τον διορθώναμε εμείς σχεδόν επιπλήττοντάς το. Πήρε τον κοντά 100χρονο Βαφτιστικό, με όλες τις γραφικότητες και τα κλισέ μιας εποχής και χωρίς να τον κατακρεουργήσει ή να τον αποδομήσει, τον εμβόλισε με μικρούς μηχανισμούς ρυθμού, αποστασιοποίησης,  σουρεαλισμού και φρεσκάδας παραδιδοντάς τον στο κοινό σχεδόν καινούριο. Δεν είναι μόνο οι διαφορετικές σκηνικές σχέσεις και συμπεριφορές που αναπτύσσονται από τους τραγουδιστές, οι οποίοι συνήθως επιδίδονται στο σπορ της ακαμψίας. Τέσσερις αινιγματικές βωβές φιγούρες με προσωπεία (δομικό συστατικό των παραστάσεων του Κακάλα) και φουστανέλες πανταχού παρούσες, παρεμβατικές, συμπληρωματικές και κάποτε απλώς διακοσμητικές, αλλά απολύτως πρωταγωνιστικές, οδηγούν το σκηνικό γεγονός σε απρόσμενα πεδία,που υπερβαίνουν τα όρια της ταπεινής φάρσας. Σκέφτομαι, με αφορμή την παράσταση τη Λυρικής, πως δεν χρειάζεται να κάνεις επεμβάσεις αλλαγής φύλου στα γερασμένα έργα. Κέφι χρειάζεται (και η φάρσα ως πρώτη ύλη το ενισχύει καταλυτικά) και φαντασία.

Η παράσταση, σε μουσική διεύθυνση των Γιώργου Αραβίδη και Ανδρέα Πυλαρινού, με τα σκηνικά του Αντώνη Δαγκλίδη (πώς φαίνεται ο σκηνογράφος που έχει καταβολές απ΄την αρχιτεκτινή!), τα κοστούμια της Κλαιρ Μπρέσγουελ και τις χορογραφίες της Ιρίνα Ακριώτη-Κολιουμπάκινα, επαναλαμβάνεται στις 18,20,21 και 22 Μαίου.Ερμηνεύουν οι Αννα Στυλιανάκη, Τζίνα Πούλου, Διαμάντη Κριτσωτάκη, Δέσποινα Σκαρλάτου, Δημήτρη Πακτσόγλου, Γιάννη Χριστόπουλο, Σταμάτη Μπερή, Κώστα Ρασιδάκι, Στέφανο Κορωναίο,Παύλο Μαρόπουλο, Αναστάσιο Στέλλα κ.ά.
Ιωάννα Κλεφτόγιαννη

Share
Published by
Ιωάννα Κλεφτόγιαννη