Aν oι μηχανές αναζήτησης είχαν τη δυνατότητα να οπτικοποιούν συμπεριφορές, τότε το αποτέλεσμα της πληκτρολόγησης των λέξεων live/tour, δίπλα στ’ όνομα της Kate Bush, θα έπρεπε να εμφανίζει τη φωτογραφία της Τζοκόντα. Αμφίσημη μορφή, μονάκριβη στο είδος της, σπάνια σιωπηλή μέσα στη δημοσιότητα που της αναλογεί και ως εκ τούτου, απολύτως ταιριαστή εικόνα για μια σπουδαία μουσικό με περιστασιακές ηχογραφήσεις τα τελευταία πολλά χρόνια, με μια πολύχρονη και μόνιμη άρνηση στη ζωντανή παρουσίαση των δίσκων της.
Είναι γνωστό πως στην περίπτωση της Catherine ‘’Kate’’ Bush, η χαρά της μουσικής δημιουργίας δεν ήταν ποτέ άρρηκτα δεμένη με τα χειροκροτήματα του ακροατηρίου. Δεν είναι τυχαίο πως προσπάθησε μόνο μια φορά να έρθει πιο κοντά στον κόσμο με το ‘The Tour of Life’’ και παρ’ όλες τις διθυραμβικές κριτικές, αποφάσισε έκτοτε να τοποθετηθεί πίσω από τους δέκα δίσκους και την οικογένειά της. Μέχρι προχθές το πρωί που έσκασε η είδηση πως η Τζοκόντα χαμογελάει. Κι αν ήταν Πρωταπριλιά θα νόμιζα πως κάποιος μου κάνει πλάκα. Η επίσημη ανακοίνωση στη σελίδα της συνοδευόταν απο 15 ημερομηνίες. Σε λιγότερο από δυο ώρες το internet είχε μπουκώσει από την ανακύκλωση της είδησης -σε λιγότερο από 6 μήνες η Kate Bush επιστρέφει στη σκηνή από την οποία αποχώρησε στις 14 Μαΐου του 1979. Από τις 26 Αυγούστου μέχρι και τις 19 Σεπτεμβρίου, 75 χιλιάδες άνθρωποι θα περάσουν την πόρτα του πρόσφατα ανακαινισμένου Hammersmith Apollo στο Λονδίνο για να παρακολουθήσουν την επανεμφάνισή της, μετά από 35 ολόκληρα χρόνια.
Η 55χρονη βρετανίδα μουσικός αποφασίζει να δημιουργήσει το δεύτερο popular βήμα στην καριέρα της, ή, όπως θα έλεγαν αυτοί που τη γνωρίζουν λίγο καλύτερα, τη δεύτερη απόπειρα παρουσίασης της σκηνικής της περσόνας. Μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχει ανακοινωθεί με ποιο τρόπο θα σκηνοθετήσει το εαυτό της στην ‘παράσταση’ που φέρει τον τίτλο ‘’Before the Dawn’’. Το μόνο σίγουρο είναι πως την ερχόμενη Παρασκευή στις 09.30 το πρωί, ημέρα κυκλοφορίας των εισιτηρίων, το πλήκτρο enter θα αποτελέσει το μέσο ταυτόχρονης εκτόνωσης και μαζικής αγκύλωσης ενός εκατομμυρίου δαχτύλων. Μας εύχομαι καλή τύχη και όπως έγραψε ένας συνειδητοποιημένος φαν σε σχέση με το online μακελειό που θα επικρατήσει την Παρασκευη, “I’d happily sell a kidney to get tickets for one of these shows! I’m flying from Boston”.
Φέτος τα Χριστούγεννα μου έκανα ένα δώρο. Έδωσα κάτι παραπάνω (όχι το νεφρό μου) και αγόρασα σφραγισμένο σε βινύλιο το εξαντλημένο εδώ και χρόνια, ‘Aerial’ άλμπουμ της Bush. Στα περισσότερα forum σχολαστικοί βινυλιοφάγοι έγραφαν πως δεν αξίζει τον κόπο να δώσεις τόσα λεφτά για τις προβληματικές κόπιες που κυκλοφόρησαν πόσο μάλλον να στηριχθείς στη σπάνια εκείνη περίπτωση που σου καθίσει το σωστό pressing και όχι ένας δίσκος σερβιρίσματος. Δε ξέρω αν θα σταθώ για δεύτερη φορά τυχερή σ’ ένα χρόνο, ώστε τον ερχόμενο Σεπτέμβριο να τοποθετήσω το αναμνηστικό εισιτήριο μέσα στο αψεγάδιαστο βινύλιο. Δε γνωρίζω αν θα τα καταφέρω να τη δω και λέω πως δε με νοιάζει. Έστω κι αν υπάρχει σοβαρή περίπτωση, για μια γυναίκα που τόσο επιμελώς μεριμνά για την ιερή απομόνωση της, να εξαφανιστεί από τη σκηνή του Hammersmith για δεύτερη και τελευταία φορά. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση να υποκύψει στη μεγάλη ζήτηση του κόσμου που θα μείνει με το enter στο χέρι. Δεν ξέρω.
Ανέκαθεν την αισθανόμουν σαν τη μεγάλη ιέρεια μιας μουσικής κατηγορίας που αφήνει τα τραγούδια της ασυνόδευτα όταν αυτά μεγαλώσουν. Κι εγώ μεγάλωσα μαζί της χωρίς να τη θυμάμαι επάνω στη σκηνή. Αλλά ενίοτε τη βλέπω στον ύπνο μου να μου φτιάχνει μπισκότα. Η Kate Bush είναι πάνω απ’ όλα μια σπουδαία μαμά. Γιατί είναι παντού και πουθενά. Ακριβώς όπως θα μπορούσε να είναι και η μουσική. Πριν την αναγάγουμε σε πανάκεια.
H Κατερίνα Καφετζή είναι διευθύντρια προγράμματος του Εν Λευκώ 87.7.
