Πίσω στο 1984 ο Bruce Springsteen τραγουδούσε “Last night I sat him up behind the wheel, and said / “Son take a good look around / This is your hometown” στο “My Hometown” από έναν -με όποια οπτική κι αν το δείτε- πατριωτικό σε ένα βαθμό δίσκο, το Born In The USA. “I’m a man of the woods, it’s my pride” δηλώνει ο Justin Timberlake στο “Man Of The Woods” από τον νέο ομώνυμο δίσκο, που αποτελεί μία κατάθεση ψυχής στον τόπο καταγωγής του (Tennessee) αλλά και την οικογένειά του. Το πάλαι ποτέ εφηβικό είδωλο των N’ Sync μεγαλώνει, ωριμάζει και θέλει να το δείξει. Μάλλον όμως, ο φρέσκος r’n’b ήχος με country πινελιές (χαρακτηριστικό είναι το ντουέτο του “Say Something” με τον Chris Stapleton) αποτυγχάνει να αποδώσει αυτό που θέλει. Συν τοις άλλοις, το «αγάπα την οικογένεια και τον τόπο σου» μπορεί άθελά του να προβάλλει έναν υπερβάλλοντα πατριωτισμό, ίσως και παρεξηγήσιμο περιττό στις ΗΠΑ του 2018.
Το Man Of The Woods αποτελεί τρανή απόδειξη ότι ο καλός παραγωγός (Pharrell Williams και Timbaland που έχουν κάνει θαύματα στο παρελθόν με δίσκους του Timberlake κι όχι μόνο), δεν κάνει απαραίτητα και τον καλό δίσκο. Το πρώτο single “Filthy” που ανοίγει το δίσκο μπλέκει τη funk μπασογραμμή με μία κιθαριστική ραχοκοκκαλιά με μέτρια αποτελέσματα. Δεν λείπουν όμως οι δυνατές στιγμές: το “Midnight Summer’s Jam” τιμά τις disco καταβολές του με το trademark φαλτσέτο του Timberlake σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Και το ομώνυμο κομμάτι με τα ρυθμικά παλαμάκια, τη gospel χροιά και την κολλητική μελωδία εξυπηρετεί -μουσικά τουλάχιστον- τον ποπ σκοπό του με το παραπάνω, αποτελώντας ένα απολαυστικότατο άκουσμα. Αλλά η σύγχρονη r’n’b με την πατροπαράδοτη country τραγουδοποιία απέχουν αρκετά αισθητικά ή τέλος πάντων, χρειάζονται μια κάποια παραπάνω μαεστρία για να δέσουν.
Συνολικά, ο δίσκος δίνει την αίσθηση ότι ξοδεύει άσκοπα πολλή ώρα (66 λεπτά για την ακρίβεια) γυρνώντας γύρω από μια ιδέα που προσπαθεί να ξετυλιχτεί, αλλά τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, αυτοαναλώνεται. Πρόκειται φυσικά για έναν ερωτικό δίσκο. Ο Timberlake εκδηλώνει την αγάπη του για το έτερόν του ήμισυ, Jessica Biel, με μία σχεδόν παρωχημένη επαναληπτικότητα του καλού οικογενειάρχη: “Success is cool, money is fine / But you’re special, another level” της λέει στο “Higher Higher” κι αυτή του απαντάει απευθυνόμενη σε εμάς με εξομολογητική διάθεση: “Like, our secret nobody else knows and I like that, you know? It makes me feel like a woman, it makes me feel sexy, it makes me feel…it makes me feel like I’m his” στο “Hers (Interlude)”. Δεν ξεχνάει και το γιο του, για τον οποίο κρατά το τελευταίο κομμάτι του album, “Young Man”, με τους δύο να λένε: “Say, “I love you, daddy”. “I love you, daddy”. “Sweet boy”.
Ως εδώ όλα χλιαρά, αλλά καλά. Ακούγοντας όμως κανείς προσεκτικά το “Man Of The Woods” και βλέποντας το βίντεο κλιπ, έρχεται αντιμέτωπος με μία κιτς ατμόσφαιρα που «βρωμάει αμερικανίλα» (θα παραδεχτούμε ωστόσο ότι είναι δεόντως διασκεδαστικό). Θα πει κανείς, μα ένας mainstream pop καλλιτέχνης δεν είναι ο Timberlake; Φυσικά. Και δεν είναι κάτι μεμπτό. Προσπαθώντας όμως να οικοδομήσει τη νέα περσόνα του -εκτός κι αν δεχτούμε το ενδεχόμενο αυτοσαρκαστικής διάθεσης- δεν ξεφεύγει από την παγίδα γραφικότητας.
Παρουσιάζεται ως το καλό, λίγο μάτσο αμερικανάκι της επαρχίας (πάντα με καρό πουκάμισο), υμνώντας τη «γυναικούλα» του (της ρίχνει κι έναν χορό) και διατυμπανίζοντας περήφανα την καταγωγή του. Φέρτε το στα ελληνικά δεδομένα: σαν ένας εγχώριος σταρ (βαφτίστε τον Σάκη ή όπως εσείς θέλετε) σε σκηνικό που περιλαμβάνει εικόνες όπως παραδοσιακό καφενείο και άρμεγμα αγελάδων. Και σε μία Αμερική που ο Τραμπ αλωνίζει στο Λευκό Οίκο, μια τέτοια αφελής δήλωση μοιάζει κάπως περιττή, μία αχρείαστη κανονικοποίηση του πατριωτισμού ενός λαού που δεν του λείπει καθόλου.
Κι ο Springsteen βέβαια αυτό ακριβώς έκανε, όχι μόνο στο Born In The USA. Μάλιστα πολύ πιο έντονα, κι ακόμη κι αν σε όλα αυτά υπονοείται μία ειρωνεία, το όνομά του συνδέθηκε άρρηκτα με σύμβολα όπως η αμερικανική σημαία και η μπαντάνα στην κωλότσεπη του τζιν. Όχι, δεν είναι η χρονική απόσταση που «επιτρέπει» την αποθέωση του Born In The USA που έχει περάσει στη σφαίρα του κλασικού. Αλλά από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή, αυτός ο δίσκος ξέρει τι θέλει να πει και το εκφράζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για το ύφος που επέλεξε. Κάτι που ο Timberlake δεν κατάφερε με το Man Of The Woods, χάθηκε κάπου μεταξύ ιδέας και υλοποίησης, με μόνο κατ’ εξαίρεση στιγμές που ξεχωρίζουν.
Ο Justin Timberlake είναι αδιαμφισβήτητα από τους αξιότερους ποπ σταρ της τρέχουσας χιλιετίας. Με το Justified απέδειξε πως ένας 21χρονος μπορεί να κάνει όχι μόνο έναν καλό δίσκο χωρισμού, αλλά έναν από τους καλύτερους ποπ δίσκους των 00s. Με το FutureSex/LoveSounds μεταμορφώθηκε στον γόη που με όχημα r’n’b διαμαντάκια ρίχνει τα θηλυκά στο πέρασμά του, ακόμη κι αν τάχα μου δεν το θέλει (ας θυμηθούμε ότι ο στίχος “I’m bringing SexyBack” αναφέρεται στο…κουνέλι των γειτόνων του ονόματι Sexy κι όχι σε κάποιο sexiness που επαναφέρει ο Justin). Με το The 20/20 Experience οι μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις που πλατιάζαν, έδειξαν ότι μπορεί να είναι άριστος μαθητής του Prince, αλλά ακόμη δεν πήρε το διδακτορικό του.
Στο Man Of The Woods, σαρανταρίζει και θέλει να το δείξει, κρατώντας το γνώριμο στοιχείο του αλλά βουτώντας στην παράδοση της αμερικανικής μουσικής άτσαλα κι επιφανειακά. Εξακολουθεί να αριστεύει στην μεγάλη του Prince σχολή (να ‘ναι τυχαίος ο στίχος “I love your pink, you like my purple” στο “Sause”;). Αν όμως, κάτι έπρεπε να αποφύγει, ήταν η ερμηνεία του “I Would Die 4 U” στο Super Bowl, με το είδωλό του να τον κοιτά από από ένα τεράστιο πανί, καθώς έβαλε στο τραπέζι συγκρίσεις περιττές. Είναι από μόνος του ένα δυνατό χαρτί που αυτή τη φορά, βραχυκύκλωσε δισκογραφικά. Εδώ είμαστε όμως, και τον περιμένουμε να γυρίσει από τα δάση.