Είναι ένα τυπικό πρωινό στο γραφείο. Από αυτά που για πολλοστή φορά πλατσουρίζεις, χωρίς σωσίβια λέμβο, στον ιντερνετικό ωκεανό αναζητώντας καινούρια μουσική απλά και μόνο για να μην κάνεις τη δουλειά που έχεις προγραμματίσει για την ημέρα. Και πέφτεις πάνω σε κάτι τέτοιο, αγνώστων -για εκείνη την ώρα- λοιπών στοιχείων…
https://api.soundcloud.com/tracks/240889015
John Carpenter/ Alan Howarth – The Bank Robbery
Ο σκηνοθέτης John Carpenter είναι γνήσιο τέκνο της δεκαετίας που καθόρισε το σύγχρονο σινεμά, των 70s. Δεν κατάφερε (δεν επιδίωξε; δεν μπορούσε;) να μπει στη λίγκα των “Fab 4” Κόπολα, Σκορσέζε, Λούκας και Σπίλμπεργκ. Αφοσιώθηκε στο genre και διαμόρφωσε όσο κανένας άλλος τον σύγχρονο τρόμο είτε με τo slasher Halloween είτε με διάφορες μεταφυσικές εκδοχές του (The Fog, The Thing, Christine), κλείνοντας ακόμα ακόμα το μάτι στην παρωδία του Scream που θα ακολουθούσε μια δεκαετία μετά το They Live. Οι ταινίες του ταυτοποιήθηκαν κατευθείαν ως καλτ (ως περιθωριακές πολύ πριν το καλτ γίνει πρώτα ζητούμενο κι έπειτα πανάκεια για κάθε πικραμένο). Θεωρήθηκαν ιδανικές για το home entertainment που άλλαζε τότε μια για πάντα με την έλευση του βίντεο, η τέχνη του μπήκε στο κάτω ράφι της ποπ κουλτούρας ως σχεδόν ένοχη απόλαυση. Ένας μεγάλος μάστορας της έβδομης τέχνης σαν κι αυτόν όμως τελικά δικαιώθηκε. Έγινε ο «μαέστρος του τρόμου» που ύμνησαν πολλοί πρεστιζάτοι συνάδελφοί του και μιμήθηκαν δεκάδες επίγονοι. Το comic machismo, οι στακάτες ατάκες και οι one of a kind ήρωες που γέννησε έμειναν στην ιστορία. Διάολε, ο Snake Plissken έδωσε τρεις δεκαετίες αργότερα το όνομά του σε ένα φεστιβάλ στη μακρινή Ελλάδα…
Όμως, ο κινηματογραφικός συνθέτης John Carpenter υποτιμήθηκε. Δεν αξιολογήθηκε μέχρι πρόσφατα όσο έπρεπε η συνεισφορά του, σχεδόν σε όλα τα electronica πεδία που έχουν εξερευνηθεί τα τελευταία 40 χρόνια. Από τις stadium electro στιγμές των Daft Punk σε κάθε παραγωγό της σύγχρονης εποχής που φτιάχνει μουσική στην κρεβατοκάμαρά του με ένα φθηνό synthesizer ή ένα κατεβασμένο παράνομα λογισμικό. Κάπως έτσι άλλωστε έγινε μουσικός συνθέτης ο Carpenter. Από την ανάγκη. Ο πατέρας του έπαιζε βιολί, εκεί τον κατεύθυνε στην παιδική ηλικία, αλλά εκείνος γρήγορα στράφηκε στο πιάνο κι έπαιξε και ηλεκτρικό μπάσο στα γκρουπ της εφηβείας του. Τα σκορ για τις ταινίες του, τα έφτιαξε ανακαλύπτοντας έναν γενναίο synthετικό κόσμο, απλά και μόνο επειδή δεν μπορούσε να προσλάβει κάποιον να το κάνει. Για κάθε John Barry, για κάθε John Williams, για κάθε maestro Ennio Morricone που κινούσαν γη, ουρανό και φιλαρμονικές για να ντύσουν τα επικά τους θέματα, ο Carpenter χρειαζόταν ακριβώς έναν άνθρωπο δίπλα του – έναν καλό μηχανικό ήχου (ας πούμε τον Alan Howarth). Και με απλές ιδέες, σχεδόν σκελετικές μελωδίες, σχημάτισαν μερικά μοτίβα που μέχρι σήμερα -όπως είδαμε σε τόσα παραδείγματα στην αρχή- παραμένουν αρχετυπικά. Καθιστώντας τον 68χρονο σκληρό Νεοϋρκέζο (και τώρα πια κάτοικο LA), που έπρεπε να φτάσει το 2015 για να κυκλοφορήσει στούντιο άλμπουμ, ίσως την πιο καθοριστική φιγούρα στον χώρο της ηλεκτρονικής (χορευτικής) μουσικής από τη δεκαετία του ’70 μέχρι σήμερα.
Νομίζω, μόνο ο Giorgio Moroder μπορεί να μοιραστεί μαζί του αυτόν τον θρόνο…