Το ξέρω πως ο κόσμος που συνέρρευσε την Παρασκευή στο Piraeus 117 Academy, παρόλη τη ματαίωση της 2ης σαββατιάτικης εμφάνισης και τη σύμπτυξη του κοινού σε μία μέρα, ήταν πολύ λιγότερος από αυτόν που θα έπρεπε για τον εν λόγω καλλιτέχνη – για τρεις λόγους: την υψηλή τιμή του εισιτηρίου, τον πληθωρισμό συναυλιών τις επόμενες εβδομάδες και την ελλιπή προώθηση του event.
Το ξέρω πως, εκτός από τους φανατικούς κινηματογραφικούς του θαυμαστές (που ήταν η συντριπτική πλειοψηφία των παρευρισκομένων), οι υπόλοιποι, όπως μου επεσήμανε και πασίγνωστος κινηματογραφικός κριτικός που τυγχάνει καλός φίλος, έδιναν την αίσθηση πως στην «κανονική» τους ζωή ακούνε μόνο heavy metal.
Το ξέρω πως ο μέγας Carpenter διάβαζε τα λόγια του από μέσα και πραγματοπίησε εμφάνιση εν πολλοίς «επαγγελματική».
Το ξερω πως οι κινηματογραφικές, όπως και οι «παρολίγον» κινηματογραφικές συνθέσεις του, είναι απλά μοτίβα – ίσως αυτή να είναι και η αιτία της γοητείας τους.
Και λοιπόν; Δεν πα να μας παίξει και τα κάλαντα; Εμείς τον λατρεύουμε. Γιατί είναι ο John Carpenter!
Γιατί κατάφερε με ψίχουλα να κάνει ταινίες που αγάπησαν εκατομμύρια άνθρωποι, παίζοντας πάντοτε με τους όρους του και νικώντας το σύστημα στο γήπεδό του.
Γιατί ακόμα κι όταν είχε γίνει όνομα και θα μπορούσε να έχει όποιο συνθέτη ήθελε, επέλεξε τις περισσότερες φορές να γράφει ο ίδιος τα soundtrack των ταινιών του, επειδή ήξερε πως κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να συλλάβει ακριβώς το μοναδικό d-i-y χαρακτήρα τους.
Γιατί μεγαλώσαμε μαζί του, γιατί μας τρόμαξε, γιατί μας έκανε να διασκεδάσουμε, να γελάσουμε, να χαρούμε τις ταινίες του ξανά και ξανά δεκάδες φορες.
Γιατι ο μοναδικός του αυτοσαρκασμός έκανε ακόμα και τις κακές του ταινίες τόσο απολαυστικές, που τις χαιρόμασταν όσο και τα αριστουργήματά του.
Για το Escape from New York. Την Christine που την Παρασκευή μας υποδεχόταν έξω από το venue. Το Halloween.Το Assault on Precinct 13. Το The Fog. Το The Thing. Το They Live. Το Big Trouble in Little China. Το In the Mouth of Madness.
Για την ιδιοφυία του, τον τσαμπουκά του, τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα του, το μοναδικό τρόπο με τον οποίο ανέκαθεν διεκδικούσε και διατηρούσε την ανεξαρτησία του.
Γιατί δεν υπάρχει κανείς σαν κι αυτόν, διάβολε! Γι’ αυτό τον χαρήκαμε επί σκηνής. Γι’ αυτό, απ’ ότι φάνηκε, μας χάρηκε κι εκείνος…
Δείτε όλο το φωτορεπορτάζ της Αθηνάς Παπαγιάννη