Στο «Μαχαίρι» ο Χάρι Χόλε χάνει τον κόσμο του και ο Νέσμπο ξαναβρίσκει τη φόρμα του

«Σαν τον Ίγκι Ποπ είναι» σκέφτεται ο Χάρι Χόλε κοιτώντας τον εχθρό του. Ο Σβάιν Φίνε κατά συρροή βιαστής και δολοφόνος είναι λεπτοκαμωμένος και μυώδης σαν τον Ίγκι Ποπ, αλλά το πρόσωπο του είναι μία αιματοβαμμένη μάζα αφού ο Χόλε τον ανέκρινε με τον κλασικό τρόπο των μπάτσων. Η οργή του για την δολοφονία της αγαπημένης του, της Ρακέλ, δεν του επιτρέπει να σκεφτεί καθαρά. Όπως και το μπέρμπον που πίνει ασυγκράτητα από την ώρα που είδε το πτώμα της σφαγιασμένο με ένα μαχαίρι στο πάτωμα της κουζίνας του σπιτιού τους που κάποτε στάθηκε το καταφύγιο του.

Μόνο που η υπόθεση είναι πολύ πιο σύνθετη από όσο πιστεύει το μουλιασμένο από το αλκοόλ, μυαλό του. Ο Φίνε μπορεί να είναι ένα διεστραμμένο κάθαρμα αλλά έχει άλλοθι. Αυτός που δεν έχει άλλοθι, ούτε θυμάται τίποτα από τη νύχτα του φόνου είναι ο ίδιος ο Χόλε. Από εκείνο  το φρικτό μεθύσι του έχει μείνει μόνο ένα επώδυνο χανγκόβερ, η ανάμνηση μιάς σύντομης συμπλοκής που τον γέμισε αίματα και τα τραγούδια των Ramones στο Road To Ruin που φαίνονται να προδικάζουν το πεπρωμένο του. Και φυσικά ένα περίτεχνο μαχαίρι γεμάτο ξεραμένο αίμα που κρύβεται ανάμεσα στα βινύλια του.

Αν η «Δίψα», η προηγούμενη περιπέτεια του Χάρι Χόλε, έμοιαζε με σπουδή στη μεταφυσική με ισχυρές δόσεις σπλάτερ, εδώ υπερισχύει η νουάρ μυθιστορία. Ο Χόλε εγκαταλείπει τον παράδεισο των προαστίων, ξαναγίνεται το ρέμαλι του Όσλο, περιπλανιέται μεθυσμένος σε μία πόλη που αλλάζει καθώς δέχεται ενέσεις gentrification και αντικρύζει με απορία το νέο υβρίδιο του Νορβηγού χίπστερ-γιάπι. Από την άλλη, καθώς ρίχνεται σε μία απελπισμένη έρευνα, δέχεται ανέλπιστη βοήθεια από παλιές ερωμένες, ανακαλύπτει ανθρώπους συνετριμμένους από έναν ανελέητο και ακατανόητο πόλεμο στο μακρινό Αφγανιστάν και βυθίζεται μεταφορικά και κυριολεκτικά σε μία παγερή θολούρα. Ο νηφάλιος, υγιής, ευτυχισμένος οικογενειάρχης Χάρι Χόλε πέθανε, ζήτω ο χαοτικός μανιοκαταθλιπτικός πότης που αποζητά μόνο την εκδίκηση για το χαμό της αγαπημένης του.

Ανάμεσα στη «Δίψα» και το «Μαχαίρι» ο Γιο Νέσμπο δεν έκανε και πολλά. Μάλλον απογοητεύτηκε από τη κινηματογραφικη εκδοχή του «Χιονάνθρωπου» αν και ποτέ δεν το παραδέχτηκε ξεκάθαρα. Ο «Μάκβεθ» του, μία μεταφορά της σεξπηρικής τραγωδίας στην άγρια και επικίνδυνη παρακμιακή Νέα Υόρκη του ’70, δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες του κοινού που περίμενε περισσότερο ροκ εν ρολ, σεξ και ναρκωτικά και λιγότερες δολοπλοκίες υψηλόβαθμων μπάτσων.

Και ξαφνικά επέστρεψε με εφτακόσιες σελίδες ατόφιας έντασης. Και έναν Χάρι Χόλε, από τα παλιά, χωρίς ειδυλλιακές παρεκτροπές αστικής ευμάρειας. Έναν χαμηλόβαθμο πια μπάτσο που σκάβει το χιόνι με τις Dr Μartens του, ανάβει το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο, πίνει από το μπουκάλι, ακούει πανκ με την ένταση στο τέρμα και όταν οσμίζεται τη λεία του μεταμορφώνεται σε λυσσασμένο θηρίο.