«Σε λίγο πετάω για την Κάλυμνο» λέει η φωνή στην άλλη άκρη του τηλεφώνου. «Θέλω να βρεθώ ξανά στους βράχους της για αναρρίχηση. Όπως ο Χάρι Χόλε, θεωρώ κι εγώ ότι πρέπει να αντιμετωπίζω τους φόβους και τις αδυναμίες μου και να προσπαθώ να ξεπεράσω ό,τι ακριβώς μου προκαλεί τρόμο». Ο Γιο Νέσμπο, αυτές τις μέρες έχει πολλά να γιορτάσει. Φέτος κλείνουν είκοσι χρόνια από την εμφάνιση του Χάρι Χόλε, του αυτοκαταστροφικού ντετέκτιβ που τον έκανε διάσημο. Ακόμα την Πέμπτη βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες η ταινία «Ο Χιονάνθρωπος», βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του, σε σκηνοθεσία Τόμας Άλφρεντσεν με τον Μάικλ Φάσμπεντερ στο ρόλο του Χάρι Χόλε και τον Μάρτιν Σκορσέζε στην παραγωγή. Ο Νέσμπο δεν ενδιαφέρεται να μιλήσει για τη ταινία, ούτε έχει ανακατευτεί στην δημιουργία της και ούτε καν την έχει δει.
Αλλά η επιστροφή του Χόλε είναι άλλη ιστορία. Μία επιστροφή που ήταν σίγουρα έκπληξη για το κοινό του. «Ουσιαστικά ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό να τον εγκαταλείψω» εξηγεί. «Δεν έγραφα για αυτόν επειδή δεν είχα κάποια ιδέα που να ταίριαζε στον χαρακτήρα που είχα πλάσει. Αλλά όταν την βρήκα επινόησα και έναν άλλον Χάρι. Πραγματικά μου αρέσει, είκοσι χρόνια τώρα με συντροφεύει και εξελίσσσεται μαζί μου. Είδες ότι στην “Δίψα” είναι ένας άλλος άνθρωπος, είναι παντρεμένος, είναι ήρεμος και για πρώτη φορά είναι χαρούμενος».
Ακόμα και τώρα που αντιμετωπίζει έναν κατά συρροή δολοφόνο που πίνει το αίμα των θυμάτων του σε ένα από τα πιο τρομακτικά βιβλία του Νέσμπο. «Το μυθιστόρημα μου είναι τρομακτικό» παραδέχεται. «Ήθελα να δημιουργήσω ένα τέρας που περιπλανιέται στους δρόμους του Όσλο. Αλλά δεν με ενδιέφερε τόσο το τέρας όσο οι κυνηγοί του. Αυτό που έχει σημασία στη “Δίψα” είναι οι διώκτες του τέρατος, αυτοί οι θαρραλέοι, ο Χάρι και η ομάδα του δηλαδή, οι ήρωες που αντιμετωπίζουν ένα άγριο δολοφόνο αλλά και την δυσπιστία των ανωτέρων τους».
«Ξέρω ότι για πολλούς η χώρα μου είναι ένας παράδεισος εξαιτίας των παροχών προς τους πολίτες ή την άψογη λειτουργία των κρατικών υπηρεσιών. Από την άλλη αυτή ακριβώς η πολιτική έχει κάνει τους συμπατριώτες μου μαλθακούς και εθισμένους στην ρουτίνα.»
Τα βαμπίρ δεν είχαν απασχολήσει ποτέ τον Νέσμπο. Ανήκουν περισσότερο στην λογοτεχνία τρόμου. «Όμως νομίζω ότι η ιδέα για μια τέτοια ιστορία γεννήθηκε όταν διάβασα κάτι βιβλία για τους κατά συρροή δολοφόνους που έπιναν το αίμα ή έτρωγαν την σάρκα των θυμάτων τους. Οπότε εμβαθύνοντας στο φαινόμενο του βαμπιρισμού συνειδητοποίησα ότι αυτοί οι δολοφόνοι πιστεύουν ότι πίνοντας το αίμα του θύματος πίνουν την ουσία του. Αυτή ήταν η αρχή».
«Πραγματικά μου αρέσει (ο Χάρι Χόλε), είκοσι χρόνια τώρα με συντροφεύει και εξελίσσσεται μαζί μου.»
Η άλλη ιδέα ήταν το Tinder, η εφαρμογή με την οποία οι άνθρωποι κλείνουν ραντεβού γρήγορα και εύκολα, χωρίς πολλές διαδικασίες. «Το πρωτοείδα στο καφέ που κάθομαι και γράφω, στο Όσλο. Όταν μου εξήγησαν τι είναι σκέφτηκα ότι το κάνουν επειδή φοβούνται την απόρριψη, φοβούνται να εκτεθούν και κλείνουν ραντεβού από μία οθόνη. Αλλά μετά κατάλαβα ότι η διαδικασία είναι η ίδια με τα τυφλά ραντεβού: συναντάς έναν άγνωστο που ξέρεις μόνο από μία φωτογραφία και αποφασίζεις εκείνη την ώρα αν θα συνεχίσεις μαζί του. Ήταν εξαιρετικά γόνιμη ιδέα για έναν συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων. Αλλά δεν με ξενίζει. Από την εποχή του Μεσαίωνα οι άνθρωποι ψάχνουν μεσάζοντες για να συναντήσουν το αντικείμενο του πόθου τους. Παλιά έστελναν τους υπηρέτες με επιστολές, τώρα ψάχνουν στο κινητό τους. Δεν άλλαξε η επιθυμία τους να συνευρίσκονται, άλλαξε ο τρόπος που ψάχνουν τον σύντροφο τους. Και φυσικά εμπορικοποιήθηκε».
Όσο για τον Χάρι, συνεχίζει να μάχεται το έγκλημα αλλά και την γραφειοκρατία και την διαφθορά των υψηλά ιστάμενων στην αστυνομία του Όσλο. «Σίγουρα τα όσα περιγράφω δεν είναι αντιπροσωπευτικά της νορβηγικής αστυνομίας» ομολογεί ο Νέσμπο. «Σκέψου ότι πρόσφατα εκδικάστηκε μια υπόθεση σχετικά με έναν αξιωματούχο της αστυνομίας για την μεπλοκή του σε εμπόριο ναρκωτικών και συνεργασία με το οργανωμένο έγκλημα. Τον καταδίκασαν σε ισόβια για να αποδείξουν ότι η δικαιοσύνη λειτουργεί και δεν χαρίζεται σε κανέναν πολίτη. Αλλά γενικά, μέχρι στιγμής τα φαινόμενα διαφθοράς και απληστίας είναι περιορισμένα».
Με άλλα λόγια η Νορβηγία συνεχίζει να είναι μία χώρα η οποία αποτελεί όνειρο για πολλούς. «Ξέρω ότι για πολλούς η χώρα μου είναι ένας παράδεισος εξαιτίας των παροχών προς τους πολίτες ή την άψογη λειτουργία των κρατικών υπηρεσιών. Από την άλλη αυτή ακριβώς η πολιτική έχει κάνει τους συμπατριώτες μου μαλθακούς και εθισμένους στην ρουτίνα. Είμαι σίγουρα διαφορετικός γιατί ταξιδεύοντας πολύ τα τελευταία χρόνια διαπίστωσα ότι υπάρχουν πολλά μέρη στη γη το ίδιο όμορφα και με πιό πολύ ηλιο. Μου αρέσει πολύ ο ήλιος και μου λείπει όταν βρίσκομαι στη Νορβηγία».