Στα γρήγορα: Δεύτερο album για την παραγωγό από την Ιντιάνα, δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο Dark Energy.
Την ακούσαμε: Εναλλασσόμενοι ρυθμοί, πότε ανατολίτικοι (“Holy Child”), πότε αφρικάνικοι (“Nyakinyua Rise”), προσφέρουν μια ηχητική μύηση σαν σε ινδικό μάντρα και με μία σωματικότητα όχι τυπικά χορευτική. Ένα album που δεν μπορεί να μπει στα στεγανά των genres, δίνει την αίσθηση ότι τα επί μέρους στοιχεία λειτουργούν ακριβώς όπως οι πτυχώσεις ενός origami: είναι διακριτά, αλλά όλα μαζί δίνουν μορφή στο σύνολο.
Τρέξε μακριά: Aν σου φαίνεται πιο εύκολο να φτιάξεις origami παρά να ακούσεις τον παραπάνω συνδυασμό.
Τ’ είπες τώρα; «Αυτό που είναι υπέροχο στο Black Origami είναι ότι είναι όλα αυτά και τίποτα από αυτά συγχρόνως. Είναι μία ρυθμική συλλογή από αντιθέσεις και συγκρουόμενους κόσμους.» –Pitchfork
Να τ’ αφήσω; 92/100 –Metacritic