Με τον Jef Maarawi, αυτόν τον φοβερό τύπο που γεννήθηκε στην αρχή των 90s στο Σάο Πάολο, έχει ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Αθήνα, αλλά η καταγωγή του φτάνει μέχρι τη Συρία έχουμε ξαναμιλήσει εδώ. Για το προηγούμενο άλμπουμ του με το πρότζεκτ Egg Hell, ένα σχήμα που είχε ξεκινήσει σόλο (αρχικά το προωθούσε ο ίδιος φτιάχνοντας χειροποίητες cd συσκευασίες που περιείχαν brownies που είχε φτιάξει με τα χεράκια του) και το εξέλιξε σε πενταμελή μπάντα, τηρώντας τις ισορροπίες ανάμεσα στην τροπική ιδιοσυγκρασία του και τον chamber pop κανόνα.
Τρία χρόνια μετά έχει καινούρια δουλειά έτοιμη, την πρώτη που υπογράφει με το ονοματεπώνυμό του. Αφού στο μεταξύ έχει κάνει τα πρώτα του βήματα στο θέατρο, παραμένοντας σταθερά αθεράπευτος gamer και ποταμός άχρηστων πληροφοριών που πιστοποιούν ότι είναι τύπος που το στίβει το ίντερνετ του, δεν το έχει μόνο για να τσεκάρει μέιλ…
Ο Jef είναι ένας απολαυστικός παραμυθάς, ένας storyteller σοβαρών προδιαγραφών είτε πρόκειται να κάτσει να γράψει στίχους για τα τραγούδια του είτε πρόκειται να σου πει ένα ανέκδοτο ή να διηγηθεί κάτι που του συνέβη την προηγούμενη μέρα στο μετρό. Του ζητήσαμε τις ιστορίες πίσω από το Comfort Food. Χάρηκε ιδιαίτερα…
Σε ένα peak παραλογισμού, ανάμεσα σε δεκάδες τουρίστες με selfie sticks και πόζες που μιμούνται το άγαλμα του Χριστού, βρίσκομαι για πρώτη φορά στο Corcovado με την τότε κοπέλα μου. Έχουμε τσακωθεί και βρίζουμε ο ένας τον άλλον παθιασμένα με θέα το Ρίο ντε Τζανέιρο. Μου ζητάει να την βγάλω φωτογραφία με το άγαλμα. Θυμάμαι την πρώτη μου φορά στο Ρίο, με κινητό στο χέρι, να ακούω κάποιον από πίσω μου να μου λέει: «Πρόσεχε φίλε μου, εδώ είναι Ρίο Ντε Τζανέιρο».
Είμαστε στο Salto de Pirapora, στο εξοχικό του Danilo, του σκηνοθέτη του κλιπ του κομματιού. Είμαστε ώρες μέσα στο αυτοκίνητο και το ακούμε στο repeat, προσπαθούμε να δούμε τι θα κάνουμε. Την πρώτη μέρα γυρισμάτων πηδαμε έναν φράχτη και καταλήγουμε σε ένα δάσος με ευκάλυπτους. Ο Danilo επιμένει ότι χρειαζόμαστε καπνό για τις φωτογραφιες και τα πλάνα. Βάζει φωτιά σε λίγο ξερό γρασίδι με την άνεση του Bear Grylls. Τελειώνουμε, σβήνουμε και πάμε πιο βαθιά στο δάσος για γύρισμα και μετά από μια ώρα, ενώ επιστρέφαμε, βλέπουμε ότι ο Danilo δεν ήταν εξίσου αποτελεσματικός στο σβήσιμο της φωτιάς. Έχει καεί μεγάλη έκταση κι αρχίζουμε να σβήνουμε τη φωτιά μόνοι μας. Εγώ αισθάνομαι έτοιμος να λιποθυμήσω από το άγχος. Ζητάω την πυροσβεστική. O Danilo είναι ήρεμος σαν μοναχός. Μέσα στο μισάωρο περνάει ένα μηχανάκι και μας ρωτάει τι κάναμε, τους λέμε ψέμματα ότι περναγαμε από το σημείο και είπαμε να σβήσουμε τη φωτιά. Μας είπαν να περιμένουμε εκεί κι ότι θα μας «τακτοποιήσουν τα παιδιά». Σβήνουμε την φωτιά μέσα σε άλλα δέκα λεπτά. Γελάσαμε δυνατά στο αυτοκίνητο, ενώ οι παλάμες μου ήταν μουδιασμένες και οι σόλες των παπουτσιών μου είχαν λιώσει. Την επόμενη μέρα πήγαμε στα καμμένα για γύρισμα.
Είμαι στο δωμάτιο μου, είμαι περίπου 16 χρονών. Δεν θυμάμαι πως, αλλά ανακαλύπτω την ιστορία του Jim Jones και του Peoples Temple. Βρίσκω ένα αρχείο με την περιβόητη ηχογράφηση των τελευταίων ωρών πριν την μαζική δολοφονία/αυτοκτονία στο Jamestown. Ακούγονται παιδιά να κλαίνε στην ηχογράφηση και ο Jim Jones ισχυρίζεται ότι κλαίνε επειδή είναι πικρό το δηλητήριο που πίνουν, όχι επειδή πονάνε.
Βρίσκομαι στο Λος Άντζελες για πρώτη φορά. Όνειρο ζωής. Η τότε κοπέλα μου τρέχει πίσω από οντισιόν με μια δίψα και διάθεση που μου ήταν ασύλληπτα ξένες. Κάθε μέρα μιλάμε με βία ο ένας στον άλλον. Την καθησυχάζω λίγο πριν φτάσουμε, εκείνη τρέχει αλλά δεν έχουμε αργήσει. Φεύγει μπροστά μου τρέχοντας και το φόρεμα της σηκώνεται. Την ποθώ και παράλληλα νιώθω ευγνώμων που φεύγει μακριά μου.
Είμαι 18 χρονών και περνάω για πρώτη φορά μέσα από το όλο τοπίο του Φόβου και της Θλίψης. Μου έρχεται η ιδέα και αρχίζω να το ηχογραφώ πρόχειρα, επί τόπου. Η μάνα μου ξυπνάει, αλλά δεν με ενοχλεί που γράφω. Ήταν μια στιγμή μεγάλης ανακούφισης.
Η επιστροφή μου από το ταξίδι, το τέλος μιας σχέσης. Υπερκαταναλωση φαγητού, αλκοολ, τσιγάρων, ανθρώπων. Είμαι πίσω στην Αθήνα η οποία, λανθασμένα, μου φαίνεται «αραιή», οι πληροφορίες λίγες και προσβάσιμες. Γράφω αυτό το τραγούδι και είναι το πρώτο τραγούδι που γράφω μετά από τρία χρόνια, μαζί με το “LA” και το “Corcovado”.
Λόγω της καταγωγής μου από τη Βραζιλία, ταξιδεύω με αεροπλάνο από μωρό. Είναι κάτι που πάντα αγαπούσα πολύ κι αισθανόμουν μεγάλη άνεση να κάνω. Παθαίνω την πρώτη μου κρίση άγχους μέσα σε αεροπλάνο με την κοπέλα. Υπάρχει οργή γιατί αισθάνομαι ότι εκείνη με έφερε σε αυτό το mindset. Ταυτόχρονα είναι ο μόνος κοντινός μου άνθρωπος εκεί. Κάποια στιγμή αντιδρώ λίγο υπερβολικά σε κάποια αναταραχή και γελάμε και οι δύο.
Έχω πάει στην Συρία μία φορά, όταν ήμουν πέντε χρονών. Είμαστε στο Μπάνια και ο πατέρας μου με πηγαίνει στο σπίτι του παππού μου, για να τον γνωρίσω πρώτη φορά. Ο ψυχισμός κατασκευάζει την εικόνα ενός γίγαντα, με γκρίζα μαλλιά, ο οποίος θα μας άνοιγε την πόρτα με σοβαρότητα αλλά και θαλπωρή. Περνάμε τον δρόμο και ο πατέρας μου τοποθετεί το σώμα του ανάμεσα σε μένα και τα αυτοκίνητα. Αναρωτιέμαι αν το κάνει για να με προστατέψει. Κρατάω στο δεξί μου χέρι ένα ροζ πλαστικό κουβαδακι. Ο παππούς μου ήταν εμφανώς πιο μικρόσωμος απ’ ότι τον είχα στο μυαλό μου.
Επιστρέφω από ηχογράφηση στο στούντιο του King Elephant. Το τρένο σταματάει απότομα και μας ενημερώνει ο οδηγός πως «λόγω αυτοκτονίας στον σταθμό Ομονοίας, ο συρμός θα προχωρήσει μέχρι τον σταθμό Αττικής». Κοιταζομαστε με έναν επιβάτη, ο οποίος μετά από λίγο μου λέει: «Κι εμείς πως θα πάμε σπίτι μας, τρέχοντας;
Δεν θυμάμαι πώς την είδα πρώτη φορά, ή πού. Θυμάμαι ότι ήθελα πάντα να της γράψω ένα τραγούδι κι αισθανόμουν πάντα με έναν περίεργο τρόπο εκεί. Ανίκανος να βοηθήσω, ένα σύμβολο για την αδράνεια που γεννάει η αναβλητικοτητα. Αυτή η μάστιγα!