Έχετε ακούσει ποτέ για αυτόματα μηχανήματα σε δρόμους που δε βγάζουν καφέ ή εφημερίδα αλλά φορεμένα βρακάκια μαθητριών; Έχετε ακούσει ποτέ για ποπ σταρς οι οποίοι πουλούν εκατομμύρια δίσκους και είναι φτιαγμένοι από λέιζερ; για άντρες οι οποίοι βλέπουν ώρες YouTube βίντεο απο κορίτσια τα οποία ψωνίζουν σε σούπερ μάρκετ χωρίς να ξέρουν οτι μια κάμερα τους τραβάει λήψεις κάτω απο την φούστα; ερεθιστήκατε; πείτε αλήθεια; είστε άντρας;
Καλως ήρθατε στην Ιαπωνία! Στην χώρα οπού τέτοιοι άντρες νιώθουν σπίτι τους. Στην εξωτική χώρα μιας καταπιεσμένης ευημερίας όπου τώρα που μιλάμε ζει ένα κοινωνικό φαινόμενο. Ακούει μετά μανίας ένα κοριτσίστικο J-Pop idol γκρουπ που αποτελείται από 89 όμορφες παρθένες (ετών 16 μέχρι το πολύ 25) που φοράνε σχολικές κοντές φούστες και μαύρες μπότες, τραγουδάνε ένα υβρίδιο λαϊκής τέχνης και τσιχλοφουσκέ αμερικάνικου rock and roll, το 2012 έκαναν ρεκόρ πωλήσεων βγάζοντας 226 εκατομμύρια δολάρια και κατέχουν βραβείο Γκίνες για το μεγαλύτερο έβερ γκρουπ. Σε πλήθος μελών εννοείται.
Το γκρουπ αυτό λοιπόν ονομάζεται AKB48 και το νέο του single “Heiki Ereki” είναι στην πρώτη θέση των τσαρτς της Ιαπωνίας. Ο δημιουργός της ροζ μπάντας και εμπνευστής της ανώμαλης αυτής ιδέας είχε την εξής επιφοίτιση το 2005. Σκέφτηκε να φτιάξει ενα γκρουπ απο κορίτσια, το οποίο να έχει το δικό του θέατρο στο Τόκιο, όπου και θα δίνει συναυλίες κάθε μέρα. Τα κορίτσια αυτά θα πρέπει να είναι στην κατάλληλη ηλικία για να ερεθίζουν τους άντρες (δηλαδή όχι παραπάνω απο 25), να φοράνε τα κατάλληλα ρούχα για να ερεθίζουν τους άντρες (δηλαδή σχολικές στολές- εννοείται τι άλλο, χαλόου;!) και να είναι πολλές για να μην έχουν πρόσωπο. Μόνο σώμα.
Τα λευκά αυτά λουλούδια θα τα κάνει 89 και θα τα χωρίσει σε τρεις ομάδες όπου και θα εναλλάσονται κάθε μέρα. Για να μην καταλάβει η “Γερουσία” για το τι ακριβώς χρησιμεύουν αυτά τα κορίτσια, θα τους βάζει πού και πού να τραγουδούν για τη βία στα σχολεία και για τα δικαιώματα των παιδιών από φτωχές οικογένειες και θα ντύσει και κάθε ομάδα με έναν ιδεαλιστικό συμβολισμό. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του δημιουργού τους, η ομάδα Α συμβολίζει τη Ελευθερία, η ομάδα Β τη Γλυκύτητα και η ομάδα Κ την Δύναμη. Ό,τι να’ ναι… Έτσι με λίγο στάχτη στα μάτια των άπιστων, θα ρίχνει λίγο λάδι στη φωτιά των λάγνων και πολύ χρήμα στις υγρές του τσέπες.
Το κόνσεπτ του Yasushi Akimoto πέτυχε αμέσως. Μέσα σε ένα χρόνο υπέγραψαν με θυγατρική της Sony Music Entertainment και άρχισαν να κατεβαίνουν με χαρούμενες κωλοτούμπες τις θέσεις στα Oricon music charts μέχρι να φτάσουν στο νούμερο 1 πολλές φορές και να κάνουν εκεί κούνια ανενόχλητες. Εντάξει, βέβαια το γκρουπ είχε και τις αναποδιές του. Εκτός από τις μαγουλάδες που υπέστησαν συχνά τα μέλη της, μια φορά θύμωσαν κάποιοι και είπαν οτι οι στίχοι τους είναι μάάάάάάλλον, ίίίίίίίίίσως παραπλανητικοί και δίνουν λάθος παράδειγμα στους νέους. Αφορμή ένα διαφημιστικό της τσίχλας PUCCHO (δε φταίω εγώ…αν είναι δυνατόν), κατά το οποίο αποκρυσταλώνεται πολύ αισθησιακά στόμα με στόμα να περνάει μία τσίχλα από το ένα κορίτσι στο άλλο. Ερεθιστείτε χωρίς ενοχή:
Πώς όμως πέτυχε αυτό το κόνσεπτ εκεί; θα πετύχαινε το ίδιο στην Έλλάδα ή κάπου στη Δύση; Γιατί στην Ιαπωνία η αλήθεια είναι ότι ανθίζουν μερικά περίεργα, για το μάτι του Δυτικού, φαινόμενα. Για παράδειγμα, η Ιαπωνία είναι η πρώτη και ας ελπίσουμε η τελευταία χώρα που είχε σούπερ σταρ ενα ολόγραμμα. Ένα καρτούν δηλαδή! Σα να πουλάει δίσκους ο Scooby Doo. Να!
Η Hatsune Miku, η 16άρα με τις μπλε κοτσίδες και την ανδροειδή αθωότητα εμφανίστηκε το 2007, σάρωνε στις sold out συναυλίες και έκανε τους δημιουργούς της να τρίβουν τα μάτια τους με τις πωλήσεις. Γιατί το ψεύτικο λέιζερ τους τρέλανε όλους τους Mangατραφείς. 30.000 άτομα έρχονται στις συναυλίες της και καμία φορά δυό φορές τη μέρα. Και φαίνεται πως ψήθηκαν και οι Ευρωπαίοι με τα κέρδη που υπόσχεται και την κάλεσαν να τραγουδήσει όπερα! Το Avatar εμφανίζεται στις 12,13 και 15 Νοεμβρίου στο θέατρο Châtelet στο Παρίσι. “Δεν κάνει ποτέ λάθη στη σκηνή” λένε οι οργανωτές με περηφάνεια. Τα κουστούμια ράβει ο Marc Jacobs για τον οίκο Louis Vuitton και συνθέτης είναι ο Keiichiro Shibuya, ο οποίοςέγραψε την λεγόμενη vocaloid όπερα “The end” με θέμα την Φουκουσίμα, τη Χιροσίμα, τον πόλεμο παράλληλων πλανητών και το θάνατο της γυναίκας του, την οποία λέει ξαναζωντανεύει μαγικά το ρομπότ στη σκηνή. Και στα media ζητωκραυγάζουν γι΄αυτήν τη τόσο ρομαντική και καλοντυμένη ιδέα.
Στην Ιαπωνία επίσης άνθισαν την δεκαετία του 90 τα λεγόμενα Βurusera shop (Buru σημαίνει βράκα-εσώρουχο και Sera η ναυτική στολή που φοράνε ως σχολική ενδυμασία τα κορίτσια στην Ιαπωνία). Στα μαγαζιά αυτά λοιπόν πωλούνταν χρησιμοποιημένα εσώρουχα μαθητριών, τα οποία ερεθισμένοι Ιάπωνες αγόραζαν με 50 δολάρια για να ηρεμήσουν. Μαθήτριες περνούσαν το πρωί από το μαγαζί, άφηναν το δικό τους εσώρουχο, έπαιρναν ένα που τους έδιναν από το μαγαζί, το οποίο θα το έφερναν το απόγευμα μετά το σχολείο για να πάρουν πίσω το δικό τους έναντι κάποιας αμοιβής. Όσο πιο φορεμένο, τόσο πιο μεγάλη τιμή έπαιρνε.
Συμπληρωματικά, στην πολη Chiba, μια περιοχή ιδιαίτερα γνωστή για την μαζική ύπαρξη αυτόματων μηχανημάτων ταινιών και περιοδικών πορνογραφικού περιεχομένου, εμφανίστηκαν και τα αυτόματα μηχανήματα πώλησης των πολυπόθητων βρακιών. Με ένα κέρμα άνοιγες το κουτί και έβγαζες ένα άπλυτο βρακί. Με αυτόν τον άμεσο και απρόσωπο τρόπο απεύφευγαν έτσι οι πελάτες την ντροπή του να κοιτάξουν στα μάτια τον πωλητή. Αμέσως ξέσπασε κατακραυγή εναντίον των μηχανημάτων αυτών. Όμως ήταν αδύνατο να τα κυνηγήσουν νομικά καθότι δεν υπήρχε κάποιος νόμος που να επιβάλλει την κατοχή άδειας για πώληση χρησιμοποιημένων εσωρούχων!
Η λύση βρέθηκε μέσα από ένα έξυπνο παραθυράκι. Τα μηχανήματα κατάφεραν να απαγορευτούν με την επίκληση ενός νόμου σχετικού με την αγοραπωλησία μεταχειρισμένων αντικειμένων, κατά τον οποίο είναι υποχρεωτική η κατοχή άδειας από τον πωλητή. Έτσι το 1993 καταδικάστηκαν τρεις επιχειρηματίες για παράνομη πώληση και μαζί με αυτό υποχώρησε το θέμα σιγά σιγά από την επικαιρότητα. Ωστόσο υπάρχουν ακόμη μαρτυρίες για την ύπαρξη τέτοιων παράνομων μηχανημάτων.
Πόσο καταπιεσμένες κοινωνίες είμαστε τελικά. Ένας Ιάπωνας Σαμουράι θα έκανε χαρακίρι από ντροπή.
Η Ιαπωνία είναι γνωστή επίσης για το λεγόμενο Lolita complex (roricon στα ιαπωνικά). Οι Ιάπωνες λατρεύουν τη γυναίκα ως κορίτσι με όλο το γνωστό πακέτο. Με τα πάλ χρώματα, με τα αφελή χαμόγελα, με τα παιχνιδάκια και τις σχολικές στολές. Οι γυναίκες εκεί μετά τα 26 θεωρούνται πλέον του ραφιού. Είναι χαρακτηριστικό οτι πολλές εκείνης της ηλικίας προσπαθούν να δείχνουν ελκυστικές κρατώντας αρκουδάκια και φορώντας κοτσιδάκια, κάτι για μας τους Δυτικούς τελείως αντισεξουαλικό. Γιατί οι Δυτικοί το θέλουν το πακέτο κάπως αλλιώς. Ναι μεν να είναι κορίτσι, αλλά να μην συμπεριφέρεται ως κορίτσι. Η γοητεία της έγκειται στο να καταφέρνει να δείχνει δυναμική και ώριμη μέσα στο νεανικό της κορμί. Ας κάνουμε μια απλή σύγκριση. Ας κοιτάξουμε το αντίστοιχο νούμερο ένα χιτ της Αμερικής, την 17χρονη και ταλαντούχα Lordes. Μοιάζει τριαντάραάρα μέσα από την βαριά της φωνή και μέσα από το μπλαζέ βλέμμα της έμπειρης γυναίκας. Αλλά είναι ένα κορίτσι. Ποιό ειναί πιο αφύσικο δεν ξέρω.
Η σεξουαλικότητα όμως δεν είναι το πρόβλημα. Η σεξουαλικότητα θα έπρεπε σε μία ουτοπικά δημοκρατική κοινωνία να είναι ελεύθερα κάτι το προσωπικό, χωρίς πρότυπα, εφόσον φυσικά δεν προσβάλλει την ελευθερία κανενός. Η σεξουαλικότητα είναι άλλωστε μόδα και αυτό φαίνεται όταν παρατηρούμε πώς αλλάζει από χώρα σε χώρα, απο εποχή σε εποχή. Αλλά εδώ γινόμαστε θεατές εκμετάλλευσης όχι μόνο των κοριτσιών αυτών, αλλά και των αντρών που πάνε στη συναυλία. Των αντρών αυτών που αγοράζουν τα φορεμένα βρακάκια από τα αυτόματα μηχανήματα και γίνονται συνεργοί μιας μεγάλης εγκληματικής παρεξήγησης. Της παρεξήγησης της έννοιας της Γυναίκας σε σχέση με τη Νιότη.
Γιατί έχω μπερδευτεί… Από τη μία είναι μαθήτριες στα 16 τους, αλλά αυτή δεν είναι ουσιαστικά η γόνιμη περίοδος της γυναίκας; Από τα 16 μέχρι τα 30. Από αυτή την άποψη δεν είναι και τόσο αφύσικο οι άντρες να τις ποθούν νέες. Άλλα πάλι δεν θα θεωρηθεί οπισθοδρομικό αυτό που λέω; Δεν είναι αυτή η παρεξήγηση ένα παγκόσμιο φαινόμενο; Και είναι και η χειραφέτηση της γυναίκας και όλο το κίνημα του φεμινισμού που βάζει στην Γυναίκα τρικλοποδιές εδώ και δεκαετίες χωρίς να το καταλαβαίνουμε.΄Ωσπου φτάσαμε πια σε ένα μετέωρο βήμα.
Η σεξουαλικότητα θα έπρεπε σε μία ουτοπικά δημοκρατική κοινωνία να είναι ελεύθερα κάτι το προσωπικό, χωρίς πρότυπα, εφόσον φυσικά δεν προσβάλλει την ελευθερία κανενός.
Μετέωρο και για τους πολίτες αλλά και για το κράτος. Όπου δεν ξέρουν πια τι να τα κάνουν τα επιδόματα και τις πρόνοιες για τις μοντέρνες οικογένειες (να δίνουν επίδομα στους νέους γονείς για να πηγαίνουν τα παιδιά στο νηπιαγωγείο από 2 χρονών και να μπορούν να δουλεύουν και οι δύο, ή να τους δίνουν επίδομα για να κάθεται ένας από τους δύο στο σπίτι και να φυλάει το παιδί;). Οι γνώμες σάστισαν σε αυτή την είδηση. Τελικά τι είναι φεμινισμός; να υποστηρίζουμε το ρόλο της γυναίκας ως άντρα ή μήπως το ρόλο της γυναίκας απέναντι στον άντρα; Και το κορίτσι; τι είναι το κορίτσι;
Πόσο καταπιεσμένες κοινωνίες είμαστε τελικά. Ένας Ιάπωνας Σαμουράι θα έκανε χαρακίρι από ντροπή. Που η πατρίδα του απαρνήθηκε τα ιδανικά της και έφερε κάτι ξενόφερτο, παράξενο που έχει να κάνει με μαξιμαλισμό, με ελάσσονες κλίμακες και λέγεται ποπ κουλτούρα.