Jamie xx
Ήταν ένα από τα πιο επιτυχημένα μουσικά virals των τελευταίων μηνών. Το διακεκριμένο δισκάδικο Boomkat από το Μάντσεστερ με ειδικότητα να πουλάει χορευτική (και όχι μόνο) μουσική στην ηλεκτρονική ελίτ παρουσίασε το ντεμπούτο άλμπουμ του Jamie xx, In Colour, όπως κάνει με όλες τις κυκλοφορίες. Φωτογραφία εξωφύλλου, δύο τρία ηχητικά δείγματα, διάθεσιμα formats κι αντίστοιχες τιμές πώλησης κι ένα συνοδευτικό κείμενο. Το οποίο σε λίγες περισσότερες από 200 λέξεις κυριολεκτικά σφάζει με το γάντι την πολυαναμενόμενη κυκλοφορία. Προκαλώντας εντύπωση είναι η αλήθεια, αφού δεν πρόκειται για κάποιο μουσικό site που ασφαλώς και θα μπορούσε να προχωρήσει σε ένα αρνητικό review αλλά αντίθετα για έναν retailer που προφανώς δεν έχει κανέναν λόγο να υπονομεύει την πραμάτεια του. Το σχετικό screenshot κυκλοφόρησε σε χιλιάδες ιντερνετικούς τοίχους, φυσικά ξέσπασαν μουσικομαχίες, σχεδόν άπαντες συμφώνησαν ότι πρόκειται για ένα απολαυστικό θάψιμο, παίρνοντας θέση είτε κοντά σε αυτούς που το θεώρησαν αποθέωση του στριφνού σνομπισμού για καθετί δημοφιλές είτε σε εκείνους που επαίνεσαν το Boomkat για την ειλικρίνεια της στάσης του. Αυτή η μικρή ιστορία, εκτός από αρκετά διασκεδαστική, είναι κι ενδεικτική των δύο στρατοπέδων που έχουν σχηματιστεί για την υποδοχή του In Colour. Ξέραμε από την αρχή ότι θα είναι ένας από τους δίσκους της χρονιάς, να που προέκυψε και η σχετική παραφιλολογία για να δικαιολογηθεί το hype.
Στην, όντως, εκτεταμένη εκστρατεία προώθησης του δίσκου – που στην ουσία έχει ξεκινήσει από πέρυσι όταν ο Jamie Smith κυκλοφόρησε το “All Under One Roof Raving” (που τόσο λείπει τελικά από το tracklist) – έχει τοποθετηθεί στο προσκήνιο η καταγωγή του ήχου στα 90s. Η, όχι και τόσο αδιόρατη γραμμή, που συνδέει τα κομμάτια του Jamie με τα θραύσματα των αστικών βρετανικών beats εκείνης της δεκαετίας. Και είναι η αλήθεια ότι το In Colour είναι γεμάτο jungle, drum ‘n’ bass, breakbeat αναθυμιάσεις, χωνευμένες με έναν πολύ πειστικό τρόπο από έναν τύπο που είναι γεννημένος μόλις το 1989, νεότερος από το Καλοκαίρι της Αγάπης του 1988-89 με τα raves, το acid house και το ecstasy. Όσο πιο ελιτίστικο είναι το μέσο (π.χ. The Quietus) ή όσο πιο πολύ αυτονακηρύσσεται σε ευαγγέλιο της dance αυθεντικότητας (π.χ. Resident Advisor – εδώ γελάμε λίγο), οι κριτικές είναι αμείλικτες.
Ο Jamie, που σε κάθε συνέντευξη βέβαια επαναλαμβάνει λίγο μονότονα και κουραστικά ότι αυτήν την μουσική την έμαθε στις παγκόσμιες περιοδείες με τους xx τα τελευταία 5-6 χρόνια, κατηγορείται ότι εκλαϊκεύει επιφανειακά για τις Sharons and Tracies (κάτι σαν τις τρέντι Λίτσες) των βρετανικών clubs που το καλοκαίρι επισκέπτονται μεσογειακά φεστιβάλ τον ήχο – σύμβολο των 90s για το Νησί. Το ότι μπορεί να τον επικρίνουν ακόμα και συνομήλικοί του (που επίσης «δεν ήταν εκεί» το 1992) είναι σημείο των καιρών και της βετεράνικης ψευδαίσθησης που μας δίνει πια μια VDSL σύνδεση και η καλή μελέτη του You Tube. Στην πραγματικότητα, βέβαια, αυτό που δε συγχωρούν οι πιουρίστες στον Jamie είναι το παρελθόν (και παρόν) του με τους xx, μια μπάντα που φτιάχνει ευαίσθητη λυρική pop ακόμα και (ή κυρίως) για mainstream αυτιά που βρίσκονται πολύ μακριά από τους μιλιταριστές του underground. Ο Jamie, κι αυτός ένα παιδί της γενιάς που μπορεί να απολαμβάνει απλόχερα τα data του παρελθόντος στο smartphone της, θέλει να μιλήσει τη γλώσσα του τότε. Η παραγωγή του είναι αψεγάδιαστη, οι επιρροές είναι τόσο προσεκτικά και διακριτικά τοποθετημένες, ακόμα και σημειολογικά η βινυλιακή deluxe έκδοση του δίσκου είναι κομμένη σε τρία 12’’ «όπως παλιά». Όμως, όσο και να προσπαθεί είτε ο ίδιος είτε το μάρκετινγκ της XL (στην οποία ανήκει η Young Turks που κυκλοφορεί ο δίσκος), οι πιουρίστες δεν συγχωρούν ότι ο Jamie xx γεννήθηκε έτοιμος για κάτι πιο pop.
Απορρίπτουν ή αγνοούν δηλαδή το μυστικό για να απολαύσεις αυτό το, πέρα από ιδεοληψίες ή κουραστικό hype, καταπληκτικό άλμπουμ. Ο Jamie xx (ο πιο ταλαντούχος 26χρονος στη μουσική βιομηχανία σήμερα;) τα έχει πολύ καλά φτιαγμένα στο μυαλό του. Γνωρίζει πολύ καλά που αναφέρεται, ξαφνιάζει με τις επιρροές του (ποιος θα περίμενε τον Idris Muhammad ως sample στο ραδιοφωνικό hit του άλμπουμ “Loud Places”;) και κυρίως κάνει αυτό που έχουμε καταλάβει πολύ καλά με τη δουλειά τους στους xx. Έχει έναν μοναδικό τρόπο να δημιουργεί συναισθήματα, έναν τρόπο που υπερβαίνει την κλισέ έκφραση που μόλις χρησιμοποίησα. Ναι, η rave nostalgia είναι το πέπλο που σκεπάζει εκβιαστικά τα 43 λεπτά του άλμπουμ, αλλά όσο ο Jamie δίνει anthems σαν το “Seesaw” (με τη βοήθεια του Four Tet, προορισμένο να ακούγεται σε φεστιβάλ στις 6 η ώρα το πρωί και οι ντοπαρισμένοι ακροατές του να προβαίνουν σε πράξεις που δε θα μετανιώσουν γιατί πολύ απλά δε θα τις θυμούνται το επόμενο απόγευμα – τέλος πάντων, αν είναι να ερωτευθείτε το 2015 μπορείτε να το κάνετε με αυτό το κομμάτι ή με τον Nev Cottee) αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Γέμισε ο κόσμος αναβιωτές, στη dance, όσο προοδευτική κι αν ήταν πάντοτε, θα κολλήσουμε; Έτσι κι αλλιώς «το sampler δεν είναι παρά μια μηχανή μνήμης», έτσι ξεκινά την κριτική του το Pitchfork (hint: βάζει 9.3 στα 10 όπως καλά φέρθηκαν στο In Colour όλα τα μέσα που δεν αισθάνθηκαν την υποχρέωση να διαφυλάξουν τα 90s ιερά και όσια).
Άλλες στιγμές που ξεχωρίζουν είναι σίγουρα τα δύο εναρκτήρια κομμάτια, “Gosh” και “Sleep Sound”. Το πρώτο λίγο θυμίζει το εξαιρετικό remix που είχε κάνει ο Jamie στο “Bloom” των Radiohead, το δεύτερο παίζει θαυμάσια το υπερόπλο των κοφτών drum patterns που διατρέχουν όλο το δίσκο αλλά και γενικά τις παραγωγές του Jamie είτε έχει πελάτη την Adele είτε μηχανορραφεί για τους άλλους δύο xx. Στα συν του In Colour ότι καταφέρνει επίσης να ξεφύγει από την παγίδα να μοιάζει με «το τρίτο άλμπουμ των xx», παρότι η Romy τραγουδά στις πιο χαρακτηριστικές στιγμές του. Tracks, όπως τα “Obvs”, ‘Hold Tight” και το φινάλε με το “Girl” το διασφαλίζουν, υπενθυμίζοντας ότι ο Jamie Smith μαζί με τους φίλους του Caribou και Four Tet είναι ίσως η πιο ενδιαφέρουσα σύγχρονη τριάδα που διασχίζει με άνεση την γέφυρα μεταξύ electronica και pop πότε με κατεύθυνση τη μια πλευρά και πότε την άλλη (ο Jamie μόνιμα προς pop).
Με την εξαίρεση της ατυχούς απόπειρας για κάτι «ασαφώς exotica» που συνιστά η συνεργασία με τους Young Thug και Popcaan στο “I Know There’s Gonna Be (Good Times)”, το In Colour είναι ασφαλώς από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Αρκεί κανείς να τον ξεκλειδώσει χωρίς να κρατά το ελιτίστικο rave-ομετρο. Και, ναι, όπως λέει (απαξιωτικά) και το Boomkat «θα είναι ένα απολαυστικό καλοκαίρι, μπορούμε να το νιώσουμε». Το In Colour θα βοηθήσει. Γιατί, κακά τα ψέματα, στα κυκλαδίτικα μπαλκόνια (ή όπου προτιμάτε), μάλλον δε θα παίζετε Regis.
