Με μία γρήγορη ματιά στις λίστες με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς που μας κατακλύζουν τέτοιες μέρες, εύκολα θα παρατηρήσει κανείς κάμποσες singers-songwriters: Aldous Harding, Laura Marling, Julien Baker, Julie Byrne, μεταξύ άλλων. Αλλά και στα καθ’ ημάς τα πράγματα δεν είναι καθόλου άσχημα, ακόμη κι αν προέρχονται από…την Αγγλία. Ο λόγος για την Ειρήνη Σκυλακάκη την Ελληνίδα τραγουδοποιό που εδώ και δύο χρόνια ζει μόνιμα στο Λονδίνο και κινείται στα μουσικά λημέρια των παραπάνω κυριών, αλλά και στην παράδοση της Joni Mitchell, ενώ πολύ συχνά σου φέρνει στο μυαλό τους Oven The Rhine.
H Ειρήνη Σκυλακάκη έγινε γνωστή πριν από 5 χρόνια με τη ζεστή μπαλάντα “In The Light” από τον πρώτο της δίσκο Wrong Directions, το οποίο ακούστηκε και στην ταινία Αν του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Όσο μοίραζε το χρόνο της μεταξύ Αθήνας και σπουδών νομικής στο Λονδίνο, κυκλοφόρησε και το δεύτερο album της, Before Dawn που κινήθηκε σε παρόμοια pop-folk ηχητικά μονοπάτια. Όντας πλέον μόνιμη κάτοικος Λονδίνου, μόλις κυκλοφόρησε την τρίτη της προσωπική δουλειά με τίτλο Matterless, η οποία γράφτηκε και ηχογραφήθηκε εξ’ ολοκλήρου στη βρετανική πρωτεύουσα με παραγωγό τον Danton Supple που έχει δουλέψει με ονόματα όπως Coldplay, Soulsavers, Ian Brown, Morrissey, Patti Smith, The Doves. Στο Matterless η Σκυλακάκη εξακολουθεί να έχει singer-songwriter ραχοκοκκαλιά αλλά βάζει στην εξίσωση και το electro και dream pop στοιχείο. Προς το παρόν, ετοιμάζει βαλίτσες για Αθήνα, για να παρουσιάσει το νέο της δίσκο στο Gazarte την Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου και όπως λέει στην Popaganda, το μόνο που την νοιάζει είναι να γράψει όση περισσότερη μουσική μπορεί.
Ζεις εδώ και δύο χρόνια στο Λονδίνο. Τι αποδοχή βλέπεις να έχει η μουσική σου εκεί; Και πόσο διαφορετικά λειτουργεί εκεί η σκηνή σε σχέση με αυτή της Αθήνας; Παίζω με κάθε ευκαιρία live εδώ και πάντα υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται στο τέλος να με βρουν και να μου πουν πώς ένιωσαν μέσα από τη μουσική μου. Έχω εισπράξει τις πιο θερμές αντιδράσεις από άποψη κοινού στο Λονδίνο και είναι μια πολύ ιδιαίτερη αίσθηση αυτή γιατί είναι άνθρωποι που δεν ξέρουν τη μουσική μου και με ακούν πρώτη φορά. Η μουσική σκηνή στο Λονδίνο ξεχειλίζει από ταλέντο. Είναι το κέντρο της μουσικής. Ειδικά στο είδος μουσικής που κάνω εγώ. Και η δική μας σκηνή όμως στην Ελλάδα είναι αξιόλογη και σε περίοδο άνθισης.
Αθήνα ή Λονδίνο; Αχ. Αχ. Για τώρα Λονδίνο. Αργότερα, βλέπουμε…
Βρέθηκες στο Λονδίνο για σπουδές νομικής. Αν δεν είχε συμβεί αυτή η συγκυρία, θα τολμούσες ποτέ να δοκιμάσεις την τύχη σου ως μουσικός σε αυτή την πόλη; Ο λόγος που σπούδασα νομική στο Λονδίνο είναι ότι το πανεπιστήμιο το οποίο διάλεξα είχε ένα από τα δυνατότερα τμήματα μουσικής (School of Oriental and African Studies). Πάντα για μένα η μουσική ήταν ο στόχος, απλά έπρεπε να διασχίσω διαφορετικούς δρόμους και να αποδείξω κάποια πράγματα στον εαυτό μου, πριν αφοσιωθώ εξ’ολοκλήρου στη μουσική.
Πώς βλέπεις τις γυναίκες στην δισκογραφία; Παρατηρούμε πολλές να πρωταγωνιστούν σε παγκόσμιο επίπεδο και σε αρκετά διαφορετικά genres μεταξύ τους: Lorde, St. Vincent, Feist, Big Thief, Laura Marling, Julien Baker, κ.ά. Δεν σκέφτομαι τους καλλιτέχνες ποτέ με βάση το φύλο τους. Χωρίς να αμφισβητώ τις ιδιαιτερότητες και τα χαρακτηριστικά των δύο φύλων, η γνώμη μου είναι ότι όλες οι γυναίκες που αναφέρατε είναι καλλιτέχνες και πρωταγωνιστούν με τον τρόπο τους σε παγκόσμιο επίπεδο, επειδή έχουν να μεταδώσουν μηνύματα και το κοινό τους είναι έτοιμο να τα λάβει.
Πώς σου φαίνεται η αθηναϊκή σκηνή τα τελευταία χρόνια; Η αγγλόφωνη σκηνή φαίνεται να συσπειρώνεται όλο και πιο πολύ. Ποιούς καλλιτέχνες ή σχήματα ξεχωρίζεις; Πιστεύω πως υπάρχει μία αξιόλογη αθηναϊκή σκηνή, με ποιότητα και υψηλή αισθητική. Ο Κωνσταντίνος Βήτα, ο Παύλος Παυλίδης, η Μόνικα, ο Leon of Athens, η Κατερίνα Ντούσκα είναι μερικοί από τους αγαπημένους μου. Για μένα η «πλαστική» μουσική που δημιουργείται χωρίς ψυχή και ειλικρίνεια είναι λίγο σαν την σκοτεινή πλευρά της δύναμης. Κάτι σαν το Star Wars και την μάχη μεταξύ του καλού και του κακού.
Στον νέο δίσκο σου Matterless, παρατηρούμε μία στροφή σε έναν πιο electro pop ήχο. Ήταν κάτι που βγήκε φυσικά ή κάτι που ήθελες να κάνεις συνειδητά; Και ποιές αναφορές είχες φτιάχνοντας τον δίσκο; Δεν θέλω ποτέ να φτιάξω τον ίδιο δίσκο δύο φορές. Μου αρέσει να πειραματίζομαι και να αλλάζω κατευθύνσεις. Ειδικά ως προς την παραγωγή του δίσκου. Γράφοντας τον δίσκο άκουγα πολύ Joni Mitchell, Steely Dan, Leonard Cohen. Για βασικό όμως reference ήχου σε επίπεδο παραγωγής είχα τους Daughter και τους XX.
Πάντως γενικά παρατηρείται τελευταία μια στροφή σε πιο synth και electro pop ήχο που έχει κάτι έντονο από τα 80s. Που αποδίδεις αυτό το ηχητικό revival; Νομίζω πως αυτά είναι μόδες που επανέρχονται. Κάποιος το έκανε καλά κι οι υπόλοιποι εμπνέονται από αυτό, άλλοτε κάνοντας κάτι καλύτερο, άλλοτε κάνοντας κάτι χειρότερο. Οι καλλιτέχνες όμως που μένουν και έχουν μακροχρόνια πορεία, είναι αυτοί που εξελίσσουν τον ήχο τους και τη μουσική τους διατηρώντας τον χαρακτήρα τους.
Πώς ήταν να δουλεύεις με τον Danton Supple; To X&Y των Coldplay ήταν από τους αγαπημένους μου δίσκους όταν πήγαινα σχολείο. Ήταν κάπως σαν όνειρο να δουλεύω με έναν άνθρωπο που έχει γράψει ιστορία στο είδος μουσικής που ακούω και αγαπώ. Έμαθα πολλά και πέρασα απίστευτα.
Έκανες το «μπαμ» σε σύντομο χρονικό διάστημα και ενώ βρισκόσουν για σπουδές στην Αγγλία. Πώς βίωσες επομένως την επιτυχία; Είναι κάτι που σε απασχολεί γενικά; Το μόνο που με ενδιαφέρει σε σχέση με τη μουσική είναι να γράψω όλη τη μουσική που θα μπορούσα να γράψω και να προσπαθήσω να φτάσει σε όσα αυτιά θέλουν να την ακούσουν. Δεν πιστεύω στις επιτυχίες ούτε στις αποτυχίες. Πιστεύω και προσπαθώ για το μακροπρόθεσμο.
Έχοντας ολοκληρώσει το Matterless, τι νιώθεις ότι θέλει να πει αυτός ο δίσκος και τι σημαίνει τελικά για σένα; Το Matterless μιλάει για τις αντιθέσεις της ζωής και της αγάπης. Είναι ένας σκοτεινός δίσκος με πολύ έντονα μηνύματα ελπίδας. Θέλω όποιος τον ακούσει να αποκομίσει το δικό του νόημα από το Matterless. Ο δίσκος αυτός για εμένα κλείνει ένα κεφάλαιο της ζωής μου για να ανοίξει ένα νέο και είναι ένας δίσκος που με μεγάλωσε πολύ και με έκανε να ανοίξω τα φτερά μου.
Και τελικά, τι θέλεις να πεις με τον στίχο “I’m just a matterless matter”; “Matterless” σημαίνει «χωρίς σημασία» αλλά και «χωρίς υπόσταση». Θα το αφήσω λοιπόν στην δική σας ερμηνεία. Ίσως να θέλω να πω και τα δύο.
Θα ξαναγύριζες στην Αθήνα κι αν ναι γιατί; Σε έναν νέο μουσικό που αρχίζει τώρα, έχοντας την εμπειρία και του εσωτερικού και του εξωτερικού, τι θα τον συμβούλευες να κάνει, να μείνει εδώ ή να κοιτάξει προς τα έξω; Σίγουρα θα ξαναγύριζα στην Αθήνα, οι αγαπημένοι μου άνθρωποι είναι εκεί. Θα γύριζα για να περάσω χρόνο κοντά τους αλλά και για να εμπνευστώ έναν δίσκο. Μου αρέσουν οι εναλλαγές. Δεν θα μπορούσα να είμαι πάντα στο Λονδίνο ούτε πάντα στην Αθήνα. Ένα νέο μουσικό θα τον συμβούλευα να κάνει αυτό που θέλει, να ακολουθήσει το όνειρό του.