Η ηθοποιός και σκηνοθέτης Ειρήνη Μαργαρίτη έκανε την πρώτη εμφανισή της στα γράμματα το 2014 με την ποιητική συλλογή «Φλαμίνγκο», η οποία κέρδισε υποψηφιότητες και βραβεύτηκε. Με το «Επιλεγμένα Είδη» που κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες από τις εκδόσεις Μελάνι, δοκιμάζεται και στο διήγημα.
Πρόκειται για μια συλλογή έντεκα – μικρών σε έκταση, από έξι ως έντεκα σελίδες – διηγημάτων που καταπιάνεται με την σύγχρονη ελληνική καθημερινότητα της εποχής της «κρίσης».
Στο «Μικρός», ο τριαντάρης Νίκος βγάζει βόλτα το σκύλο του και μια κυρία του κάνει παρατήρηση για τις ακαθαρσίες του ζωντανού, τη μοναδική φορά που ξέχασε τα σακουλάκια του. Μια άλλη στιγμή, όταν επιτέλους φέρνει μια όμορφη κοπέλα στο σπίτι, η διαχειρίστρια του ζητάει έντονα τα κοινόχρηστα, χαλώντας του τη διάθεση.
Στο «Πασατέμπος» ο Αλέξης περνάει από το σπίτι του αδερφού του για να κάνουν έναν μπάφο, αλλά κι από εκεί φεύγει και επιστρέφει σπίτι, όπου θα βρει την κοπέλα του – με την οποία μόλις είχαν (ξανά)χωρίσει.
Στο «Ανοιξιάτικη Βόλτα» κάποιος πίνει καφέ με τον γέρο πατέρα του, με τον οποίο δεν είχαν ποτέ πολλά να πουν.
Στο «Ναυτία» εκείνη πηγαίνει με το πλοίο στο νησί για ελάχιστες μέρες για να φροντίσει εκείνον, καθώς έχει σπάσει το πόδι του. Του καθαρίζει το σπίτι, κάνουν έρωτα, επιστρέφει στην Αθήνα.
Στο «Τραγουδίστρια» ένα επτάχρονο κορίτσι έρχεται αντιμέτωπο με τους διαπληκτισμούς των γονιών του και αποφασίζει να γίνει τραγουδίστρια για να βγάλει πολλά λεφτά.
Στο «Επιλεγμένα Είδη» εκείνη αγοράζει εσώρουχα για το βράδυ που θα περάσει με εκείνον. Θέλει μόνο σεξ, αλλά εκείνος αρχίζει τις κόκες και της παρουσιάζει το σχέδιό του για το πως οι δυό τους θα προσφέρουν υπηρεσίες σε πλούσιες κυρίες, μέχρι που πάει τέσσερις και εκείνη νυστάζει.
Στο “Little Girl Blue”, κάποια δέχεται επιτέλους το (μεταμεσονύκτιο) τηλεφώνημα που περιμένει από εκείνον, ο οποίος της λέει να βρεθούν αλλά το τηλεφώνημα διακόπτεται από τη φίλη της. Μετά από 13 λεπτά, τον παίρνει τηλέφωνο αλλά αυτός δεν απαντά. Εκείνη νομίζει ότι της παίζει παιχνίδια για να την προκαλέσει. Παίρνει ένα ταξί και πηγαίνει στο σπίτι του, βαράει τα κουδούνια, παίρνει τηλέφωνα, σε έξαλλη κατάσταση. Μετά από πολλή ώρα, εκείνος ανοίγει την πόρτα: κοιμόταν.
Στο «Χοντρούλα» η κοπέλα έχει παρατήσει τον εαυτό της και βρίσκει διέξοδο στο τσατ, όπου γνωρίζει κάποιος που θέλει να της γλείφει τις πατούσες. Θα δώσουν ραντεβού στην πραγματική ζωή. Πηγαίνει, αλλά όταν αυτός εμφανίζεται, εκείνη τρέχει μακρυά.
Στο “Sungazing” κάποιος γνωρίζει μια κοπέλα, η οποία έπειτα θα εμφανιστεί στην πόρτα του σε άθλια ψυχολογική κατάσταση. Όταν την πηγαίνει στο νοσοκομείο, αυτή αρνείται να βγει από το αμάξι του και οι υπεύθυνοι τον ενημερώνουν ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι.
Το διήγημα πετυχαίνει όταν ο δημιουργός του καταφέρνει να συρρικνώσει τη ζωή του ανθρώπου σε δύο-τρία επεισόδια. Η Μαργαρίτη δείχνει ότι το αντιλαμβάνεται, αλλά και ότι μπορεί να λειτουργήσει άνετα μεσα στην περιορισμένη έκταση των λίγων σελίδων. Επίσης, ίσως και αναπόφευκτα για έναν θεατράνθρωπο, είναι σαφής η βαρύτητα που έχουν για αυτήν οι στιγμές έντασης, είτε αυτές πραγματώνονται εξωτερικά (όπως στο “Little Girl Blue”), είτε όχι (όπως στο «Πασατέμπος» και το «Ανοιξιάτικη Βόλτα»).
Οι ήρωές της μοιάζουν χαμένοι, κυρίως διότι η εποχή είναι τόσο επιβλητικά «δύσκολη», ώστε να μην ξέρουν τι («πρέπει») να κάνουν, είτε από νωθρότητα είτε από δέος. Το πιο χαρακτηριστικό σημείο του μικρού τόμου βρίσκεται στον «Πασατέμπο», όπου διαβάζουμε: «Στον καναπέ όλα μοιάζουν σαν να μην πρόκειται να αλλάξει τίποτε ποτέ. Θα τα καταφέρουνε, του λέει. Να μη φοβάται τίποτα. Απλώς πρέπει να της μιλήσει λίγο. Να ξέρει πως αισθάνεται. Όλα καλά θα πάνε, αρκεί να σταματήσει να κάθεται έτσι». Όμως, «είναι τόσο δύσκολο να γεμίσεις όλον αυτό το χρόνο. Τόσο δύσκολο που μερικές φορές απλώς δεν συμβαίνει».