Στα γρήγορα: Έκτος δίσκος για τους Νεοϋορκέζους σε παραγωγή του Dave Fridmann στην Matador.
Την ακούσαμε: Μια παραγωγή που προσπαθεί να σώσει τις αδύναμες συνθέσεις και τελικά τις κάνει ακόμη χειρότερες, σαν μια ομοιογενή ηχητική σούπα εντυπωσιακών ηχητικών προδιαγραφών που εναποθέτει τις ελπίδες της στις εφετζίδικες κιθάρες και τα αχρείαστα επεξεργασμένα φωνητικά. Οι Interpol ακούγονται σαν να έχουν «κλειδώσει» με εντελώς ανέμπνευστο τρόπο σε έναν ήχο, λες και απευθύνονται αποκλειστικά στους σκληροπυρηνικούς, λες και δεν υπάρχουν τόσοι άλλοι δίσκοι να ακούσει κανείς εκεί έξω. Τι νόημα έχει να γυροφέρνουν την ίδια ιδέα που τους έκανε ήρωες το 2002 όταν το κάνουν με συνεχώς μετριότερο τρόπο;
Τρέξε μακριά: Τι έγινε το 2002;
Τ’ είπες τώρα; «Ο ήχος, ο τόνος, η διάθεση αυτού του δίσκου είναι ανιαρά.» –The Needledrop
Να τ’ αφήσω; 73/100 –Metacritic