Υπάρχει ένας λογαριασμός-γέννημα του εγχώριου instagram που είναι αφιερωμένος στο βιβλίο με έναν ασυνήθιστο τρόπο. Δεν πρόκειται για προφίλ εκδοτικού οίκου, η admin του δεν φωτογραφίζει όσα διαβάζει δίπλα στην κούπα του καφέ της, ούτε με φόντο με τα φθινοπωρινά φύλλα, όπως λέει, παρά ποστάρει τα βιβλία πάνω στα μπούτια της. Και χρησιμοποιεί τη λέξη «μπούτια», αλλά και διάφορες άλλες, με έναν τρόπο που δεν είθισται να συναντάμε σε κείμενα που γράφονται για παλιές και νέες εκδόσεις.
Αφορμή για να εμφανιστεί το intellectual_thighs -ή «Μπούτια και Διανόηση»– στο feed μας ήταν μια φιλική συζήτηση που είχε η δημιουργός και διαχειρίστριά του περί βιβλιοκριτικών και σοβαροφάνειας. «Συζητούσαμε για το πώς ακόμα ψαρώνουμε με “στραπατσίρεν ντι γκεστάλτ” επιτηδευμένες τεχνοκριτικές για δημιουργίες που απευθύνονται σε όλους και πώς με κάτι τέτοιες arty – farty δηθενιές απομακρύνεται ο μέσος άνθρωπος από την Τέχνη». Κι όποιος έχει δει τους Απαράδεκτους να προσπαθούν να κατανοήσουν τον Κωνσταντίνο Τζούμα στο αμίμητο επεισόδιο «Θα τον φάω τον Παρασκευά», κατάλαβε.
Σε περίπτωση που ούτε έχετε δει Απαράδεκτους ούτε ακολουθείτε τον λογαριασμό, θα σας μεταφέρω ένα απόσπασμα μιας από τις δικές μου αγαπημένες κριτικές που έκανε για ένα από τα ευπώλητα βιβλία του 2019 – Εκεί που Τραγουδάνε οι Καραβίδες της Ντέλια Όουενς από τις εκδόσεις Δώμα:
«Μεγάλωσα στον Αμβρακικό, μια θάλασσα που ειδικά στα έιτιζ ήταν φουλ στη γαρίδα, τη γάμπαρη. Κι όμως. Δεν έχω γράψει το Εκεί Που Τραγουδάει Η Γάμπαρη. Δεν έχω πάει καν εκεί που τραγουδάει η Γαρμπή. Στα έιτιζ λοιπόν, μετακινούμασταν μέσα σε αυτοκίνητα ντουμανιασμένα με καπνό και κλειστά παράθυρα, ούτε λόγος για παιδικά καθισματάκια, οι μανάδες στα νεύρα τους πετούσαν καμία παντόφλα, μας έπαιρναν στα ξενύχτια τους και όταν νυστάζαμε ένωναν δύο καρέκλες και αποκοιμιόμασταν με ένα σακάκι για κουβέρτα. Πάντα πίστευα ότι μεγαλώσαμε δύσκολα. Κι όμως. Η Κάια μας νικάει. Η Κάια έμεινε ολομόναχη από τα 7 της. Να επιβιώσει σε μια άγρια και αφιλόξενη βαλτώδη περιοχή. Δεν πήγε σχολείο, έμαθε να κρύβεται από όλους, φίλοι της τα πουλιά και η θάλασσα. Έμαθε μόνη της να μαγειρεύει, να καθαρίζει, να οδηγεί βάρκα. Η Κάια παρά τη μοναξιά της, βρήκε έναν άνθρωπο να την αγαπά, της έμαθε να διαβάζει και να γράφει και κατάφερε να εκδώσει βιβλία και να βγάλει χρήματα από αυτό, να γίνει διάσημη φυσιοδίφης, να μπορεί να αποστηθίζει ένα σκασμό ποιήματα και η ίδια να γίνει ποιήτρια, να παντρευτεί τον επιστήμονα που τη λάτρευε και παρόλη την ταλαιπώρια της να έχει μακριά σμιλεμένα μαυρισμένα πόδια, μακριά μαύρα μαλλιά και πανέμορφα χαρακτηριστικά».
Στις δικές μου παρέες, πέρα απ’ το ότι πάμπολλες φορές έχουμε αναρωτηθεί ποιο είναι το πρόσωπο πίσω από τον λογαριασμό, έχουν ακουστεί διάφορα για την επιλογή τους ονόματός του. Ας πούμε ότι συνιστά μια φεμινιστική δήλωση ή ότι είναι μια προσπάθεια να αφαιρεθεί ο ελιτισμός από την κουλτούρα. «Είναι και τα δύο και τίποτα απ’ τα δύο. Δεν έχω κάποιο ακτιβιστικό πλάνο στο μυαλό μου. Ο λογαριασμός είναι προσωπικός κι εκφράζει εμένα, τον τρόπο που μιλάω, που σκέφτομαι και που έχω επιλέξει να εκτεθώ. Επέλεξα αυτό το όνομα γιατί ακουμπώ τα βιβλία στα πόδια μου. Επέλεξα τη λέξη “μπούτια” και όχι “μηρός”, γιατί αυτή χρησιμοποιώ. Αν λοιπόν ο λογαριασμός έχει φεμινιστική εσάνς ή κάνει πιο προσιτά κάποια θέματα που συζητάμε συνήθως αλλιώς, αυτό δε γίνεται βάσει σχεδίου, αλλά γιατί με αυτόν τον τρόπο εκφράζομαι γενικώς».
Έχει για κύριο και θεό της τον Ρέιμοντ Κάρβερ, στις καλές περιόδους τελειώνει περίπου δύο βιβλία την εβδομάδα. Αν και δεν ανήκει στην κατηγορία εκείνων που δεν εγκαταλείπουν βιβλία γιατί τους πνίγουν οι τύψεις, είναι πολύ λίγα εκείνα που έχει αφήσει στη μέση. Δεν μπορεί να χαρακτηρίσει κάτι κλασικό ως υπερεκτιμημένο επειδή γράφτηκε υπό άλλες συνθήκες, όμως, δεν διαβάζει πλέον με ευχαρίστηση Ντοστογιέφσκι. «Μπορώ να αναγνωρίσω την αξία του αλλά δεν με ελκύει κι αυτό είναι κάτι που δεν νιώθω ντροπή όταν το λέω, ούτε σημαίνει κάτι επειδή εγώ το νιώθω».
Βρίσκει αδικημένες κυρίως γυναίκες συγγραφείς, η περίπτωση που της έρχεται πρώτη στο μυαλό είναι της Αμερικανίδας Λουσία Μπερλίν που άργησε να αναγνωριστεί. Καλύτερο βιβλίο απ΄όσα διάβασε μέσα στο 2020 είναι η Πατρίδα του Φερνάντο Αραμπούρου από εκδόσεις Πατάκη. Καλύτερο βιβλίο που εκδόθηκε το 2020 βρίσκει το Ταμιευτήρας 13 του Τζον ΜακΓκρέγκορ από εκδόσεις Άγρα.
Τα πιο διανοούμενα μπούτια του Instagram μας προτείνουν 10 βιβλία για να βγει η καραντίνα. Και η χρονιά γενικά…