Υπάρχει ένα πλάνο λίγων δευτερολέπτων στο φινάλε της ταινίας Purple Rain όπου ένας στρουμπουλός bouncer με λεπτό μουστάκι και κόκκινο jockey καπέλο παρακολουθεί βουβός τον Prince στην σκηνή να τραγουδάει το ομώνυμο τραγούδι (το καλύτερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ;). Το κομμάτι βρίσκεται στην κορύφωσή του, ανατριχίλες διαπερνούν την κινηματογραφική οθόνη και στοχεύουν κατευθείαν στην σπονδυλική στήλη. Κι ο bouncer στέκεται εκεί ανέκφραστος κουνώντας αργά το κεφάλι. Δεν ακολουθεί καν τον ρυθμό. Δεν τραγουδάει τους στίχους. Κουνάει επαναληπτικά το κεφάλι σαν μια αργοπορημένη κατάφαση, σαν μια προσπάθεια κατανόησης ενός θαύματος που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή μπροστά στα μάτια του.
Από την περασμένη Πέμπτη σκέφτομαι αυτόν τον bouncer, που σε τελευταία ανάλυση μπορεί και να μην είναι bouncer αλλά λογιστής ή τεχνικός ήχου ή απλός περαστικός από την συναυλία, και ταυτίζομαι μαζί του. Όλα αυτά τα χρόνια αγοράζω τους δίσκους του Prince, παίζω τα κομμάτια του, χορεύω τo “Kiss” και το “Controversy” και το “Little Red Corvette”, που συνήθως δεν χορεύεται, διατηρώντας πάντα βαθιά μέσα μου αυτή την αργοπορημένη κατάφαση για ένα κατ’ εξακολούθηση θαύμα.
Συνθετική ιδιοφυία που πειραματίστηκε με όλα τα είδη του μουσικού φάσματος, από ξεδιάντροπη disco μέχρι καθαρό noise, στιχουργός εκπληκτικής αμεσότητας και ταυτόχρονα υποδόριας ειρωνείας, εκπληκτικός κιθαρίστας, ανεπανάληπτος performer και φυσικά ο πιο γαμάτος (με όλες τις έννοιες) χορευτής που έχω δει στη ζωή μου –δυστυχώς όχι από κοντά και τώρα γαμώτο είναι πια πολύ αργά!
Όμως ο Prince είναι πάνω από όλα ο Prince, δηλαδή ένα θαύμα. Είναι ένας μυστικός κήπος με μωβ μονοκαλλιέργειες (μωβ από το μπλε και το κόκκινο) που ξεχειλίζει από πρωτότυπα σύμβολα-ιδεογράμματα, μακρόσυρτες συμφύρσεις λέξεων, αμφισεξουαλικά τσιρίγματα, ανελέητο funk, εμμονικές ερωτικές φαντασιώσεις και υπερφυσικό ταλέντο. O Prince, που για μια δεκαετία δεν λεγόταν Prince, είναι ένα άρρητο σύμβολο, είναι αυτό που δεν μπορείς να πεις αλλά μπορείς μόνο να νιώσεις.
Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή, δηλαδή κάπου μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80, αντιστάθηκα. Ο κραυγαλέος ναρκισσισμός, η θηλυπρεπής αρρενωπότητα, το στραβό -γεμάτο αυταρέσκεια- χαμόγελο με έκαναν να νιώθω κάπως άβολα όταν σιγομουρμούριζα το αριστουργηματικό “When Doves Cry” ή το υπέροχο “Anotherloverholenyohead”. Μέχρι που κυκλοφόρησε το Sign ‘O’ the Times – ίσως ο πρώτος δίσκος που έλιωσε στο πικ-απ μου. Είναι ο δίσκος που με έκανε να ανακαλύψω όλους τους προηγούμενους και να περιμένω όλους τους επόμενους δίσκους του φανταστικού Πρίγκιπα από την Μινεάπολη. Και φυσικά το κομβικό σημείο κατά το οποίο η μέχρι τότε κάπως ειρωνική αποδοχή έδωσε τη θέση της στην κυριολεκτική αφοσίωση.
Από το 1978 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘90 ο Prince έβγαζε ένα δίσκο το χρόνο, μερικές φορές διπλό. Το 1996 έβγαλε τρεις, με τελευταίο το τριπλό (!) Emancipation που σηματοδότησε και την απελευθέρωσή του από τα δεσμά της μοχθηρής δισκογραφικής του εταιρείας, της Warner Bros. Σε αυτά τα 18 χρόνια της «σκλαβιάς» του ο Prince έκανε περίπου τα πάντα, δηλαδή ακριβώς ό,τι γούσταρε. Έγραψε τουλάχιστον πέντε αξεπέραστους δίσκους (Purple Rain, Parade, Sign ‘O’ The Times, Black Album, Diamonds and Pearls), πούλησε εκατομμύρια δίσκους επαναπροσδιορίζοντας μια για πάντα τον όρο «mainstream καλλιτέχνης», πρωταγωνίστησε σε τρεις ταινίες (τις δύο τις σκηνοθέτησε ο ίδιος και μάλλον δεν βλέπονται), δημιούργησε δεκάδες μουσικά σχήματα και παράλληλα projects, έφτιαξε μια αυλή από εκθαμβωτικές προστατευόμενες, έδωσε το κομμάτι της ζωής της στην Sinead O’ Connor, ερωτοτρόπησε με την Kim Basinger, την Sherilyn Fenn, την Madonna και καμιά 15αριά άλλες, έπαιξε κιθάρα στο “Like A Prayer”, μοιράστηκε τη σκηνή με τον Miles Davis την πρωτοχρονιά του ’88 στα στούντιο της Paisley Park και δεν συνεργάστηκε με τον Michael Jackson γιατί δεν συμφώνησαν ποιος από τους δύο θα πει τον πρώτο στίχο του “Bad”, “Your butt is mine”… Πάνω από όλα όμως δημιούργησε ένα συναρπαστικό, απόλυτα προσωπικό ήχο που επέδρασε στη σύγχρονη χορευτική μουσική όσο ο James Brown και ο Nile Rodgers.
Την Πέμπτη το βράδυ μετά το αρχικό σοκ, την άρνηση του γεγονότος, την ενασχόληση με οτιδήποτε άλλο άσχετο προκειμένου να μην το σκέφτομαι, έβαλα να ακούσω το Black Album, ένα άλμπουμ που ηχογραφήθηκε το 1987 ως συνέχεια του Sign ‘O’ the Times, αλλά λίγες μέρες πριν την κυκλοφορία του ο Prince το αποκήρυξε ως σκοτεινό, βίαιο και δυσοίωνο. Το άλμπουμ έγινε ένα από τα πλέον θρυλικά bootlegs της μουσικής βιομηχανίας για να κυκλοφορήσει τελικά επισήμως το 1994 σε περιορισμένα αντίτυπα. Είχα να το ακούσω σχεδόν από τότε και δεν πίστευα στα αυτιά μου. Πώς διάολο περιφρόνησα αυτό το μαύρο, κατάμαυρο διαμάντι όλα αυτά τα χρόνια; Αν κυκλοφορούσε σήμερα, το 2016, θα ήταν εύκολα το άλμπουμ της χρονιάς.
Ακούγοντας ξανά και ξανά το Black Album έπεσα πάνω σε ένα πολύ όμορφο και εντελώς προσωπικό κείμενο που μόλις είχε γράψει για τον Prince ο Αλέξανδρος Βούλγαρης στη σελίδα του στο facebook. Συγκινήθηκα. Στα σχόλια από κάτω προσπάθησα να συνοψίσω τη δική μου σχέση μαζί του που μέχρι εκείνη τη στιγμή τσαλαβουτούσε στο βουβό πένθος και την άτακτη νοσταλγία: Για μένα ο Prince είναι η δυνατότητα στο άπειρο. Η ανεξάντλητη βιρτουοζιτέ, τα εκατοντάδες τραγούδια ξεχασμένα στο συρτάρι, το προσωπικό στίγμα σε οτιδήποτε ακουμπούσε, η ανυποχώρητη ηδυπάθεια, η εκρηκτική σεξουαλικότητα που δεν βρίσκει τέλος πουθενά…
Στο μουσικό μου σύμπαν ο Prince είναι ο μεγαλύτερος όλων. Κάθε φορά που τον επισκέπτομαι βρίσκω εκεί τον καινούργιο μου εαυτό μαζί με όλους τους προηγούμενους. Είναι μια αξιοθαύμαστη δυνατότητα. Την προτείνω χωρίς καμία επιφύλαξη.