Η Πτέρυγα είναι το παράδοξο, σουρεαλιστικό σύμπαν ενός νοσοκομείου κυήσεων. Κάθε Πανσέληνο, οι καρδιοτοκογράφοι στις κοιλιές των εγκύων τρελαίνονται. Ένας υπεύθυνος ασφαλείας ονειρεύεται πως είναι ο πατέρας του παιδιού στο μονόκλινο δωμάτιο. Η γηραιότερη μαία του νοσοκομείου αναρωτιέται, αν τα παιδιά μοιάζουν με ψάρια. Πάνω απ’ την επιβεβλημένη Παναγία-κάδρο κάθε δωματίου, βγαίνει μια παράξενη σκιά να επιτηρήσει τα δωμάτια. Η Πτέρυγα είναι ο απόκοσμος χορός της μνήμης. Ένας χορός αλλιώτικος, απόκοσμος, ένα μεταμεσονύχτιο requiem. Μα πάνω απ’ όλα, ένας ύμνος στη ζωή, εκεί που σμίγει το φως με το σκοτάδι, στον κενό χώρο ανάμεσα στη γέννα και τον θάνατο.
Αντλώντας υλικό από αληθινές συνεντεύξεις και περιστατικά, η Πτέρυγα εξερευνά τα όρια της πραγματικότητας, της λογικής και της ελευθερίας βούλησης των γυναικών που κυοφορούν, δίνοντας μάχη για τη μητρότητα μέσα στα νοσοκομεία. Μια παράσταση με ελάχιστο λόγο, στα όρια της περφόρμανς και του σωματικού θεάτρου, ξεχωριστή, γεμάτη συγκίνηση και χιούμορ, για την αγάπη και τη μνήμη, τον έρωτα και τη διαφορετικότητα, την απώλεια και τα όνειρα των ανθρώπων για δημιουργία.
Οι συντελεστές της παράστασης μοιράστηκαν με την Popaganda όλα αυτά που περνούσαν από το μυαλό τους όσο ετοίμαζαν την παράσταση σε ένα πρωτότυπο Ημερολόγιο Προβών.
Δήμητρα Κούζα: Η Έλενα Μαυρίδου παρακολουθεί από μακριά..όπως στα νοσοκομεία όπου ο χρόνος «παγώνει». Η μνήμη της αγωνίας για την μεγάλη στιγμή, την «γέννα». Ο κοινός τόπος μιας εσωτερικής αγωνίας πριν το ευχάριστο γεγονός. Στην τελική μορφή της παράστασης η σκηνοθέτις επικεντρώθηκε ακριβώς σε αυτό, στη δύναμη της ζωής, στην αγάπη. Όταν περνούν όλα και πάνε καλά, όλα ξεχνιούνται. Ευτυχώς που γίνεται έτσι. Οι μνήμες ξεθωριάζουν, η αγάπη του παιδιού είναι πάνω απ’ όλα. Αυτός ο μηχανισμός συντήρησης του ανθρώπινου είδους μας προστατεύει για να συνεχίσουμε. Είμαστε ό,τι θυμόμαστε. Η μνήμη μας αναπλάθεται από τη φαντασία μας. Ξεφυλλίζουμε τα οικογενειακά μας άλμπουμ, κρεμάμε κάδρα αγαπημένων και η θολή μας μνήμη επιτρέπει στη φαντασία μας να επανασυνθέσει τη ζωή μας. Οι φωτογραφίες των αγαπημένων μας προσώπων γίνονται αυτές η μνήμη μας. Και «χτίζουμε» στιγμές μαζί τους. Σαν να τις ζήσαμε κάποτε. «Αυτή εδώ είναι όλη η γενιά μου» Μαία.
Στέργιος Κοντακιώτης: Οι χαρακτήρες της Πτέρυγας δεν είναι ολοκληρωμένοι χαρακτήρες σύμφωνα με την κλασική αφηγηματική γραμμή. Είναι θραύσματα μνήμης. Ζωντανεύουν για λίγο και ύστερα χάνονται. Τα σώματα δεν έρχονται σε συγκρούσεις, δε μπορούν να βρουν διεξόδους διαφυγής από τις εσωτερικές τους ανησυχίες. Είναι κομμάτια στιγμών κάποιων ανθρώπων.
Χριστίνα Μαριάνου: Η μνήμη μας συγκρατεί και μεταλλάσσει ήχους που κάποτε ακούσαμε. Ο Γιώργος Μαυρίδης και η Έλενα Μαυρίδου ερεύνησαν πώς οι ήχοι αυτοί θα μπορούσαν να μετατραπούν για την παράσταση σ’ ένα μουσικό ηχοτοπίο που να μπορεί να εκφράσει αυτές τις μνήμες των χαρακτήρων συμπληρώνοντας τα κενά των σωμάτων τους. Τα νοήματα δεν ολοκληρώνονται μέσα από συγκρούσεις αλλά μέσα από μια συγκεκριμένη κινησιολογία, σιωπές και εικόνες. Όλα διαδραματίζονται σε ένα όνειρο, μια νύχτα με Πανσέληνο. Κάθε Πανσέληνο η πτέρυγα χορεύει. Οι εσωτερικές διαδρομές ενός ζευγαριού πριν τη γέννηση του παιδιού τους. Ένα ορμητικό ποτάμι αγάπης που ξεχύνεται και σε παίρνει μαζί του. Οι δυσκολίες θα είναι πάντα εκεί, όμως θα προχωράμε μαζί.
Άλκης Μπακογιάννης: Ένα όνειρο, ένα παράδοξο νοσοκομείο κυήσεων, οι σκέψεις των ανθρώπων. Στην Πτέρυγα ο χρόνος διαστέλλεται. Φεύγοντας από το νοσοκομείο νιώθεις αλλαγμένος. Έχεις την αίσθηση πως αφήνεις πίσω σου ένα δικό σου κομμάτι σε αυτούς τους τοίχους, που θα κρατηθεί εκεί φυλαγμένο για να προχωρήσει ένας καινούργιος άνθρωπος στη ζωή.
Nένα Δρογγίτη: Η ιστορία της «Πτέρυγας» δεν είναι μόνο για τις μητέρες που γεννάνε, είναι για τους ανθρώπους που τις επισκέπτονται, τους συντρόφους τους, τους γιατρούς που κάνουν συμβούλια σε ένα δωματιάκι λίγο πιο πέρα και σκέφτονται τι θα κάνουν για την κάθε περίπτωση και ακούγονται οι φωνές τους, για τους ανθρώπους που περιμένουν έξω από τα νοσοκομεία.