Η κραυγή του Ίγκι καθώς μπούκαρε στη σκηνή ήταν το σύνθημα. Όσοι πίναμε μπύρες, αντιβηχικά σιρόπια και μπάφους απέξω από το γήπεδο, περάσαμε κουτρουβαλώντας τις πύλες, οι μπράβοι παραμέρισαν και ξεχυθήκαμε στο γήπεδο, ένας πολύχρωμος στρατός από πάνκηδες με θολό μάτι, ετοιμοπόλεμους σκινάδες, τσαμπουκαλεμένους ροκαμπιλάδες και ξεχασμένα φρικιά. Κι έμεινα άφωνος αφού αντί να δω εκέινον τον κοντοκουρεμένο μεσήλικα που ποζάριζε στο εξώφυλλο του Blah, Blah, Blah, αντίκρυσα μία μισόγυμνη αεικίνητη φιγούρα με σαντρέ μαλλί κι ασημί κολλητό παντελόνι. Ο Ίγκι Ποπ, ο τύπος που κάποτε ξεκίνησε από το Ντιτρόιτ για να γεννήσει όλους τους πανκ ήρωες μας, βρισκόταν ολοζώντανος μπρόστά μας. Ένας σκελετωμένος αεικίνητος τύπος σαν αδέσποτο σκυλί που σκαρφάλωνε στα μόνιτορ και μπουσουλούσε πάνω στη σκηνή με το μικρόφωνο ανάμεσα στα δόντια. Στην αρχή τα τραγούδια φαίνονταν αδιάφορα μπροστά στο πανδαιμόνιο του πόγκο, τα κουτάκια και τα πλαστικά μπουκάλια που έσχιζαν τον αέρα μέσα στην σκόνη. Όταν ο κουρνιαχτός καταλάγιασε, βοήθησε και το νερό που έριχνε ο μπράβος με ένα λάστιχο, μέσα στη λάσπη αρχίσαμε να ακούμε λαχανιασμένοι και βρεγμένοι ύμνους όπως το “1969”, το “Search and Destroy”, το “Passenger”. Ανάμεσα στην θολούρα και την λάμψη από τους προβολείς θυμάμαι τον Ίγκι να βουτάει μία ανθοδέσμη που του πέταξε κάποια και να την δαγκώνει πέφτοντας στα τέσσερα ενώ έπαιζε το “I Wanna Be Your Dog”. Και ύστερα να προσπαθεί να γλύψει την πληθωρική μπασίστρια, μία θεόρατη ξανθιά τύπισσα που τον περνούσε ένα κεφάλι. Μάλλον έπαιξε δυόμιση ώρες, όπως γράφουν όσοι πάνε σε συναυλίες με χρονόμετρο. Όσοι είμασταν εκεί περάσαμε σε έναν άλλο χωροχρόνο εκεί όπου κάποιοι πιτσιρικάδες κοπανούσαν τενεκέδες αφού δεν είχαν λεφτά για ντραμς κι αντί να ψέλνουν αντιπολεμικές παπαριές και να προσπαθούν να διευρύνουν τη συνείδηση τους, κοίταξαν γύρω τους είδαν σε τι μπουρδέλο είχαν βρεθεί και το φώναξαν με όλη τη δύναμη που είχαν τα πνευμόνια τους: «είμαι ένα τσιτάχ που βαδίζει με μία καρδιά γεμάτη ναπάλμ».
Στο γυρισμό με τον ηλεκτρικό, από έναν σταθμό γεμάτο βλοσυρούς μπάτσους των ΜΑΤ, τα αυτιά μας βούιζαν και τραγουδούσαμε το “1970”. Οπότε όταν γυρίσαμε σπίτι καβατζωμένοι με μπύρες για να ακούσουμε ξανά και ξανά το Funhouse, ο φίλος μου ο Στάθης ο πάνκης μάζεψε τους δίσκους μου του Ντίλαν και των Jefferson Airplane και τους έχωσε σε μία ντουλάπα. «Τώρα που είδες ζωντανά τον Ίγκι», είπε, «δεν κάνει να ακούς τέτοιες χίππικες μαλακίες»
–ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ (δημοσιογράφος/ μεταφραστής)
Απόγευμα 3ης Σεπτεμβρίου 1988 και μόλις φτάνω στο λιμάνι του Πειραιά, επιστρέφοντας από καλοκαιρινές διακοπές. Τρεις ώρες αργότερα, καταφτάνω αλαφιασμένος στο γήπεδο του Απόλλωνα, στη Ριζούπολη, για το πρώτο live του Iggy Pop στην Αθήνα. Θυμάμαι πως την ώρα που μπαίναμε μέσα ακούγονταν οι πρώτες νότες (για την ακρίβεια το χαρακτηριστικό wah-wah) του “1969”. Άκουσα πίσω μου μια τρεμάμενη φωνή να λέει με πάθος «άκου τι παίζει ο άνθρωπος», ενώ δυο χέρια με είχαν γραπώσει από τους ώμους και με τράνταζαν. Γύρισα και είδα τον Γρηγόρη Βάιο σε κατάσταση έκστασης να κρέμεται από τα κάγκελα και να με κοιτάζει κοντεύοντας να κλάψει.
Κάποια κομμάτια αργότερα, μαζί με τον αδελφό μου έχουμε προωθηθεί – τότε αντέχαμε – μπροστά στη σκηνή. Ο Iggy, κατάξανθος εκείνη την εποχή (λίγο μετά την κυκλοφορία του Instict), τα δίνει όλα, όπως άλλωστε κάνει σε κάθε show του. Σύντομα, έρχεται η στιγμή που πολλοί από όσους βρισκόμασταν μπροστά περιμέναμε: κάνει δυο – τρία βήματα προς τα πίσω, παίρνει φόρα και βουτάει στο κοινό, πέφτοντας πλαγιαστά ακριβώς μπροστά μας. Τον κρατάω από την μπότα, ενώ τριγύρω μου επικρατεί παραλήρημα. Λίγο αργότερα, οι security τον ξαναφέρνουν στη σκηνή. Κοιταζόμαστε με τον αδελφό μου, πανευτυχείς και με τα παντελόνια μας να έχουν πάρει μία διαφορετική απόχρωση από το γρασίδι και το χώμα του γηπέδου. Είναι μία στιγμή που θα θυμόμαστε για πάντα.
Τρία χρόνια αργότερα, ο Iggy παίζει στο Ρόδον. Ήμουν από νωρίς στο Decadence, όπου θα έπαιζα μουσική το βράδυ, έχοντας πάρει απόφαση πως θα χάσω τη συναυλία. Δύο συνάδελφοι, DJs του ιστορικού club, ήρθαν να μου συμπαρασταθούν. Το αποτέλεσμα ήταν να παρασύρουμε ο ένας τον άλλον και να σηκωθούμε να πάμε τρέχοντας στη Μάρνη! Δεν θυμάμαι καν ποιον άφησα στη θέση μου στα πικάπ.
Το επόμενο εμπόδιο ήταν αναμενόμενο. Η συναυλία ήταν sold out – και είχε ήδη ξεκινήσει. Νιώθαμε τις δονήσεις από το live και, έτσι όπως βρισκόμασταν ανήμποροι έξω από τον χώρο, ήταν σα να κυλάει δηλητήριο στις φλέβες μας. Τέτοια ήταν η λαχτάρα μας να μπούμε μέσα. Η λύση δόθηκε από έναν security που μας γνώριζε, αφού παρευρισκόμασταν σχεδόν σε κάθε συναυλία που γινόταν εκεί. Μία συμβολική «δωροδοκία» μερικών χιλιάδων δραχμών ήταν αρκετή για να μας περάσει μέσα. Αν θυμάμαι καλά, όταν μπήκαμε ο Iggy έπαιζε το “Loose” (ή ίσως το “Lust For Life”). Σε κάθε περίπτωση, δεν είχαμε χάσει πολλά τραγούδια. Και ήταν φοβερή η αίσθηση του να τον βλέπεις να παίζει σε έναν τέτοιο χώρο, για 1500-1700 άτομα, ενώ βρισκόσουν λίγα μέτρα μακριά του.
Σήμερα, 31 χρόνια μετά από εκείνη την ιστορική πρώτη του εμφάνιση στην Αθήνα, όταν η μύτη της μπότας του πέρασε ξυστά από το μάτι μου, βρίσκομαι να δουλεύω, μαζί με όλη την ομάδα του Release Athens, για τη μεγαλύτερη συναυλία που θα έχει δώσει ποτέ ο Iggy στη χώρα μας – μαζί με τους James, τους Shame και τους δικούς μας, The Noise Figures και The Dark Rags. Η χαρά, η συγκίνηση και η προσμονή που αισθάνομαι είναι διαφορετική από εκείνη που ένιωσα στα 19 μου χρόνια, αλλά εξίσου έντονη. Και χαίρομαι απίστευτα που θα τη μοιραστώ με περισσότερους από 15.000 ανθρώπους το βράδυ της 8ης Ιουνίου, στο Release Athens 2019!
-ΘΩΜΑΣ ΜΑΧΑΙΡΑΣ (Καλλιτεχνικός Διευθυντής/Υπεύθυνος Booking Fuzz Productions-Release Athens)
Υπάρχει και μια συναυλία, μόλις η τρίτη του στα μέρη μας, που στον Iggy δεν πετάξαν μπουκάλια, αλλά ένα τριαντάφυλλο. Ήμουν μέσα στο γήπεδο καλύπτοντας τη βραδιά για Τα Νέα. Για την ακρίβεια, ήμουν backstage στα αποδυτήρια στο σημείο αφού έχεις περάσει τα κάγκελα. Όπως εκείνος κατέβαινε από την σκηνή τελειώνοντας το λάιβ, κάποιος του πέταξε ένα μικρό τριαντάφυλλο. Χρώματος ροζ. Το άρπαξε, το μύρισε και με το που με είδε, μου το έδωσε. Πρέπει να ήταν ωραίο το live, μόνο που δεν ήταν αυτό που συγκράτησα από εκείνη τη φορά του Iggy στην Αθήνα…
-ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΚΟΥΛΗ (δημοσιογράφος/συγγραφέας)
Ρόδον εξώστης ο ένας πάνω στον άλλο.
Ο Iggy τα χώνει με το καλησπέρα (λες και ξέρει να κάνει κάτι διαφορετικό…). Στο τρίτο-τέταρτο τραγούδι έρχεται δίπλα μου μια διασταύρωση Kate Pierson-Μαρίας Ιωαννίδου εποχής Δαλιανίδη και με ρωτά «πόση ώρα έχει αρχίσει ο Iiiiiggyyyyy;». Δε νομίζω να της απάντησα κι άρχισε να χορεύει εκτός ρυθμού, αλλά με σκέρτσο.
Το ερώτημα που απασχολούσε άπαντες στο σαρδελοποιημένο club ήταν ένα και μοναδικό: «Θα τα βγάλει η δε θα τα βγάλει αυτή τη φορά;». Όταν πήρε χαμπάρι την κάμερα δίπλα στη κονσόλα, έκανε το πρέπον. Μην ψάξετε να βρείτε το απόσπασμα πουθενά αφού ΟΛΟΚΛΗΡΟ το αρχείο της Άνωσης (που διαχειριζόταν το Ρόδον) είναι άφαντο. Εκείνο το βράδυ έπαιξε και το “In The Death Car” – αλλά το λες κρίμα να έχει πει όλα αυτά τα τραγούδια κι εδώ το καραχίτ να είναι το συγκεκριμένο άσμα.
Δε ξέρω αν θα τα βγάλει το Σάββατο, σκασίλα μου κιόλας. Μου αρκεί που θα τον δω ακόμα μία φορά.
-ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΙΛΙΣΜΑΝΗΣ (DJ, ραδιοφωνικός παραγωγός, μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα Στο Χωριό)
“You can’t stop me motherfuckers!”
Στο μακρινό 1996 δεν υπήρχαν πολλές μεγάλες μουσικές εκδηλώσεις στην Ελλάδα. Χρειάστηκε να ενώσουν δυνάμεις οι δύο μεγαλύτερες τότε εταιρείες διοργάνωσης συναυλιών στην Ελλάδα, η Didi Music στην οποία δούλευα, και η Άνωση, για να διοργανωθεί και στην Ελλάδα ένα «ευρωπαϊκών προδιαγραφών» φεστιβάλ το οποίο -σε μια ναϊφ κίνηση μάρκετινγκ- βαφτίστηκε με το βαρύγδουπο Rock of Gods. Ανάλογη, φυσικά, εμπειρία κανείς μας δεν είχε και το venue ήταν για κλάματα – μια αποβάθρα τύπου σοβιετικού ιντάστριαλ σε μεσογειακό φόντο, στην είσοδο του λιμανιού στον Πειραιά που τη διέκρινε το γεγονός ότι ήταν εντελώς ακατάλληλη για φεστιβάλ.
Όσο για τα ευτράπελα, πολλά. Οι εταιρείες διέθεταν πενιχρά μέσα και δυναμικό, η γενική έγνοια ήταν να «μην μπούμε πάρα πολύ μέσα» και θυμάμαι να έχουμε επιστρατεύσει μέχρι και το ξεχαρβαλωμένο Φίατ μου πάνω στο οποίο μάθαινα οδήγηση εκείνο τον καιρό, για να μαζεύουμε τα συγκροτήματα από το αεροδρόμιο του Ελληνικού (θυμάμαι μια δυο φορές που χρειάστηκε να κατέβουν οι καλλιτέχνες και να σπρώξουν).
Τις μέρες του φεστιβάλ γενικώς τρέχαμε κατοστάρι να μπαλώσουμε όπως όπως την παραγωγή. Τρέχαμε να μαζεύουμε τον, άγνωστο τότε ακόμη στο ελληνικό κοινό, Μoby, ο οποίος είχε δει την όλη φάση σχολική πενταήμερη κι έπαιζε πόλεμο με μαγιονέζα και κέτσαπ στο εστιατόριο σπάζοντας τα νεύρα όλων. Τρέχαμε να γλιτώσουμε θεατές που κυνηγημένοι από μπάτσους για χρήση ναρκωτικών ουσιών, έπαιρναν φόρα κι έπεφταν στο λιμάνι. Τρέχαμε να εξευμενίσουμε το εξαγριωμένο, από την ακύρωση -τελευταία στιγμή- της εμφάνισης των Foo Fighters, κοινό. Τρέχαμε να εξηγήσουμε στους λιμενεργάτες τι ακριβώς συμβαίνει, γιατί δεν είχαν λάβει εσωτερική ενημέρωση και νόμιζαν πως γίνεται απόβαση.
Αλλά κυρίως θυμάμαι το τρέξιμο στο κλείσιμο, την τρίτη ημέρα, όταν o headliner, η αυτού μεγαλειότης Ίγκυ Ποπ, τον οποίο μεταχειριζόμασταν με βασιλικές περιποιήσεις και limo service, στη μέση της συναυλίας εδέχθη επίθεση στο κεφάλι με μπουκάλι νερό που εκσφενδόνισε νταβραντισμένος θεατής σε μια επίδειξη του σπάνιου ελληνικού ταμπεραμέντου. Ήμουν πάνω στη σκηνή πίσω από ένα τεράστιο ηχείο όταν συνέβη το ατυχές συμβάν και θυμάμαι στη θέα του αιμόφυρτου καλλιτέχνη να προσπαθώ να μη λιποθυμίσω ώστε να μπορέσω να τον βοηθήσω να κατέβει backstage. Και τον καλλιτέχνη μας να μην πτοείται, να ουρλιάζει ένα “you can’t stop me motherfuckers” και να συνεχίζει να παίζει, ενώ ένα κόκκινο ποταμάκι κυλούσε από το μέτωπο ως στο πάτωμα. Θα τον κουβαλούσα αργότερα, μετά το κλείσιμο, και θα του έκανα παρέα backstage έως ότου να εντοπιστεί η ιατρική ομάδα παροχής πρώτων βοηθειών που προφανώς δεν είχε πάρει είδηση και χάζευε.
Αλλά και τότε, ο Ίγκυ εξακολουθούσε να παραμένει ο μόνος ήρεμος μέσα στο γενικό πανδαιμόνιο, νομίζω μάλιστα πως τον διασκέδαζε η όλη φάση. Βλέποντάς με να έχω χάσει το χρώμα μου και το αίμα του να έχει βάψει κόκκινο το τι σερτ και τα λευκά all star που φόραγα, μου έλεγε “La carne, la carne, Melina!” – «η σάρκα, η σάρκα!», στα ισπανικά (είχε μόλις γυρίσει από ένα μακρύ ταξίδι στην Αργεντινή). «Τώρα γίναμε πλέον αδέλφια “εξ αίματος”» (χα χα). Η αποφράδα εκείνη ημέρα κάποτε τέλειωσε, οι καλλιτέχνες έφυγαν πίσω στις χώρες τους, ο Ίγκυ έγινε καλά, και το λεκιασμένο τι σερτ και τα σνίκερ έμεναν σε κάποιο ντουλάπι για δύο σχεδόν δεκαετίες, ώσπου τελικά πετάχτηκαν κι αυτά σε κάποια μετακόμιση. Αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ την ζεν αποδοχή του Ίγκυ, να ζει την στιγμή ό,τι κι αν του έφερνε αυτή η στιγμή. Σχεδόν σαν να ζούσε στην πράξη το “I’m deeper than the shit I’m in, An’ I don’t really give a damn” που τραγουδούσε εκείνο τον καιρό.
–ΜΕΛΙΝΑ ΣΠΑΘΑΡΗ (δημοσιογράφος/ υπεύθυνη συνηγοριας ευαλωτων ομάδων)
Μια άλλη ενδιαφέρουσα ιστορία έχει να κάνει με αυτό που προηγήθηκε της επεισοδιακής εμφάνισης. Υπήρχε, που λέτε, η πληροφορία στο Λιμενικό ότι «αυτός [ο Iggy] και το crew τους θα έχουν πάνω τους ναρκωτικά». Καλή ευκαιρία, σε μια πόλη άμαθη το 1996 από τη διοργάνωση τέτοιων events, να κάνει κάποιος επικεφαλής τη λεζάντα του και να βγει την επόμενη μέρα στα κανάλια με το παράσημο ότι «συνέλαβε τον ροκ σταρ», μια τρύπα στο νερό δηλαδή. Να θυμίσω και τις παιδικές ασθένειες της ιδιωτικής τηλεόρασης εκείνη την εποχή που πρωτοκαθιερώθηκαν τα «παράθυρα». Στήθηκε λοιπόν ένα μπλόκο στη διαδρομή του λεωφορείου που μετέφερε τον Iggy από το ξενοδοχείο στο Rock of Gods, μόνο που κάποιος το σφύριξε – δεν ξέρω αν υπήρχε και λόγος. Μόλις σταμάτησαν οι αστυνομικοί το πούλμαν, μπούκαραν μέσα, τους έψαξαν όλους, κατεβάζοντάς τους μέχρι και τα βρακιά λέει ο θρύλος. αλλά δε βρήκαν τίποτα. Ο Iggy συνέχισε απτόητος για τη συναυλία, η τηλεόραση έχασε την ευκαιρία να σοκάρει το κοινό της, καμία προαγωγή δεν έγινε στην ΕΛ.ΑΣ.
-ΜΑΚΗΣ ΜΗΛΑΤΟΣ (δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός)
Πρώτη φορά είχα δει τον Iggy Pop στο Rock Of Gods στην Δραπετσώνα τo 1996 (σε αυτή την περίφημη συναυλία με τα αίματα στο πρόσωπο), αλλά αυτο το live που θυμάμαι πιο έντονα (ως solo πάντα και όχι με τους Stooges) είναι εκείνο στο Ρόδον τον Νοέμβριο του 1999. Nομίζω πως είναι και η τελευταία solo εμφάνιση του στην Αθήνα μέχρι τώρα. Ήταν ένα κολασμένο συναυλιακά 3μερο (σίγουρα για την φοιτητική μου τσέπη) μια και ο Iggy Pop εμφανιζόταν Κυριακή, ενώ είχαν προηγηθεί Παρασκευή και Σάββατο οι Spain και οι Tindersticks σε Ρόδον και Σφεντόνα αντίστοιχα. Μπορεί η συναυλία να γινόταν στο πλαίσιο του τουρ ενός από τους πιο μέτριους προσωπικούς δίσκους του Iggy, του Avenue B, και η μπάντα που τον συνόδευε να είχε διαλεχθεί με μοναδικό κριτήριο ποιος έχει πιο μακριά μαλλιά και κάνει περισσότερα ποζεριλίκια στη σκηνή, αλλά και μόνο η ιδέα οτι θα τον έβλεπα σε κλειστό χώρο για πρώτη φορά αρκούσε για να είμαι σε αναμμένα κάρβουνα.
Κι εννοείται πως το live ήταν κολασμένο. Tα “TV Eye’” και ”I Got A Right” από Stooges που δεν τα είχε παίξει την προηγούμενη φορά και η τρομερή διασκευή του “Gloria” στο τέλος, ηχούν ακόμα στα αυτιά μου. Και η αλήθεια είναι πως έχει λείψει όλα αυτά τα χρόνια να ακούσουμε πάλι ζωντανά το “Lust For Life” και το “Passenger”
-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΥΡΑΣ (υπεύθυνος επικοινωνίας Inner Ear Records)
Κοιτάχτε, την Τετάρτη 7 Ιουλίου του 2004 που μας επισκέφτηκε για 7η φορά ο Iggy, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δεν ασχοληθήκαμε και πολύ μαζί του. Δεν είχαν περάσει ούτε 72 ώρες από το «Άγγελος (Μπασινάς) σε Άγγελο (Χαριστέα) και 1-0», το «μεγάλο ελληνικό καλοκαίρι» που θα κορυφωνόταν με τους Ολυμπιακούς Αγώνες βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη και το έθνος έπλεε σε πελάγη ανάτασης κάπου ψηλά στον «έβδομο ουρανο», όπως μας είχαν ανακοινώσει έγκαιρα οι σπορτκάστερ τις προηγούμενες νύχτες. Μη νομίζετε ότι αυτά δεν άγγιζαν και το ροκ πλήθος, σε κάτι κενά των συμπαθητικών stelastarr* (πού και πότε χάθηκαν άραγε αυτά τα παιδιά;) και των (μάλλων βαρετών, δε θυμάμαι τίποτα) Madrugada, όλο και κάποιοι άυπνοι από τα πανηγύρια στην Ομόνοια ξεκινούσαν κάτι «Ελλάς οε, οε». Μέχρι βέβαια να καταλάβουν ότι ήμασταν στην Πετρούπολη κι όχι στο Glasto, κι ότι η «γαλανόλευκη» δεν έχει αποενοχοποιηθεί όπως τα «τρία λιοντάρια» στην ελληνική φεστιβαλική συνείδηση. Κρατήστε το αυτό…
…γιατί φτάνοντας στο θέατρο Πέτρας για το ραντεβού με τον «ιγκουάνα», η συζήτηση αφορούσε τα επεισόδια της προηγούμενης βραδιάς στους Cypress Hill. Ήταν το πατροπαράδοτο, τίμιο συναυλιακό ντου; Η συνηθισμένη φήμη για διαφορές ανάμεσα στην ομάδα που είχε αναλάβει τη φύλαξη του χώρου με κάποιο άλλο -ανάλογης δράστηριότητας- start-up της εποχής; Η από «στόμα σε στόμα» αποκάλυψη ότι «το black block είχε εντοπίσει σκινάδες» και πήγε για έναν αυστηρό έλεγχο; Ή κατάληξη, πάντως ήταν, αφού είχε γίνει το ντου, ο Bobo των Cypress Hill να εμφανιστεί ντυμένος με την ελληνική σημαία στο encore και να φάει φουλ μπουκάλι και πέτρες, κάτι που σφύριξε τη λήξη της συναυλίας και την έναρξη ενός γερού κυνηγητού στους φιδωτούς δρόμους που οδηγούν στο θέατρο Πέτρας (όχι πάντως με τόσα δακρυγόνα όσο 4 χρόνια πριν στους Rage Against the Machine).
Εχω βγει εκτός θέματος, ξέρω, αλλά αυτή τη φορά ο Iggy: δεν έφαγε μπουκάλι στο κεφάλι/ δε μάτωσε/ δε μας έδειξε το πουλί του/ δεν κυλίστηκε πάνω σε γυαλιά/ δεν έκανε κάτι ακριβώς αξιομνημόνευτο. Η ατραξιόν ήταν οι επανενωμένοι Stooges με αδέρφια Ron και Scott Asheton on board και τον Mike Watt των Minutemen (και, γιατί όχι, των Ciccone Youth) στο μπάσο – ίσως δεν καταλαβαίναμε πόσο μεγάλη φέτα ιστορίας βλέπαμε μπροστά μας. Ο Iggy, πάλι, έκανε αυτά που κάνει πάντα. Ανέβασε κόσμο στη σκηνή, εντυπωσίασε με τις «κατσικιές» του όσους δεν τον είχαν ξαναδεί, επιβεβαίωσε τον ροκ εν ρολ μύθο του. Κι έστειλε όσους παρατηρούσαν ψύχραιμοι και μπλαζέ στο ξεκίνημα της συναυλίας (επηρεασμένοι από την τότε δισκογραφική επικαιρότητά του που περιλάμβανε συνεργασίες με Sum 41 και Green Day 🙁 ) να προχωρήσουν αρκετές σειρές μέσα στον κουρνιαχτό της σκόνης και να ουρλιάζουν στο κάγκελο το “No Fun”. Όχι εγώ, κάτι γνωστοί μου…
-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΕΝΕΓΟΣ (δημοσιογράφος/ ραδιοφωνικός παρουσιαστής)
Τα live του Iggy είναι η Ροκ Ημέρα της Μαρμότας: ξέρεις πως πάντα θα ακούσεις δυο φορές τον «Σκύλο», πως θα σπάσει την μέση του σαν 18χρονη φοιτήτρια πάνω σε τραπέζι λαϊκής πίστας, πως θα ανέβουν στη σκηνή νεανίες (και αιωνίως νεανίες) και πως θα πέσουν πάνω του νερά, μπίρες, μπουκάλια και κουτάκια αναψυκτικών – και θα τα δεχτεί όλα σαν τον Άγιο Σεβαστιανό πάνω στον σταυρό.
Αν τον έχεις δει μια φορά, όλες οι υπόλοιπες είναι xerox copy.
Οπότε επιτρέψτε μου να μην τον θυμάμαι τόσο στην συναυλία του στο Θέατρο Βράχων το καλοκαίρι του 2006, όσο την πρώτη φορά στο Rock Of Gods τον Ιούλιο του 1996 στη Δραπετσώνα, σαν εκείνο τον υπερκινητικό μικρομέγαλο που σκούπιζε σοκαρισμένος το πρόσωπο του από τα αίματα.
Ή καλύτερα, να τον θυμάμαι εξίσου καλά και το 2006, μόνο που η πρώτη φορά είναι ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη.
Επίσης, δεν είμαι φαν των ατακών τύπου «διαχρονικός ρόκερ», «το λέει η καρδιά του στα 70» και λοιπά τσιτάτα. Δεν βρίσκω τίποτα το «μυθολογικά ροκ» όμορφο στην εικόνα ενός 75χρονου Jagger να οργώνει μια σκηνή.
Περισσότερο γραφικότητα μου βγάζει, παρά οτιδήποτε άλλο.
Είμαι υπέρ του κυνισμού του “act your fucking age” και του «σκοτώνουν (επιτέλους) τα άλογα όταν γεράσουν» και αυτό μάλλον με κάνει απείρως πιο ρομαντικό γιατί θέλω οι ήρωες μου να περιβάλλονται από την αχλή του μύθου της ροκ νεότητας τους.
Έστω και αυτής των 49 ετών, λίγο πριν τα πρώτα -ήντα…
-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΒΑΛΟΣ (δημοσιογράφος)
Δεδομένου ότι από την πρώτη (Ριζούπολη, 1988) μέχρι τη φετινή (Release Athens, Πλατεία Νερού, 8 Ιουνίου) έχουν μεσολαβήσει άλλες εννιά συναυλίες του Iggy Pop στην Αθήνα, μου φαίνεται προτιμότερο να ειπωθεί ότι μεγαλύτερο κρίμα από το ότι κάποιοι στην Αθήνα δεν έχουν ζήσει ακόμη αυτή την Ιεροτελεστία αν και θα μπορούσαν, είναι το ότι δεν θα αργήσει η εποχή που κάποιοι θα θέλουν να τη ζήσουν αλλά εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούν – ας μην ξεχνάμε ότι ο Iggy, στα 72 του σήμερα, δεν θα πεθάνει ποτέ μεν, δεν θα γίνει νεότερος δε.
Να το πω πιο απλά: δεν έχεις ζήσει τίποτα αν δεν έχεις ζήσει (και ψιλομελανιάσει, αν το λέει η καρδούλα σου, μέσα στο moshpit) δύο -ή όσες κρατάει τέλος πάντων μία συναυλία του- ώρες από τη ζωή σου σε μια συναυλία που ο Iggy Pop κάνει όλα αυτά που μόνο ο Iggy Pop -αν κι έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή που αλειφόταν με βούτυρο κι έκανε σεξ με μηχανές- «νομιμοποιείται» να κάνει.
Μια συναυλία του Iggy Pop βέβαια είναι μια συναυλία του Iggy Pop (και ο Βόλος είναι ο Βόλος, όπως μας ενημέρωσαν ευτυχώς κάποτε οι Electric Litany) και αν την έχεις ζήσει μία φορά, αποδεικνύεται οριστικά κι αμετάκλητα εθιστική, και μία από τις λίγες τέτοιου τύπου εμπειρίες σε αυτή τη ζωή που αξίζει όντως να ζήσεις ξανά και ξανά και ξανά, ακόμη και αν μπορείς να προβλέψεις την εξέλιξή της μέχρι να έρθει το λυτρωτικό -για τις αντοχές όλων των παρευρισκομένων, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Iggy- τέλος, ακόμη και αν μετά από αυτό το τέλος δεν έχεις να προσθέσεις στο ημερολόγιό σου (ή τώρα πια στο Instagram) ότι έζησες κάτι τόσο γκροτέσκο όσο το φλασάρισμα του πουλιού του ή κάτι τόσο ανθρωποφαγικό όσο το άνοιγμα του κεφαλιού του.
Έλα μου όμως που το κεφάλι του Iggy άνοιξε και πάλι το καλοκαίρι του 2007 στο Gagarin Open Air Festival («Πουτάνας γιοι είμαι αθάνατος και θα παίξω ακόμη περισσότερη ώρα» – κάτι τέτοιο είπε ο θεός μου ενώ κυλούσε το αίμα, αν και σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες στα παρασκήνια μετά το λάιβ άρχισε τα “I’m too old for this shit”), και με κάθε ειλικρίνεια δεν θα είχα να θυμάμαι κάτι πιο συγκεκριμένο από εκείνο το live, εννοώ τίποτα πιο συγκεκριμένο από ό,τι θυμάμαι και από τις δύο προηγούμενες συναυλίες του στην Αθήνα και από μία ακόμη που τον είδα την επομένη χρονιά στο Μιλάνο, και αυτό κάθε άλλο παρά για κακό το λέω, γιατί το ζητούμενο είναι από τις συναυλίες του Iggy να φεύγεις «απλώς» έχοντας πιστέψει για λίγο ότι θα μπορούσαν τα πράγματα να πάνε τελικά μπροστά αν ξεκινούσαν όντως από την αρχή (κάτι τέτοιο πιστεύω ότι εννοούσε και η Άντζελα Δημητρακάκη γράφοντας, με εντελώς άλλη αφορμή, στο facebook: «Είναι προφανές ότι αν δεν αναβιώσει ΜΑΖΙΚΑ το πανκ, δεν έχουμε ελπίδα κοινωνικής αλλαγής»).
Αυτό που ανακαλώ, όμως, από εκείνη τη νύχτα είναι ένα αίσθημα αόριστης δικαίωσης για το ότι ο Νίκος Τριανταφυλλίδης (με τη βοήθεια των πολύτιμων συνεργατών του βεβαίως βεβαίως) κατάφερε να στήσει το δικό του καλοκαιρινό φεστιβάλ δίπλα στη θάλασσα, το οποίο φεστιβάλ για λόγους κοσμικής ισορροπίας δεν γινόταν να μην έχει ως headliner τον Iggy. Πιθανότατα για τους ίδιους λόγους δεν ήταν προορισμένο και να μακροημερεύσει το G-Fest, να γίνει θεσμός και άλλα τινά, αλλά…ΠΑΟΚ ρε μ…!
–ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΜΙΧΟΣ (δημοσιογράφος/ ραδιοφωνικός παρουσιαστής/ συγγραφέας)
Η συνάντηση με τον Iggy (και τους Stooges) το 2012 στο Rockwave ήταν η επιβεβαίωση, και η υπενθύμιση, μιας σχέσης λατρείας. Μπορεί να έλειπε εκείνο το σοκ από την πρώτη συνάντηση στο Θέατρο Βράχων το 2006 που ένα 13χρονο κοριτσάκι βίωσε μια ατόφια φέτα ροκ εν ρολ που ως τότε ήταν μόνο αφηγήσεις σε βιβλία, περιοδικά και δίσκους (και πίστευε ότι πάντα θα έμεναν τέτοιες). Μπορεί να έλειπε κι εκείνο το ανοιγμένο κεφάλι από εκτοξευμένο μπουκάλι, το κατέβασμα του παντελονιού και το ηδονικό καβάλημα των ενισχυτών που επαναλήφθηκε τελετουργικά και το 2007 στο Ελληνικό, όπως θα υπενθυμίζουν πάντα οι φωτογραφίες που τράβαγε ο βασικός συναυλιακός συνοδοιπόρος μου τότε, ο μπαμπάς μου. Ήταν όμως μια άτυπη υπόσχεση που είχα δώσει με τον εαυτό μου: ότι δε θα γράψω καμία απουσία σε κάθε επόμενη επίσκεψη του Iggy και μια απόδειξη από τον ίδιο ότι επί σκηνής θα ξεδιπλώνει πάντα μια αυθεντικότητα που απέχει έτη φωτός από κάθε ξεθυμασμένη αναβίωση. Στριμώχτηκα για άλλη μια φορά στο κάγκελο, τεντώθηκα. Αυτή τη φορά δεν έφυγα με σκισμένη μπλούζα, δεν μάζεψα το μπουκάλι νερού που πέταξε ο κύριος Osterberg αφού το άδειασε, ούτε κάποιος καλός σεκιουριτάς μου έβαλε στο χέρι την πένα του Ron Asheton (τιμαλφή που φυλάω ευλαβικά μέχρι και σήμερα). Θα έφευγα έχοντας κάνει το 3/3, όσον αφορά τις χειραψίες με τον αεικίνητο Pop, επίδοση που έθρεψε το αχόρταγο OCD μου.
Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, πίστευα πως αυτή η φορά θα ήταν και η τελευταία. Τα πράγματα ήρθαν έτσι ώστε και τα αδέρφια Asheton έχουν φύγει από τα εγκόσμια, κι ο Iggy είναι ο τελευταίος που απέμεινε από την Αγία Τριάδα των Iggy-Ziggy-Lou, ενώ -τι ειρωνεία- ακόμη κι ο Keith Flint των Prodigy που ήταν οι headliners εκείνης της ημέρας στη Μαλακάσα, δεν είναι πια εδώ. Ούτε ο μπαμπάς μου είναι πια εδώ.
Κάθε φορά έλεγα πως την επόμενη που το «παλιόσκυλο» θα ανεβάσει κόσμο στην σκηνή δεν θα ντραπώ να ανέβω. Μήπως φέτος ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με τις ντροπές;
-ΕΛΕΝΗ ΤΖΑΝΝΑΤΟΥ (δημοσιογράφος)