Είναι λίγες οι φορές που η παραδοσιακή μουσική της χώρας μας, φεύγει από τα σύνορά της και μπλέκεται τόσο αρμονικά με διαφορετικές κουλτούρες και ήχους, ξεπερνώντας τα σύνορα και τις γλωσσικές ή άλλες διαφορές. Το θέμα δεν είναι επειδή δεν μπορεί να κολλήσει με άλλες μουσικές, αλλά επειδή δεν το τολμάμε συχνά. Όπως αποδεικνύεται περίτρανα με τις πρώτες κιόλας νότες των Xylouris White και το νέο τους άλμπουμ.
Η συνεργασία του Γιώργου Ξυλούρη με τον αυστραλό Jim White βρίσκει τη χρυσή τομή και συνδιαλέγεται με τόσους πολλούς ήχους από διαφορετικές χώρες που καταντάει να είναι χωρίς ταυτότητα (με την καλή έννοια). Γιατί είναι αρκετά σημαντική η απουσία ταμπέλας στον ήχο. Είναι έθνικ; Είναι τζαζ; Είναι πανκ; Ο ήχος έχει αφρικανικές ρίζες, ινδικές, ήχους της Μεσογείου; Τι απ’όλα; Η απάντηση μάλλον είναι όλα και τίποτα.
Ο Ξυλούρης, της γνωστής οικογένειας, είναι γιος του Ψαραντώνη και εξαιρετικός λαουτίστας. Ο Jim White από την άλλη, χρόνια ντραμερ στους Dirty Three, έχει στο ενεργητικό του συνεργασίες με Nick Cave, Warren Ellis, Will Oldham και PJ Harvey. Φαινομενικά αταίριαστοι, μοιάζουν να συνοψίζουν με τον ολόφρεσκο δίσκο τους, ονόματι Goats, το τι συμβαίνει πλέον στη μουσική σκηνή γενικότερα. Μουσικοί από διαφορετικά ηχητικά μετερίζια, συνδιαλέγονται και φέρνουν στο τραπέζι το δικό τους μουσικό φορτίο, το οποίο άλλοτε κολλάει κι άλλοτε όχι. Εν προκειμένω όχι απλώς κολλάει, αλλά μας αφήνει να περιμένουμε κι άλλους παρόμοιυς συνδυασμούς από τους δυο. To New Yorker ξετρελάθηκε μαζί τους, ομοίως και το Pitchfork, που βαθμολόγησε την προσπάθεια με 7.4 -όχι ότι παίζουν ρόλο οι βαθμολογίες- άλλα αν μη τι άλλο είναι ενδεικτικές αυτής της ευφάνταστης μουσικής επικοινωνίας που ακούμε εδώ.
