Όσο το καλοκαίρι περνάει, τόσο περισσότερο μετανιώνω που δεν έχω πάει ακόμη σε θερινό φέτος. Ίσως είναι και το θέμα πού έχεις μάθει γιατί αν και η Αθήνα έχει θερινές κινηματογραφικές οάσεις, σαν το Σινέ Θησείο, οι πρώτες δικές μου εμπειρίες ήταν στην Εξωραϊστική, στο Βόλο, με δύο ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου σε διάστημα μεταξύ τους μικρότερου της μίας εβδομάδας, καθισμένη σε καρέκλες σκηνοθέτη της ΕΨΑ, αγκαλιά με νάτσος και βλέποντας τις διαφημίσεις της λεμονάδας –φυσικά-, της καφετζούς και ενός ζαχαροπλαστείου. Ήδη αυτές οι απρόσμενες διαφημίσεις είναι από τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά των θερινών πέρα από τις φυλλωσιές, το open air της υπόθεσης και το χαλαρό κάπνισμα κατά τη διάρκεια της ταινίας.
Επειδή όμως το θέμα μας δεν είναι η Εξωραϊστική και τα συχνά της αφιερώματα (αν και θα ‘πρεπε), σε κάθε concept παρακολούθησης έξω από τις κλειστές κινηματογραφικές αίθουσες, ο πρώτος σκηνοθέτης που μου έρχεται στο μυαλό ήταν και είναι ο Woody Allen. Αρκετά κλισέ, αλλά ποιος δεν ψάχνει την αγάπη; Σίγουρα ο Woody ως Joe στην κωμωδία του 1996, Everyone Says I Love You βρίσκεται και αυτός να κυνηγά μια συντροφιά. Νέα Υόρκη, Βενετία, Παρίσι και ένα πλούσιο καστ να τραγουδά σε μία καθαρά «γουντιαλενική» πραγματικότητα. Η ιστορία λίγο- πολύ γνωστή και αν και θα μπορούσα να σταθώ σε κάτι πιο πρόσφατο από την τρόπον τινά ευρωπαϊκή «τουρνέ» του, πόσο πιο όμορφο είναι να βλέπεις μια ταινία που κλείνει φέτος τα 18, αλλά διατηρεί την φρεσκάδα της και ταιριάζει απόλυτα στο σκηνικό φυλλωσιά- σπαστή καρέκλα;
Και πάλι, έχοντας τώρα τη νέα του ταινία, Magic in the Moonlight, έτοιμη να κυκλοφορήσει στις αίθουσες, είναι μια καλή ευκαιρία για επανάληψη και κατανόηση της αισθητικής ενός σκηνοθέτη που αν μη τι άλλο, αγαπάει πολύ τον κόσμο που ο ίδιος έχει δημιουργήσει.