Είναι η μπάντα που όρισε τη νέα ροκ. Είναι η μπάντα που έβγαλε μόνο δύο δίσκους και έγινε μύθος. Είναι η μπάντα που έσωσε τα Βρετανικά 90’s όταν κάποιοι έλεγαν ότι εκείνα δεν άφησαν παρακαταθήκη. Και είναι η μπάντα που όντας διαλυμένη για χρόνια και χωρίς νέο υλικό, βρέθηκε ξαφνικά να έχει μαζέψει 65.000 τρελαμένους θεατές στο μεγαλύτερο live της καριέρας της. Κυρίες και κύριοι, οι Libertines.
Ήδη από το 2002 και τον πρώτο δίσκο τους Up the Bracket έδειξαν ότι ήρθαν για να μείνουν. Όμως μόνο για 2 χρόνια αφού το 2005 η μπάντα ήταν ήδη διαλυμένη. Τι έμεινε πίσω; Δύο δίσκοι γεμάτοι μαργαριτάρια, στίχους που φλέρταραν με την ποίηση και επιστροφή της κιθαριστικής ροκ που πότε θύμιζε Buzzcocks, πότε Clash. Όμως, ταυτόχρονα ήταν κάτι καινούριο. Ατάκες από τραγούδια τους, κοσμούσαν τοίχους σε όλη την Μ. Βρετανία, μαθητές τα έγραφαν σε θρανία, μεθυσμένοι σε τουαλέτες pub.
Το British Summer Time Festival που όπως κάθε χρόνο έστησε μία πολύ δυνατή κατάσταση στην Βόρεια πλευρά του Hyde Park στο κέντρο του Λονδίνου. Για να έχουμε μία εικόνα του μεγέθους, μιλάμε για το Βόρειο κομμάτι μίας περιοχής που είναι περίπου 2.5 εκατομμύρια τετραγωνικά μέτρα. Η διοργάνωση αρκετά σφιχτή, με πρόνοια για τα πάντα, από μονάδες για έκτακτη ιατρική βοήθεια, μέχρι dj sets και stand-up comedy. Οι δεκάδες χιλιάδες Βρετανοί ήδη από τη μία το μεσημέρι τρέκλιζαν από το αλκοόλ ενώ οι ουρές πίσω από τα σχεδόν είκοσι μπαρ της διοργάνωσης μετρούσαν πολλές φορές δεκάδες μέτρα. Οι εικόνες ήταν αρκετά αστείες άλλα ήταν και αληθινές. Στα γρασίδια του Hyde Park υπήρχαν πεταμένα κινητά, παπούτσια, αδιάβροχα και εκατοντάδες χιλιάδες μπύρες σε ένα διαφορετικό σκηνικό πολέμου. Οι διοργανωτές υπολογίζουν ότι κάθε ένας από τους 65.000 θεατές κατανάλωσε περίπου 5 λίτρα μπύρα κατά μέσο όρο. Δεν διαφωνούμε, άλλωστε η σειρές που έκανε ο κόσμος στο πλάι της τεράστιας σκηνής για ένα γρήγορο κατούρημα στα γρασίδια ήταν εξίσου μεγάλες με τις ουρές στα μπαρ.
Το περασμένο Σάββατο λοιπόν, τέσσερις σχετικά μικρές σκηνές και μία κεντρική φιλοξενούσαν ανερχόμενες μπάντες από όλη την Μ.Βρετανία άλλα και γνώριμους όπως ο πρώην Blur, Graham Coxon. Σκόπιμα θα παραλείψουμε μίκρές εκπλήξεις από μπάντες που είτε θα ακούσουμε τα επόμενα χρόνια είτε θα χαθούν όπως οι άγνωστοι άλλα δυναμίτες Lois and the Love. Ας μείνουμε στο κεντρικό line-up το οποίο φιλοξένησε τους Enemy, τους Maximo Park, τους Spiritualized, τους Pogues και φυσικά τους Libertines.
14.15. Οι Enemy αναμενόμενοι, χωρίς αυτό να είναι κακό. Άνοιξαν την μεγάλη σκηνή το μεσημέρι και με το Be Somebody και το Away from Here, ζέσταναν το κοινό. Η μέρα είχε αρχίσει με λίγα σύννεφα και ήλιο άλλα εκεί γύρω στις 15.00 άρχισε να πέφτει αυτό το παχύ μαύρο σύννεφο, αυτό που οι Λονδρέζοι ξέρουν καλά ότι δεν είναι απαραίτητο να φέρει βροχή, όμως είναι σίγουρο ότι σκοτινιάζει το σύμπαν. Οι Enemy σε μία αξιοπρεπή εμφάνιση χωρίς όμως να έχουν νέο υλικό σε ένα σκοτεινό φόντο γεμάτο υποσχέσεις για την συνέχεια της ημέρας.
16.00. Η συνέχεια άνηκε στους Maximo Park. Προσωπικά ανέμενα την εμφάνισή της μπάντας από το Newcastle αρκετά μιας και το καινούριο τους album Too much information είναι αρκετά ενδιαφέρον με κάποια αρκετά δυνατά κομμάτια, πολύ καλό ρυθμό και μερικές new wave πινελιές που κάποιες στιγμές σου τρελαίνουν το αυτί. Δυστυχώς ο Paul Smith δεν είχε φωνή και τα κομμάτια τους, όχι όλα άλλα αρκετά, ήταν άνευρα επί σκηνής με την φωνή πολλές φορές να καλύπτεται από τις κιθάρες.
17.25. Οι Spiritualized έδωσαν αυτό που ξέρουν καλά να δίνουν εδώ και χρόνια. Ωραίες μελωδίες, καθαρές κιθάρες, spiritual φωνητικά και ψυχεδελικούς στίχους. Ο Jason Pierce κάθησε σε μία καρέκλα στα δεξιά της σκηνής ντυμένος στα άσπρα ενώ συνοδευόταν από 2 κοπέλες επίσης στα άσπρα ενώ στις τεράστιες γιγαντοοθόνες γυρνούσαν άσπροι και μάυροι κύκλοι στον ρυθμό που τους έδινε ο Jonny Mattock, drummer των Spiritualized. Καλή συναυλία από μία μπάντα που δεν κάνει συχνά δημόσιες εμφανίσεις τα τελευταία χρόνια.
19.00. Πέρα από όλα όμως και ίσως μία από τις μεγάλες στιγμές του Φεστιβάλ ήταν οι Pogues. Τι να πρωτοπεί κανείς για μία μπάντα που πριν 30 χρόνια έγινε διεθνώς γνωστή για τα εμπρηστικά live της, της punk/folk μουσικές της και μία ιστορία που είναι παράλληλη με την ιστορία της Ιρλανδίας από τις αρχές του 80 και έπειρα. Τι να πει κανείς για τον Shane MacGowan, τον μονίμως μεθυσμένο frontman τους, που όταν έφυγε από την μπάντα το 1991, τον αντικατέστηκε ο Joe Strummer (!!). Η βροχή (shower rain την λένε οι Άγγλοι επειδή μοιάζει με ψέκασμα και όχι με πραγματική βροχή) άρχισε να πέφτει πυκνή λίγο πριν βγουν στην σκηνή ενώ άναψαν και τα πρώτα πολύχρωμα καπνογόνα για το καλωσόρισμα. Ο MacGowan ανέβηκε στην σκηνή κάτασπρος με κλειστά μάτια , βρήκε λίγο τυχαία το μικρόφωνο και άρχισε να τραγουδάει το Dirty Old Town. Μετά από 4 λεπτά άνοιξε πρώτη φορά τα μάτια του για να δει το μεγαλειώδες κοινό άλλα μετά από λίγο αποσύρθηκε γιατί δεν ένιωθε καλά. Η μπάντα συνέχισε να βάζει φωτιά στην σκηνή και ο κόσμος φάνηκε να το εκμέταλλέυεται αρκετά τραγουδώντας κομμάτια ύμνους που μιλούσαν για αγώνες ανεξαρτησίας, γυναίκες, αλκοόλ και καταχρήσεις. Ο MacGowan επέστρεψε παρά τις παραινέσεις των υπόλοιπων Pogues, με ένα νεροπότηρο Gin το οποίο ακούμπησε ευλαβικά στο σκαμπό δίπλα του και συνέχιζε να τραγουδάει μέχρι να μην νιώθει. Γιατί δεν ένιωθε, ήταν σαφές. Ο Independent αναπαράγει φήμες που μιλούν για τελευταία συναυλία των Pogues. Ωστόσο ο MacGowan φαίνεται ότι ετοιμάζει προσωπικό υλικό με guest τον Johnny Depp.
20.40. Ησυχία. Η βροχή είχε σταματήσει εκεί γύρω στις 9 παρά, θολό φως ημέρας ανάμεσα στα σύννεφα (αυτή την εποχή εδώ νυχτώνει γύρω στις 22.00) ενώ ο κόσμος είχε αδειάσει όλες τις άλλες σκηνές, όλα τα μπαρ και τα πάντα είχαν νεκρώσει αναμένωντας τους Libertines. Αυτή η ησυχία πριν τον πανικό, το καταλάβαινες γιατί είχαν αρχίσει να έρχονται κύματα από σπρωξίδια από πίσω και ενώ εμείς ήμασταν αρκετά μπροστά καταλαβαίναμε ότι οι 65.000 άνθρωποι απλά δεν χωράγαμε. Το σχεδόν 10λεπτο βίντεο που είχε ετοιμάσει η παραγωγή ήταν έντονα συναισθηματικό και έπιανε όλη την σκηνή από ακρα δεξιά στο κέντρο και στα άκρα αριστερά όπου ήταν όλο μία γιγαντιαία led screen. Πιάνοντας το νήμα από τις αρχές του 2000 με σπάνιο φωτογραφικό υλικό, περιλαμβάνοντας όλες τις μυθικές στιγμές των Libertines άλλα και τις συγκρούσεις μεταξύ Doherty και Barat, το βίντεο έφτιαξε κλίμα και μας φόρτωσε συναισθηματικά. Η συνέχεια ήταν ένα χάος. 300 άτομα δίπλα μου έπεσαν μονομιάς μπρούμυτα μετά από κύμα που ήρθε από πίσω. Η συναυλία σταμάτησε 3 φορές λόγω τραυματισμών ενώ κόσμος ποδοπατήθηκε. Ο Pete Doherty να φωνάζει από τα μικρόφωνα «We can’t carry on if you don’t calm down a bit» ενώ για να ηρεμήσει τα πνεύματα γρατζούνισε λίγο στην κιθάρα το Seven Nation Army για να τραβήξει την προσοχή. Δίπλα μου τρεις 25ρηδες ίσιωναν με ένα χαρτονόμισμα 5 λιρών μία γραμμή κόκας πάνω σε ένα iPhone. Κρίμα που δεν κατάφεραν να το πιούν μιας και η μπάντα άρχισε να παίζει ξανά, σπρωξίδια και ξύλο από την αρχή με την κόκα να πέφτει στα γρασίδια. Campaign of Hate, Time for Heroes, Last Post on the Bungle, Can’t Stand me now, Up the Bracket, είναι μερικές μόνο φωτοβολίδες που έβαλαν φωτιά στο Hyde Park. Ο Doherty και ο κολλητός από το σχολείο κιόλας Carl Barat, μετά από όλες τις συγκρούσεις που έχουν περάσει και ενδεχομένως να περνάνε ακόμη (το 2004 ο Barat είχε φύγει για περιοδεία στην Ιαπωνία χωρίς τον Doherty που ήταν λιώμα από τα ναρκωτικά ενώ ακολούθησαν επικές στιγμές με τον pigman (Doherty) να σπάει την πόρτα του σπιτιού του Barat και να μπουκάρει έξαλλος μέσα με αποτέλεσμα να περάσει 6 μήνες στην φυλακή) φαίνονταν να είναι συγκινημένοι με την υποδοχή του κόσμου και οι ίδιοι πολλές φορές τραγούδησαν αγκαλιά, φιλήθηκαν, έπεσαν κάτω τυλιγμένοι με καλώδια και κιθάρες σαν μικρά παιδιά. Ήταν μια συναυλία που δεν θα ξεχάσουν. Μία συναυλία για την οποία μπορεί η Guardian να γράφει ότι πληρώθηκε ο καθένας τους από 500.000 λίρες, όμως θα έχουν όλοι να λένε και να γράφουν για αυτό το επικό live των Libertines στο Hyde Park το καλοκαίρι του 2014. Το Live στο οποίο μεταξύ άλλων η μπάντα απέτισε φόρο τιμής στον προ 15 ημερών αποθανόντα Gerry Conlon, το μέλος των Guildford Four που καταδικάστηκε άδικα το 1975 σε ισόβια επειδή η αστυνομία με στημένες μαρτυρίες τους έδειξε ως αυτουργούς της βομβιστικής επίθεσης του IRA σε pub στο Λονδίνο.
Τους Libertines μπορείς να τους αγαπήσεις ή να μην τους αγαπήσεις. Δεν μπορείς όμως να μην τους θαυμάσεις. Και αυτό το ξέρουν στην Μεγάλη Βρετανία καλά. Για αυτό και τους θαυμάζουν πέρα από προσωπικά γούστα και προτιμήσεις.