Tο πρώτο Σαββατοκύριακο της καραντίνας είδα το The New Pope. Μετά από λίγες ημέρες σκέφτηκα να αποφύγω τις σειρές κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού στο σπίτι και να επικεντρωθώ στις ταινίες και τα βιβλία. Δεν υπήρχε κάποιο κίνητρο σνομπισμού απλώς η συνειδητή απόφαση να μην μπω στο τριπάκι του «α, κάτσε δες κι άλλο ένα επεισόδιο» τόσο για να μην σαπίσω μπροστά στην τηλεόραση και άλλο τόσο για να αποφύγω οποιαδήποτε δέσμευση χρόνου μέχρι να ολοκληρώσω κάτι που μπορεί να τραβήξει αρκετά ώστε να μου φάει χρόνο από άλλα δημιουργικά πράγματα.
Βέβαια, αν δεν είχα μόλις δει, για 2η φορά, και τους 7 κύκλους του Mad Men θα καθόμουν να τους ξαναδώ με αφορμή την καραντίνα. Γιατί σε όλα ισχύει το «δεν φταις εσύ, εγώ δεν είμαι τώρα σε φάση σχέσης» μέχρι να βρεις αυτόν/αυτή που θα σε κάνει να μπεις σε σχέση πριν καλά καλά το καταλάβεις.
Έτσι περνούσαν οι μέρες και οι νύχτες βλέποντας ταινίες, κατά κύριο παλιότερες, και μεταξύ αυτών τις «Άγριες Φράουλες» του Μπέργκμαν και το «5ο στοιχείο» του Λικ Μπεσόν, που πολύ τις φχαριστήθηκα. Ούτε ριάλιτι βλέπω, ούτε γενικά οι τρασίλες μου ασκούν κάποια γοητεία. Απλά, λιτά και απέριττα: τις βαριέμαι.
Ήταν Δευτέρα. Δεν θυμάμαι αν ήταν καλός ο καιρός ή βροχερός. Θυμάμαι όμως ότι είχα πολύ δουλειά, έγραφα όλη μέρα και κάπως ο εγκέφαλος μου είχε γίνει πολτός. Κάποια στιγμή τελείωσα. Βρέθηκα στον καναπέ, σε μια θέση που δεν με βόλευε καν αλλά ήμουν σε τέτοια κατάσταση που δεν είχα καν κουράγιο να προσπαθήσω να βολευτώ. Στο χέρι μου κρατούσα το τηλεκοντρόλ, το είχα πιάσει τελείως μηχανικά. Πάτησα το κουμπί του Netflix, χάζευα το προτεινόμενο περιεχόμενο περισσότερο για να χαζέψω και όχι για να επιλέξω κάτι να δω. Είπαμε: μυαλό αλεσμένο από τη μηχανή του κιμά.
Το μάτι μου έπεσε εκεί που το Neflix σου προτείνει τα πιο δημοφιλή στη χώρα σου. Συνήθως, τα προσπερνάω. Παίζει να μην έχω πατήσει ποτέ να δω αυτό που βρίσκεται στην πρώτη θέση. Ε, το πάτησα τώρα.
Παιδιά, δεν ξέρω τι συνέβη από εκεί και πέρα. Σαν να με ρούφηξε η μαύρη τρύπα του Too Hot To Handle. Τι σημαίνει αυτό; Ότι είδα και τα 8 επεισόδια σε λιγότερο από 24 ώρες. Τι είναι το Too Hot to Handle;
Ένα dating reality όπου οι 14 συμμετέχοντες καλούνται να απέχουν από το σεξ και από οποιαδήποτε δραστηριότητα σεξουαλικού χαρακτήρα ακόμη και από το «τι κάνω μόνη μου μες στο σαλόνι μου» αλλά ταυτοχρόνως το χτίσιμο δεσμών συναισθηματικού χαρακτήρα επιβραβεύεται.
Δηλαδή;
Υπάρχει ένα χρηματικό έπαθλο 100.000 δολαρίων. Αν κάποιος παραβεί τον κανόνα τότε υπάρχει χρηματικό πέναλτι που συνεπάγεται αφαίρεση ποσού από τις 100.000. Τον τιμοκατάλογο οι παίκτες δεν τον ξέρουν, τον μαθαίνουν ύστερα από την εκάστοτε παραβίαση κανόνα, ούτε ξέρουν τους κανόνες, τους μαθαίνουν 12 ώρες μετά την άφιξή τους στο πολυτελές θέρετρο. Ή τουλάχιστον αυτό καλούμαστε να πιστέψουμε. Κι ενώ δεν είναι καθόλου πειστικό αν το καλοσκεφτείς, απλώς δεν σε νοιάζει.
Δηλαδή δεν θα μπορούσε κάποιος να τραβήξει μια ωραιότατη … όταν πήγαινε στην τουαλέτα όπως κάνουν οι μισοί (και λίγους λέω) παντρεμένοι αυτού του πλανήτη; Είχαν κάμερες κι εκεί;
Ή όντως είχαν κάμερες και στο πριβέ δωμάτιο που παραχωρείται σε όποιο ζευγάρι πείσει την παραγωγή ότι έχει χτίσει μια ώριμη σχέση (εδώ κάποιοι παλεύουμε μια ζωή, αυτοί τα κατάφεραν σε λίγες μόνο ημέρες) και έτσι κόπηκε πρόστιμο 6.000 δολαρίων για στομαστικό σεξ; Δηλαδή συναίνεσαν οι συμμετέχοντες να τους παρακολουθούν από την παραγωγή να γλείφονται;
Παρ’ όλα λοιπόν που το σενάριο μπάζει από παντού δεν με ένοιαξε στιγμή. Καταβρόχθιζα το ένα επεισόδιο μετά το άλλο, σε μια τρελή εναλλαγή πλάνων που αποθέωναν το underboob σε βαθμό που αναρωτιόμουν αν έχω ξαναδεί τόσα κοντινά σε βυζιά ποτέ ξανά στη ζωή μου με πλάνα σε στομάχια αγοριών που λογικά βγήκαν από την κοιλιά της μάνας τους με six pack.
Οι παίκτες προβάλλονταν ξεδιάντροπα από την ίδια την παραγωγή σαν οι βασιλιάδες των κλαρινογαμπρών και οι βασίλισσες της τρέσας και το voice over της κωμικού Desiree Burch σχολίαζε χωρίς κανένα έλεος ατάκες τους όπως «Αυστραλία; Δεν έχω ιδέα που βρίσκεται» ή «Μην πείτε στον καινούριο που μόλις έφτασε ότι είμαι χαζή».
Καθώς το ριάλιτι προχωράει η Desiree σαρκάζει και το ίδιο το σόου, στο τελευταίο επεισόδιο ενώ περιμένουμε την ανακοίνωση του νικητή, στιγμή που κλασικά σε τέτοιες παραγωγές κρατάει μια αιωνιότητα, την ακούμε να σχολιάζει «μάλλον το μισό budget της παραγωγής πήγε στη μουσική αγωνίας».
Αυτό που τελικά ελαφραίνει την ατμόσφαιρα είναι ότι οι ίδιοι οι παίκτες φαίνονται τελείως ακομπλεξάριστοι να παραδεχτούν ότι είναι ντιπ για ντιπ στουρνάρια από κάθε άποψη. Πάντως, δεν ξέρω αν τελικά ήταν τόσο όσο ήθελαν να μας τους παρουσιάσουν. Γράφοντας αυτό το θέμα που τώρα διαβάζετε (ελπίζω να έχετε φτάσει μέχρι εδώ) ανακάλυψα ότι ένας από τους συμμετέχοντες είναι παραγωγός, σκηνοθέτης και ηθοποιός και μάλιστα η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία του είχε μια αξιοπρεπέστατη πορεία σε διεθνή φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Βλέποντας όμως το σόου δεν θα μπορούσες ποτέ να ανακαλύψεις ποιος είναι αυτός.
Το ηθικό δίδαγμα του Too hot to handle δηλαδή ότι σας μαθαίνουμε να συγκρατείτε τις σεξουαλικές ορμές σας γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να δεθείτε συναισθηματικά με άνθρωπο και ότι δεν πρέπει να δίνετε το «λουλούδι» σας στον πρώτο τυχόντα, είναι φουλ βαρετά και μοιάζουν φτιαγμένα από υλικά ονείρωξης θρησκόληπτου αμερικανού. Από την άλλη όπως έχει πει και μια αδερφή ψυχή «δεν μετάνιωσα που έχω πάει με τόσους x γκόμενους, έχω μετανιώσει για όσους ήταν μαλάκες». Και το Too hot to handle ρίχνει ακόμη και το χαρτί της «γυναικείας ενδυνάμωσης» στο παιχνίδι καθώς βάζει τις συμμετέχουσες να εξερευνήσουν το αιδοίο τους με καθρεφτάκι και να εκφράσουν την αγάπη τους γι’ αυτό ζωγραφίζοντας το σε έναν πίνακα. Βέβαια, ο φεμινισμός του σόου είναι επιπέδου Κοέλιο αλλά δεν περιμέναμε και κάτι καλύτερο, ε;
Έφτασα να δω τα έξι πρώτα επεισόδια σε ένα βράδυ και τα δύο τελευταία νωρίς το επόμενο απόγευμα. Απλώς είχα πέσει στην παγίδα του πιο εθιστικού ριάλιτι των τελευταίων χρόνων. Δεν είναι τυχαίο που όλο το twitter το σχολίαζε ως το σόου που δεν μπορείς να σταματήσεις να βλέπεις. Σε συνθήκες καραντίνας, όταν όλος ο κόσμος (μου, σου, του) μοιάζει μια γιγαντιαία φούσκα στρες και φόβου ένα απόλυτα ανέφελο τοπίο, με πρωταγωνιστές που στο κούτελό τους αναβοσβήνει η επιγραφή «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» (hint: μέχρι και Τζίζους είχε το παιχνίδι) ήταν η ιδανική σύντομη ανάπαυλα από κάθε σκέψη, αγχωτική, δημιουργική, whatever. Ήταν αυτό που χρειαζόταν ένας πολτοποιημένος εγκέφαλος σαν τον δικό μου εκείνη τη στιγμή. Μετά τελείωσε και επανήλθα στην πραγματικότητα. Ευτυχώς, γιατί είχα αρχίσει να βλέπω underboobs και εκτυφλωτικά σε βαθμό τύφλωσης χαμόγελα μέχρι και στον ύπνο μου.