φωτ. Βάσω Μαραγκουδάκη
Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; «Tα πράγματα ριγούν σαν να μην έχουν υπάρξει ακόμα» έλεγε η Γουλφ και μάλλον έτσι έβλεπα τα βιβλία μικρή-σαν υποσχέσεις ενός κόσμου που μένει να αποκαλυφθεί. Βαριόμουν θανάσιμα οτιδήποτε παιδικό και έμενα μακριά από τα εικονογραφημένα όχι λόγω κάποιας πρόωρης ανάπτυξης αλλά αδιευκρίνιστης βαρεμάρας. Ίσως να προτιμούσα τα δικά μου εικονογραφικά συμπλέγματα: Με έθελγε τρελά η Αρχαία Μυθολογία και φανταζόμουν διάφορες Νηρηίδες να κάνουν πάρτι στο δωμάτιο μου ή τη Ψαμάθη να τσακώνεται με την Αμφιτρίτη, μετά να έρχεται η Δηιάνειρα να την αρπάζει ο Ηρακλής, να την κλέβει από τον Νέσσο και όλοι μαζί να βγαίνουν από την παραλία της Γλυφάδας! Τα έχω δει όλα αυτά να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μου. Νομίζω μου άρεσε και το ερωτικό του πράγματος, που οι τρελαμένοι ημίθεοι από κάτι θέλγονταν, κάτι τους ενέπνεε και κάτι άλλο κατέληγαν στο τέλος.
Ποιο βιβλίο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Το Συμπόσιο και τον Φαίδρο του Πλάτωνα. Νομίζω είναι ο μεγαλύτερος φαντασιόπληκτος, ερμητικός και ορμητικός φιλόσοφος που δεν ξεπέρασε το γεγονός ότι πάνω από όλα ήταν ποιητής. Τους κάνει όλους ακόμα άνω κάτω. Επίσης τα Ποιήματα του Σεφέρη που με βοήθησαν να ξεπεράσω βαριές καταθλίψεις και τον Τροπικό του Καρκίνου του Μίλερ που μου επιβεβαίωσε ότι δεν αρκεί η λογοτεχνία για να επιβιώσεις-χρειάζεται η ανάσα, η φλόγα, το εσωτερικό σου ανάστημα και το σώμα. Θα έβαζα για αντίστοιχους λόγους και την Ιστορία της Τρέλας του Φουκώ αλλά θα φοβάμαι ότι θα με βάλουν και εμένα στο πλοίο των τρελών.
Σας ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνετε κάτι ανόητο; Αμέτρητες φορές: άρχισα να φοράω κατακόκκινα κραγιόν όταν διάβασα το κείμενο για το μακιγιάζ του Μπωντλέρ, έγραψα το πιο παθιασμένο ερωτικό γράμμα της ζωής μου εμπνευσμένη από τα γράμματα της Αναΐς Νιν στον Μίλερ, αγόρασα ένα καταπράσινο βελούδινο σακάκι επειδή ίδιο φορούσε ο Ουάιλντ, έκλεψα αμέτρητα φιλοσοφικά βιβλία στο Λονδίνο επειδή με απενοχοποίησε ο Παπαγιώργης. Ευτυχώς δεν έχω κάνει φόνο ακόμα εμπνευσμένη από τον Ντε Κουίνσι. Θα μπορούσα όμως.
Ποιο βιβλίο εύχεστε να είχατε γράψει; Αν ήμουν συγγραφέας θα έλεγα το Μόμπι Ντικ -τίποτα ανώτερο από αυτό. Επειδή όμως πάντα είχα μια αδιευκρίνιστη ταύτιση με την Πατρίτσια Χάισμιθ θα ήθελα να είχα φτιάξει έναν χαρακτήρα σαν τον Ρίπλεϊ: ιδανικό μπον βιβάν και απατεώνα, κυνικό μέχρι κάθε ποιητική σπιθαμή και νιτσεικό σε κάθε του λέξη. Νομίζω ότι η Χάισμιθ έγινε ο Ρίπλεϊ και κάπως έτσι αποκατέστησε τον προβλέψιμο κόσμο γύρω της-θα ήθελα να έχω τα κότσια και το τσαγανό της.
Η Τίνα Μανδηλαρά είναι δημοσιογράφος και διατηρεί στη LIFO τη στήλη του βιβλίου.