Έσβησα τα φώτα στο δωμάτιο για να παρακολουθήσω τη δημοσιογραφική προβολή της νέας παράστασης των RootlessRoot. Όταν τα άνοιξα ξανά, 68 λεπτά μετά, η πρώτη μου σκέψη ήταν αν η Τέχνη μπορεί να με κάνει να βγω έξω από το σώμα μου και να με ανυψώσει άλλη διάσταση ακόμη και μέσα από μια οθόνη τότε τίποτα δεν έχει τελειώσει.
Όλα τα χειροκροτήματα, ακόμη κι αν δεν μπορούν να τα ακούσουν, αξίζουν σε αυτές τις πέντε πανάξιες ερμηνεύτριες, την (Λίντα Καπετανέα, Έλενα Τοπαλίδου, Μάρθα Φριντζήλα, Hyaejin Lee, Anna Calsina Forrellad), που κατόρθωσαν να διαπεράσουν με τα σώματά τους την απόσταση που μας χώριζε και να πλημμυρίσουν με ζεστό, χρυσαφένιο φως την μοναξιά του μοναχικού θεατή. Μαζί τους σε αυτή την προσπάθεια και τέσσερις μουσικοί επί σκηνής.
Το Stones & Bones είναι μια παράσταση που σου κόβει την ανάσα με την εικονοποιΐα της, που αποτίνει φόρο τιμής στην ανθρώπινη ύπαρξη και τη μνήμη, που κινείται στα όρια χορού και performance concert, ως μια ταινία με αυθύπαρκτη υπόσταση.
Η Στέγη, προσπαθώντας να απαντήσει στο φαινόμενο των κλειστών χώρων θεάματος, κινητοποιεί κάθε μέσο που προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία για να φέρει τα έργα κοντά στο κοινό, δημιουργώντας ένα μεικτό είδος, που φλερτάρει τόσο με τις παραστατικές τέχνες όσο και με τον κινηματογράφο.
Το Stones & Bones αποτυπώθηκε ως μια ταινία για ψηφιακή προβολή, επιδιώκοντας μια κινηματογραφική εμπειρία του θεατή.
Οι RootlessRoot αυτή τη φορά εκθέτουν το σώμα απέναντι σε ένα από τα πιο σκληρά υλικά: το μάρμαρο. Προσφέρουν το ανθρώπινο σώμα σε πραγματικές συνθήκες δημιουργίας, προσπαθώντας να αυξήσουν στο παρόν την πυκνότητα της ανθρώπινης ζωής και να χαράξουν ένα σημάδι που να μαρτυρά ότι κάποτε υπήρξαν.
Οι ερμηνεύτριες αναμετρούνται με το υλικό της αιωνιότητας, το μάρμαρο, δημιουργώντας ένα ποίημα για την πάλη του ανθρώπου με τον χρόνο και τον χώρο, με τη φθορά και τη βαρύτητα. Και βγαίνουν νικήτριες μέσα από ένα λυτρωτικό, (αυτό)σαρκαστικό γέλιο. Το ζεστό, παλλόμενο σώμα είναι αδύναμο μπροστά στο σκληρό, λείο, άψυχο υλικό. Είναι όμως ζωογόνο, είναι αυτό που δημιουργεί έστω κι αν στο τέλος θρυμματίζεται μέσα στη λάμψη της δύσης.
Ο Γιόζεφ Φρούτσεκ και η Λίντα Καπετανέα συνεργάζονται με τον Άγγλο γλύπτη, Peter Randall-Page, έναν αριστοτέχνη στο είδος του, και εισχωρούν στα μυστήρια αυτού του ξεχωριστού φυσικού υλικού, το οποίο παρουσιάζει μεγάλες δυσκολίες στη σκηνική του χρήση. Εμπνέονται από τις πυθαγόρειες γεωμετρικές μορφές της κοσμικής δημιουργίας, καθώς και από την ανθρώπινη σωματικότητα, με σκοπό να αποκαλύψουν την άνιση σχέση μεταξύ του εφήμερου ανθρώπινου σώματος και της ανεξάντλητης δύναμης του μαρμάρου. Και οι δύο πραγματικότητες συναντιούνται στην κίνηση, αντιπροσωπεύοντας διαφορετικές χρονικές κλίμακες.
Το μάρμαρο δεν ανήκει στις θεατρικές συμβάσεις. Είναι βαρύ, δύσκολο στον χειρισμό του και πολύ πραγματικό για να βρίσκεται επί σκηνής. Βρίσκεται μέσα σε μεγαλόπρεπα βουνά, τα οποία μετακινούνται σαν πέτρινα κύματα και μετασχηματίζονται στη διάρκεια εκατομμυρίων ετών.
Χάριν της υπεροχής της φύσης και της συνειδητοποίησης του δικού μας θανάτου, εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να σκεφτόμαστε, να γράφουμε πάνω στο μάρμαρο και να το σμιλεύουμε με ασυνήθιστους τρόπους, ερχόμενοι έτσι πιο κοντά στην αθανασία.
Η παράσταση είχε προγραμματιστεί να κάνει παγκόσμια πρεμιέρα τον Απρίλιο του 2020, αλλά αναβλήθηκε στο πλαίσιο των προληπτικών μέτρων της Πολιτείας για τη δημόσια υγεία. Τον Σεπτέμβριο του 2020 άρχισαν εκ νέου πρόβες, αλλά και πάλι η παράσταση δεν πρόλαβε να κάνει πρεμιέρα με κοινό. Η κινηματογραφημένη εκδοχή της αποτελεί μια προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα μεικτό είδος, αλλά παράλληλα να αναδειχθεί και να υπερτονιστεί η σημασία των παραστατικών τεχνών, προετοιμάζοντας την επιστροφή καλλιτεχνών και θεατών στους φυσικούς χώρους, στη ζωντανή συνθήκη που αποτελεί μια διαφορετική, πολύτιμη εμπειρία.