ÐÑÏÂÏËÇ ÔÇÓ ÔÁÉÍÉÁÓ "90 ×ÑÏÍÉÁ ÐÁÏÊ"
Κύκνειο άσμα του πρόσφατα εκλιπόντα Νίκου Τριανταφυλλίδη, αυτό το ολότελα συναρπαστικό ντοκιμαντέρ του για τον ΠΑΟΚ, που καταφέρνει να υπερβεί το θέμα του με τον ίδιο τρόπο που ο ΠΑΟΚ υπερβαίνει τα στεγανά του αθλητικού σωματείου για ν’ αποτελέσει σύμβολο και σφραγίδα στην ιστορία της Ελλάδας και της Θεσσαλονίκης και της ανθρωπιάς απανταχού του ανθρώπου, είναι ένα ντοκιμαντέρ πολύ επικίνδυνο: έτσι όπως σφύζει απ’ το πάθος και την αγάπη του σκηνοθέτη και των συνομιλητών του για την ασπρόμαυρη ομάδα της Θεσσαλονίκης, με τον θλιμμένο της δικέφαλο για έμβλημα και σύμβολο υπενθύμισης του πόνου και της πίστης των κατατρεγμένων που την γέννησαν, το Νοσταλγώντας το Μέλλον είναι ένα ντοκιμαντέρ που, πριν καλά-καλά να το καταλάβεις, μέχρι το τέλος του μπορεί να σ’ έχει κάνει ΠΑΟΚ.
Καρπός αγώνα και αγάπης για τον σκηνοθέτη του, που έφυγε απ’ τη ζωή τον περασμένο Ιούνιο λίγο πριν τελειώσει το μοντάζ (μεταθέτωντας έτσι το βάρος της ολοκλήρωσης στη σύντροφό του, σκηνοθέτιδα Μαρίνα Δανέζη, που παρουσίασε την ταινία στην κατάμεστη κι ηλεκτρισμένη παγκόσμια πρώτη της στο 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης), το φιλμ διατρέχει όλη την πολυτάραχη πορεία του ιστορικού σωματείου: απ’ την γένεσή του ως τέκνο της ανάγκης των προσφύγων της Πόλης να εκφράσουν μέσα από την αθλητική άμιλλα όλους τους πόθους, τις ελπίδες και τις προσδοκίες τους για ένα κάποιο μέλλον, στα απανωτά στραπάτσα που υπέστη ο δικέφαλός τους απ’ το «κατεστημένο των Αθηνών». Από εκεί, στους γηπεδικούς θριάμβους που εναλλάχθηκαν με το πολυτάραχο διοικητικό ιστορικό μιας ομάδας, την οποία ξανά και ξανά κράτησε όρθια η αγάπη του λαού της. Του ίδιου λαού που έχτισε κυριολεκτικά τούβλο το τούβλο τον γηπεδικό ναό της, δικαιώνοντας το σύνθημα κτήσης και οικειότητας των προγόνων του για τον «bizim ΠΑΟΚ»: τον «δικό μας ΠΑΟΚ».
Και φυσικά, μέχρι το σύγχρονο παρόν της σωτηρίας της ομάδας από τον Ιβάν Σαββίδη, που εκτός από άγγελος-επενδυτής, μετουσιώθηκε σε alter ego του συμβολικού φορτίου που κουβαλάει απάνω του ο δικέφαλος. Ενός φορτίου πίστης σε ιδεώδη όπως αυτά της επιμονής και της αφοσίωσης, ιδεώδη την ιστορία των οποίων ζωντανεύει στην οθόνη ένα ρόστερ ομιλητών που εκτείνεται από επιφανείς υποστηρικτές όπως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και ο Κώστας Ζουράρις, μέχρι αναπάντεχους προσηλωμένους πιστούς σαν τον πρόεδρο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, Ανδρέα Τύρο. Και φυσικά ιστορικούς παλαίμαχους, που ανδρώθηκαν μεσ’ στην ασπρόμαυρη φανέλα, και θυμούνται την ιστορία της από τις απαρχές της: Τότε που δεν τους ένοιαζε αν έκαναν προπόνηση με μεταχειρισμένες φανέλες πεντέξι νούμερα μεγαλύτερες, γιατί «μεγάλη ομάδα ο ΠΑΟΚ, μεγάλες κι οι φανέλες του», ή με αζευγάρωτα παπούτσια με μισά κορδόνια, γιατί «τον ποδοσφαιριστή δεν τον κάνουν τα παπούτσια του».
Μια σελίδα που μόνο ο Νικόλας Τριανταφυλίδης θα μπορούσε να προσθέσει στο μεγάλο βιβλίο του σωματείου που τόσο αγάπησε, όπως υπογράμμισε κι ο ίδιος ο Σαββίδης, στον πρόλογό του για την ταινία, το Νοσταλγώντας το Μέλλον δεν χρειάζεται να είσαι ΠΑΟΚ για σε παρασύρει – ίσα-ίσα που ίσως βοηθάει το να μην είσαι καν ποδοσφαιρόφιλος, για να το δεις χωρίς τις παρωπίδες άλλων σωματείων. Μια ταινία-κατάθεση, στην οποία, εκτός απ’ την υπέροχη, δροσερή κινηματογράφιση, το ρυθμικό, ροκ-εν-ρολ μοντάζ, και την φρεσκάδα του στην ενσωμάτωση των ντοκουμέντων μέσ’ στις αφηγήσεις, αυτό που κάνει εθιστικά συναρπαστική την ιστορία του ΠΑΟΚ, είναι η ίδια η Ιστορία του ΠΑΟΚ. Μια Ιστορία γεμάτη ίντριγκα κι ανατροπές, και πάθη κι απογοητεύσεις, μια ιστορία με οργή και θλίψη κι αγωνία και δικαίωση, και πάλι πτώση απ’ την αρχή. Μια ιστορία σαν την ίδια τη ζωή, για μια ζωή που εδώ και 90 χρόνια γράφει Ιστορία.
