Ποιό ήταν το αγαπημένο σου βιβλίο μεγαλώνοντας;
Η Τζέιν Έιρ της Σάρλοτ Μπροντέ. Ήταν μια πολύ παλιά δερματόδετη έκδοση με οξείες και περισπωμένες που μου είχε κάνει δώρο ο μπαμπάς μου όταν ήμουν εννέα χρόνων και με είχε γοητεύσει αυτό το γοτθικό σκηνικό μαζί με την κρυφή δυναμικότητα της ηρωίδας. Βαρύ βιβλίο για την ηλικία μου αλλά για κάποιον περίεργο λόγο, το “ρούφηξα”.
Ποιό βιβλίο διάβασες και ξαναδιάβασες;
To Όσα Παίρνει Ο Άνεμος (1037 σελίδες). Ήταν καλοκαίρι μεταξύ δευτέρας και τρίτης γυμνασίου, ήμουν στο εξοχικό μου, το διάβασα σε τέσσερεις μέρες και, με το που το τελείωσα, άρχισα να το διαβάζω πάλι, με την ίδια ταχύτητα. Αφού το τελείωσα για δεύτερη φορά, συνέχισα να ανατρέχω σε μεμονωμένα κομμάτια του βιβλίου για πολύ καιρό ακόμα. Ο χαρακτήρας της Σκάρλετ με είχε συναρπάσει και επηρεάσει!
Σε ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνεις κάτι ανόητο;
Δεν θυμάμαι να έχω κάνει κάτι ανόητο εξαιτίας της ανάγνωσης κάποιου βιβλίου, αν και πολλές φορές καταλάβαινα πως με επηρέαζαν οι αγαπημένοι μου ήρωες ή ηρωίδες. Ίσως να μην θυμάμαι κάτι τέτοιο γιατί ποτέ δεν βρήκα ανόητες της πράξεις τους και έτσι, ακόμα και αν με ώθησαν να κάνω κάτι, να μην το θεώρησα (και να μην το θεωρώ ακόμα) ανόητο.
Σε ενέπνευσε ποτέ βιβλίο να ακολουθήσεις διαφορετικό επάγγελμα;
Για πάρα πολλά χρόνια ήθελα να γίνω κτηνίατρος, ενώ δεν είχα διαβάσει κανένα βιβλίο με κάτι σχετικό, αν και τώρα που το σκέφτομαι, τα κλασσικά βιβλία που διάβαζα μικρή, είχαν άλογα, σκύλους (π.χ. Το Κάλεσμα της Άγριας Φύσης του Τζακ Λόντον) και άλλα. Δεν ξέρω όμως αν με επηρέαζαν τα βιβλία να θέλω να γίνω κτηνίατρος ή αν εγώ τα διάλεγα επειδή είχαν –λιγότερες ή περισσότερες- αναφορές σε ζώα. Τελικά κτηνίατρος δεν έγινα, αν και κάθε χρόνο σκέφτομαι μήπως είναι ώρα να το προσπαθήσω, έγινα όμως συγγραφέας (που δεν είναι επάγγελμα) και ακόμα δεν έχω γράψει το βιβλίο που θα έχει εκτενή αναφορά στο ζωικό βασίλειο. Μήπως θα έπρεπε;;
Ποιό βιβλίο εύχεσαι να είχες γράψει;
Ιεροσυλία που το λέω αλλά Το Πορτραίτο Του Ντόριαν Γκρέι του genious Όσκαρ Ουάιλντ. Θα ήθελα!
Τότε, τα διλήμματα ήταν ανώδυνα και
πνιγόμασταν σε μια κουταλιά νερό. Όσο
μεγαλώναμε όμως, όλο και πιο δύσκολες
αποφάσεις καλούμασταν να πάρουμε και
ποτέ δεν μπορούσαμε να είμαστε σίγουροι για
το ποιόν δρόμο να διαλέξουμε. Μόνο το αποτέ-
λεσμα μπορεί να μας δικαιώσει ή να μας κατα-
τροπώσει, μα τότε είναι αργά.