To live του πριν λίγες μέρες στο Fuzz για την παρουσίαση του τρίτου προσωπικού του άλμπουμ Inner Dynamics (που κυκλοφόρησε την ίδια μέρα στη δική του United We Fly) ήταν αυτό που θα ήθελαν όλοι οι νέοι ελληνες καλλιτέχνες να κάνουν για να προωθήσουν την καινούρια τους δουλειά. Τόσο από άποψη προσέλευσης και υποδοχής, όσο κυρίως από άποψη παραγωγής. Ο Theodore ανέβηκε στη μουσική πλαισιωμένος από τους μουσικούς του, ενώ τον συνόδεψε ένα εντπωσιακό light show που δημιούργησε το κλίμα για τον, έτσι κι αλλιώς, ατμοσφαιρικό καινούριο του δίσκο…
…που κινείται στο post-rock μονοπάτι, αξιοποιώντας στο έπακρο το ευρύ πεδίο αυτού του είδους. Γράφτηκε κάπου μεταξύ Χαλκίδας, Σύρου και, τελικά, Αμβούργου. Εκεί απομονώθηκε με τον παραγωγό του, Βαγγέλη Μόσχο, και βρηκε τον τρόπο να κάνει τις ιδέες που επέπλεαν στο κεφάλι ένα κόμπακτ κινηματογραφικό σύνολο δέκα κομματιών.
Του ζητήσαμε να σκαλίσει τις αναμνήσεις και την δισκοθήκη του και να μας μιλήσει για τα τραγούδια και τους δίσκους που τον έφεραν στο σήμερα. Για να δούμε τι απέδωσε η ανασκαφή…
Είχα το πρώτο μου discman στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Τότε είχα μόλις ξεκινήσει να μαθαίνω μπουζούκι (για κάποιο περίεργο λόγο αυτό ήθελα!). Στην τσάντα μου μαζί με το discman κουβαλούσα 3 CDs τα οποία άκουγα εναλλάξ στις σχολικές εκδρομές και στα διαλείμματα. Ήταν 3 συλλογές. Μια με τραγούδια του Χιώτη, μια με του Ζαμπετα και μια με του Τσιτσάνη. Αυτοί οι τρείς μαζί με τον Βαμβακαρη (και τον Γιαννη Κυριακου, τον Δάσκαλο που μου εμαθε μπουζούκι και μουσική) ήταν οι παιδικοί μου ήρωες.
Εκει κοντά στην Πεμπτη δημοτικού αλλαξαν του γούστα μου! Ειχα και συμμαθητές με μεγαλους αδερφούς. Οποτε πλέουν κουβαλούσα μαζί μου Blink 182, Offspring, NOFX, και Green Day. Tότε αγόρασα για πρώτη φορά με το χαρτζιλίκι μου το Take off Your Pants and Jacket των Blink 182 (μαζί με το Crazy in Love της Beyoncé).
the Doors, Strange Days
Το 2004 είχαν έρθει οι Doors στο Λυκαβηττό. Εγώ τότε ήμουν 12 χρονών. Δεν ήταν ακριβώς οι Doors, χωρίς τον Jim Morrison, αλλά για μένα αυτή η συναυλία ήταν αρκετή για να αλλάξει τη ζωη μου για πάντα. Μαλλον αυτό είχε συμβεί γιατί από τότε που ήμουν μικρός οι Doors έπαιζαν στο background της ζωής μου ασταμάτητα. Στο σπίτι, στο φαγητο, στο αυτοκίνητο προς ολες τις κατευθύνσεις. Αρα το L.A Woman και το Strange Days είναι χαραγμενα στον εγκέφαλο μου τόσο πολύ, που όταν ακούω την μηχανή του αυτοκινήτου να ξεκινάει, σαν σκύλος του Παβλόφ μου τρέχουν τα σάλια και αρχίζω να χορεύω!
Εκείνη την περιοδο, λίγο πριν το γυμνασιο, κάπου θα πηγαιναμε ταξίδι με την μητερα μου και με το που βγαίνουμε στην εθνικη οδό βγαζει από το ντουλαπακι του αυτοκίνητου το Dark Side of the Moon. Μου λέει σχεδόν απειλητικά ήρθε η ώρα να ακουσεις αυτό! Τέλος! Τιποτα πια δεν ήταν ιδιο. Οι Pink Floyd ήταν ολα όσα θα ήθελα να είμαι!
Στα μετέπειτα χρονια της εφηβείας μου πρωτοάκουσα Radiohead και αργότερα Sigur Ros. Ήταν η περίοδος που αρχιζα να προσπαθώ να γράψω μουσική και νομίζω έπαιξαν μεγαλο ρολό στη διαμορφωση της μουσικής μου προσωπικοτητας.
Στα 18 μου έφυγα στο Λονδινο για να σπουδάσω συνθεση. Η κλασική μουσική που πάντα ακουγόταν στο σπίτι πλέον ήταν η καθημερινότητά μου. Αλλά ξεφευγοντας από τον Beethoven και τον Chopin ακουσα για πρώτη φορα Steve Reich. Παρακολούθησα και συναυλια του στο Barbican. Αγόρασα και παρτιτούρες, κι άκουγα ξανά και ξανα το Music for 18 Musicians, και το Drumming. Έχω κλεψει αρκετό Steve Reich μεχρι τώρα στη ζωη μου. Σκοπεύω να κλεψω κι άλλο.
Boules Conducts Zappa, The Perfect Stranger
Περιπου την ιδιά περιοδο άρχισε η αγαπη μου και για τον Pierre Boulez. Τον Zappa τον αγαπουσα πάντα. Και πεφτει στα χεριά μου το “Boulez Conducts Zappa, The Perfect Sranger”. Αυτό!
Τον τελευταιο καιρό ακούω πολύ Stars of the Lid. Ήρθε απλά μια μέρα ο ντραμερ μου ο Ashley και μου ειπε: «Τι; Δεν έχεις ακουσει Stars of The Lid;». Και το τελευταίο τους άλμπουμ And Their Refinement of the Decline από το 2007 έγινε αγαπημένος μου δίσκος.