Άγγελος Αντωνόπουλος – ‘’Κατάρρευση’’, γλυπτό, 90x90x85cm, 2013-2016
Στο χώρο που υπήρχε το εργοστάσιο κορνιζοποιίας και κατασκευής κουρτινόξυλων της περίφημης Κοστάλ σήμερα πια συστεγάζονται η Enia gallery και η ΔΛ gallery. Και στις δύο εκτίθενται έργα σύγχρονης τέχνης, στην πρώτη όμως κατά κανόνα παρουσιάζονται ομαδικές εκθέσεις κυρίως ξένων εικαστικών ενώ στη δεύτερη ατομικές.
Ο κ. Δημήτρης Λυμπερόπουλος, γιος του ιδιοκτήτη της Κοστάλ, βρίσκεται πίσω από τους χώρους που έφτιαξε με πολύ μεράκι ενώ είναι ο ένας εκ των δύο ιδιοκτητών του Εικαστικού Κύκλου, στην Αθήνα. Πιστεύει στον Πειραιά και θεωρεί ότι η συγκεκριμένη περιοχή είναι ένα «φιλέτο» που θα αξιοποιηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο με τη δημιουργία χώρων που μπορούν να συνδυάσουν την έννοια της εξόδου με εκείνη της τέχνης. «Θα γίνουν πράγματα πολλά, ήδη υπάρχει το Piree, μαθαίνω ότι φτιάχνεται μια gallery στην οδό Γραβιάς, ενώ ξέρουμε ότι το εργοστάσιο Παπαστράτου θα γίνει μουσείο».
Η είσοδος της Enia Gallery
Έκθεση Back to basics: Uncanny – ENIA GALLERY έως 18 Μαρτίου. O Ιταλός εικαστικός Lanfranco Aceti φωτογραφίζει έργα της έκθεσης.
Micha Cattaui – ‘’… I think we got it all’’, 2013, 128x171x11cm, ed 3+1 X-ray, duratrans
Η επιλογή του τίτλου Enia δεν ήταν τυχαία καθώς ο χώρος επικεντρώνεται στην εννοιολογική τέχνη, ένα από τα σημαντικότερα κινήματα τέχνης από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 έως σήμερα. Ο κ. Λυμπερόπουλος θέλει να προωθήσει τη σύγχρονη, και όχι τη μοντέρνα τέχνη, και πιστεύει ότι μια γκαλερί πρέπει να κρατάει ένα συγκεκριμένο προφίλ και να «εκπαιδεύει» το κοινό της σε αυτό που προτείνει. «Σε όλα τα θέματα, όχι μόνο στην Τέχνη, η Ελλάδα είναι περίπου 20 χρόνια πίσω. Για να αρχίσουν οι συλλέκτες να αγοράζουν σύγχρονη τέχνη, ακόμη και αυτοί που είναι παλιοί πελάτες μου στον Εικαστικό Κύκλο, θέλουν ας πούμε ένα διάστημα πέντε χρόνων. Από εμάς χρειάζεται υπομονή και συνέπεια ώστε να εκπαιδευτούν γιατί τώρα έχουν συνηθίσει στα κλασικά έργα μοντέρνας τέχνης και χρειάζεται χρόνος ώστε να πάνε παραπέρα. Μου το λένε και οι ίδιοι οι συλλέκτες ότι τους εκπαιδεύουμε. Δύσκολο είναι αυτό αλλά γίνεται».
Boris Lafargue – ‘’woodoo 2’’, 2015, wood, copper, 112x100x45cm
Γιώργος Τσεριώνης – Βιβλίο σε πλέξιγκλας και κολλάζ με ραπιντογράφο.
Από άποψη οργάνωσης επίσης τα πράγματα δεν είναι εύκολα, καθώς μεταφέρονται έργα από το εξωτερικό. Όμως το ότι η Άρτεμις Ποταμιάνου βρίσκεται στην επιμέλεια της έκθεσης Back to basics: Uncanny όπως και της προσεχούς έκθεσης Back to basics: Text εξασφαλίζει ονόματα παγκόσμιας εμβέλειας όπως Zavier Ellis, Guerrilla Girls, Joseph Kosuth, Yoko Ono. Όπως υπογραμμίζει η κ. Ποταμιάνου «Η έκθεση Back to Basics: Text φυσικά δε δύναται αλλά ούτε και φιλοδοξεί να παρουσιάσει όλες τις εκφάνσεις της χρήσης του γραπτού λόγου στην ιστορία των εικαστικών τεχνών. Ζητούμενό της αποτελεί η δημιουργία διαλόγου ανάμεσα στα έργα των διαφορετικών εικαστικών που συμμετέχουν καθώς και η διατύπωση ερωτημάτων σε σχέση με τον ρόλο και τη χρήση της ένταξης του κειμένου στην παραγωγή του εικαστικού έργου».
H έκθεση σπουδαίων έργων από τόσο σημαντικούς εικαστικούς σε μια ξεχασμένη γειτονιά του Πειραιά επιβεβαιώνει τα λόγια του κ. Λυμπερόπουλου σχετικά με τη σταδιακή της ανάπτυξη σε πολιτιστικό πυρήνα. Φαίνεται ότι στο σύντομα μέλλον θα έχουμε ακόμη περισσότερους λόγους να την επισκεπτόμαστε για να φορτίζουμε τις καλλιτεχνικές μας μπαταρίες.