Αν σας πείσαμε τις προηγούμενες μέρες ότι οι ταινίες φέτος ήταν πολύ καλές κι αν κινδυνέψατε να νομίσετε ότι δεν υπέστη φρικαλεότητες το σελιλόιντ κι όλα ήταν ρόδινα, οσκαρικά και παραγνωρισμένα, σας τραβάμε το χαλί κάτω από τα πόδια και σας βάζουμε στο εκτελεστικό απόσπασμα μαζί με τα μαύρα πρόβατα της κινηματογραφικής χρονιάς 2017…
Με 7 μεταφορές έργων του φέτος σε σινεμά και τηλεόραση (και μια από αυτές να καταλήγει στο top 10 μας με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, το Αυτό προφανώς), δεν γινόταν να μη γλιτώσει την γκαντεμιά ο Στίβεν Κινγκ. Κρίμα που έτυχε να πέσει στο υπερφιλόδοξο ξεκίνημα ενός νέου franchise βασισμένου στο διάσημο The Dark Tower, με πρωταγωνιστές τόσο focus grouped (Μάθιου Μακόναχι και Ίντρις Έλμπα) που μοιάζουν να έχουν καταδικαστεί σε καταναγκαστικά έργα και μια ανθρωπίνως ακατάληπτη πλοκή ακόμα και για άτομα με το πανύψηλο IQ μας. Τουλάχιστον το άλλο άπατο A-list μπλοκμπάστερ της χρονιάς, Η Μούμια, προσέφερε την ένοχη ευχαρίστηση του να βλέπεις τον Τομ Κρουζ να αποτυγχάνει. Παρακολουθώντας τον Σκοτεινό Πύργο, είδαμε μια ακόμα αποτυχία. Των εαυτών μας.
Ο Τζορτζ Κλούνεϊ περνά για άλλη μια φορά πίσω από την κάμερα, αλλά σχεδόν τον βλέπεις να κουνάει το δάχτυλο κάνοντας μαθήματα λευκής ηθικής με αφορμή ένα παλιό, αχρησιμοποίητο σενάριο των αδερφών Κοέν για μια συζυγική εξαπάτηση που πηγαίνει τρομερά στραβά. Προσθέτοντας τη, βασισμένη σε αληθινή ιστορία, υποπλοκή των κατατρεγμένων μαύρων γειτόνων του πρωταγωνιστικού ζεύγους Ματ Ντέιμον-Τζουλιάν Μουρ, ο σύζυγος της Αμάλ Αλαμουντίν επινοεί τον τρόπο για να σύρει τη νουάρ κωμωδία αποφασιστικά στο σήμερα, μόνο που οι όποιες καλές του προθέσεις πνίγονται από το απίστευτα συγκαταβατικό ύφος του και την παιδιάστικη, απλοϊκή λογική που χρησιμοποιεί τη μαύρη οικογένεια σαν αδιαπραγμάτευτο σύμβολο αγιότητας, καταλήγοντας να την υποτιμά με αυτήν την μονόπλευρη ματιά. (Ωστόσο αποσύρουμε χωρίς δεύτερη σκέψη αυτά τα σχόλια αν τύχει ποτέ να θελήσει ο Τζορτζ να γίνουμε φίλοι του.)
Κάτι σαν τη Λίστα του Σίντλερ με περισσότερα ζώα αντί για φυγαδευμένους Εβραίους και την Τζέσικα Τσαστέιν να πυροβολεί την καριέρα της στο γόνατο αποφασίζοντας να δείξει στον πλανήτη τι θα συνέβαινε αν ήταν κακή, αντί για καλή, ηθοποιός (κλασικό πρώτο βήμα: φρικτή ανατολικοευρωπαϊκή προφορά). Κανένα ζώο δεν θα τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, αλλά σίγουρα κάποια από αυτά θα εύχονταν να μπορούσαν να τραυματίσουν τους συντελεστές μπας και τελειώσει νωρίτερα αυτό το μαρτύριο.
Νιώθουμε ότι έχουμε δεχτεί προσωπική επίθεση από το πόσο στραβά πήγε αυτή η ιδέα, με την οποία αρχικά δεν ήμασταν αντίθετοι αφού άλλωστε περνάμε τόσες ώρες με τα emojis, όλοι έχουμε κάποια αγαπημένα και μάλιστα θα μας ενδιέφερε να μάθουμε για το παρελθόν μερικών από αυτά (π.χ. γιατί είναι θυμωμένη η γάτα και πώς γίνεται ένα πρόσωπο να μπορεί να κλείνει το μάτι και ταυτόχρονα να βγάζει έξω τη γλώσσα;) Στο κακόγουστο animated ντεμπούτο τους τα Emojis τίθενται στην υπηρεσία της τοποθέτησης προϊόντος για τα δεκάδες apps που συναντούν στην περιπέτειά τους, με μηδενική ανάπτυξη χαρακτήρων ή τη βουτιά στην ψυχολογία τους που όλοι περιμέναμε.
Μέχρι πρότινος παραδείγματα της μεγαλύτερης θυσίας για χάρη του έρωτα στην τέχνη θεωρούνταν, ας πούμε, το τέλος του Ρωμαίος και Ιουλιέτα ή της Καζαμπλάνκα, αλλά φέτος η Τζένιφερ Λόρενς έβαλε τα γυαλιά σε όλους αυτούς τους ερασιτέχνες κάνοντας το χατίρι στον Ντάρεν Αρονόφσκι να πρωταγωνιστήσει στο ψυχασθενές καλλιτεχνικό του μανιφέστο που δίχασε την κοινή γνώμη όσο καμία ταινία τα τελευταία χρόνια (από αυτή την άποψη το μητέρα! ήταν η ταινία του 2017 και μπράβο του). Από τη μία ποιοι είμαστε εμείς που θα διαφωνήσουμε με ολόκληρο Σκορσέζε, αλλά από την άλλη η one size, πασπαρτού γκραν γκινιόλ αλληγορία του που θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε οποιοδήποτε θέμα επιλέξει κανείς, από την καταστροφή του περιβάλλοντος και την αγωνία του δημιουργού μέχρι το να μην σου πετύχει το φαγητό, είναι επώδυνα αόριστη και κυριολεκτική ταυτόχρονα, από έναν σκηνοθέτη που έτσι κι αλλιώς δεν φημίζεται για το λεπτό, υπαινικτικό του στυλ. Ο Στίβεν Σόντχαϊμ χρειάστηκε μόνο έναν στίχο για να περιγράψει τη δημιουργική διαδικασία του καλλιτέχνη στο μιούζικαλ Sunday in the Park with George (“look, I made a hat”). Πού ν’ακούσει για τέτοια οικονομία ο Αρονόφσκι, όταν υπάρχει η ευκαιρία για μόνιμα, εκνευριστικά κοντινά στο πρόσωπο της αγαπημένης του (καθόλου τυχαία μερικούς μήνες μετά χώρισαν), βιβλικά copy paste και μια δόση κανιβαλισμού για όποιον δεν ένιωσε το τεράστιο σφυρί του Τι Θέλει Να Πει να τον κοπανάει για τις προηγούμενες δύο ώρες. Μια τέτοια ταινία θα ήταν αρκετή για να καταστρέψει την καριέρα μιας σταρ μικρότερου βεληνεκούς της Λόρενς – όπως φαίνεται τελικά κατέστρεψε απλώς τη σχέση της.