Ένα κινηματογραφικό ταξίδι, πλούσιο, απολαυστικό, φανταστικό αλλά και ρεαλιστικό. Το 2ο Παιδικό και Εφηβικό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας έρχεται από τις 18-24 Νοεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και στον κινηματογράφο ΔΑΝΑΟΣ με εκπαιδευτικές προβολές (18-22 Νοεμβρίου) και με ένα πρωτότυπο επιλεγμένο πρόγραμμα ταινιών για όλα τα παιδιά και τις οικογένειές τους (22-24 Νοεμβρίου). Η αυλαία ανεβαίνει την Παρασκευή, 22 Νοεμβρίου με μια ιδιαίτερη πρεμιέρα, ένα παιδικό πάρτι, στο Παιδικό Χωριό SOS στη Βάρη με την ταινία Binti της Φεντερίκε Μίγκομ.
Η Αφροδίτη Σημίτη, μαμά, ραδιοφωνική παραγωγός στον En Lefko 87.7 (Δευτ.-Παρ. 12.00-14.00) και στο Join Radio και «Η Φωνή» (που θα ακουστεί και στο φεστιβάλ, όπως θα διαβάσετε παρακάτω) θα είναι εκεί. Μας εξηγεί τους λόγους…
- Η ατμόσφαιρα ενός φεστιβάλ. Η γενιά μας ανακάλυψε τον κινηματογράφο μέσα από τα φεστιβάλ και χαίρομαι που και τα παιδιά μας έχουν την ευκαιρία να ζήσουν τη φεστιβαλική εμπειρία. Γιατί σε ένα φεστιβάλ εκτός από τις ταινίες, συναντιέται μια κοινότητα που μοιράζεται το γεγονός, βλέπεις φίλους, συζητάς τις ταινίες, πειραματίζεσαι με επιλογές και όλο αυτό δίνει μια αίσθηση γιορτής. Επίσης, έχεις την ευκαιρία να δεις πολλές ταινίες που δεν βλέπεις στην τηλεόραση ή συνήθως στο σινεμά.
- Γιατί ως μαμά, αισθάνομαι ασφάλεια γιατί σε ένα φεστιβάλ οι ταινίες είναι τσεκαρισμένες, κάποιος τις έχει δει και τις έχει εγκρίνει. Δεν κινδυνεύεις να βρεθούν τα παιδιά σου σε κανένα αυτόφωρο. Το αναφέρω αυτό γιατί η μεγάλη μου κόρη ήθελε να πάει να δει το “Joker”. Γιατί στις ηλικίες που είναι οι κόρες μου ,12 και 9, σπανίζουν οι ταινίες που απευθύνονται στον «κλάδο» τους. Σε αυτή την ηλικία, πας σινεμά και δεν ξέρεις τι θα σου κάτσει. Μπορεί κάτι που εσύ θεωρείς ενδιαφέρον τα παιδιά να το βαρεθούν και το αντίθετο. Είναι το πιο δύσκολο και ζόρικο κοινό.
- Η ζωντανή μεταγλώττιση. Με ενδιέφερε πολύ αυτή η ιδέα. Έχω κάνει πολλές μεταγλωττίσεις σε ταινίες, ντοκιμαντέρ, διαφημιστικά και ήθελα να δοκιμάσω την εμπειρία του ζωντανού κοινού. Στην ταινία μικρού μήκους «Ζωολογικός Κήπος» παίζω ένα κοριτσάκι – τερατάκι θα έλεγα, που σε μια βόλτα στο ζωολογικό κήπο ονειρεύεται να πετάξει τη μικρή της αδελφή στους κροκόδειλους. Μόνο που δεν έχει καν μικρή αδελφή. Είναι η φαντασία της που φτιάχνει ιστορίες. Τα παιδιά που έχουν μικρότερα αδέλφια σίγουρα θα ταυτιστούν με την μικρή της ταινίας γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχουν κάνει παρόμοιες σκέψεις.
- Εμείς στα 12 βλέπαμε «Δυναστεία», «Ντιουκς», τηλεόραση κυρίως. Από σινεμά “Karate Kid” ταινίες με κολέγια και σχολεία που δεν θυμάμαι πως τα λέγανε, το “Flashdance”, “Footloose”, “Dirty Dancing”. Δεν τις λες παιδικές ταινίες αυτές. Όμως η έξοδός μας κάθε Σάββατο είχε και σινεμά. Πίτσα και σινεμά. Τώρα τα παιδιά παίζουν play station, βλέπουν μια ταινία σπίτι και τη σχολιάζουν συγχρόνως on line. Γενικά αυτή είναι η φάση. Online τα πάντα, offline δεν υπάρχει ζωή. Νομίζω πως για τις ηλικίες 11 έως 15 το κινηματογραφικό τοπίο είναι αχαρτογράφητο. Και εδώ έρχεται το Φεστιβάλ με στοχευμένες εφηβικές ταινίες που μιλάνε στη γλώσσα τους.
- Πέρυσι με τις κόρες μου είδαμε την Ντιλιλί στο Παρίσι. Ξετρελάθηκαν. Τις ενθουσίασε το Παρίσι, η μουσική της ταινίας, αγάπησαν τα γαλλικά και ειδικά η μικρή εκεί που είχαμε ζόρι στο σχολείο, άρχισαν να της αρέσουν. Ήταν ωραία εμπειρία να βλέπεις κάτι με τα παιδιά σου και να το χαίρονται όλοι. Φέτος έχουμε τσεκάρει τις ταινίες “Eighth Grade” και «Μπίντι».