Όχι γαλάζιος, – λέει – ο ουρανός είναι κόκκινος
με κίτρινες κουκκίδες. Έτσι λέει. Στρώνει το χέρι της,
παίρνει το κόκκινο πιάτο απ’ το ράφι, κόβει το μήλο,
πετάει απ’ το παράθυρο το μήλο και το πιάτο,
στέκεται αντίκρυ στον καθρέφτη και χτενίζεται,
με κόκκινα παπούτσια, πράσινα μαλλιά, γαλάζια στήθη,
με το μαχαίρι ανάμεσα στα δόντια της σα χαλινάρι,
έτοιμη να πηδήσει το είδωλό της, με το κόκκινο άλογό της –
κι άστραψε η χαίτη σ’ ένα τίναγμα στο βάθος του καθρέφτη.