Φαντάζομαι ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν βλέπουν σειρές. Δεν κρίνω, αρκεί να μην προκαλούν. Αν όμως αυτοί οι άνθρωποι (ή εξωγήινοι) πάρουν την απόφαση που θα τους μετατρέψει από όντα με κοινωνική ζωή σε εθισμένους που μουρμουρίζουν «ένα ακόμη επεισόδιο, μόνο ένα και μετά θα πάω για ύπνο» να μια λίστα για το τι δεν πρέπει να χάσουν.
Μάλλον η σειρά που ξεκίνησε την μαζική παράκρουση «Βάζω μωρέ να δω ένα επεισόδιο… καταλήγω να πηγαίνω κατευθείαν στη δουλειά μετά από ολονύχτιο μαραθώνιο». Ξεχνιούνται τα ουρλιαχτά που ρίξαμε στα φινάλε κάποιων επεισοδίων, ειδικά των πρώτων σεζόν; Ξεχνιέται το πόσο ξενέρωτο ήταν το τέλος; Όχι η καλύτερη σειρά της λίστας, αλλά ίσως η πιο εθιστική.
Συγγνώμη, εδώ δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική, καθώς είναι η αγαπημένη μου επιλογή της λίστας (και εκτός λίστας). Ποτέ μια τηλεοπτική σειρά δεν είχε το βάθος και τους ρυθμούς σπουδαίας λογοτεχνίας, ποτέ δεν ξαναείδαμε στους τηλεοπτικούς δέκτες ένα τέτοιο αριστουργηματικό ποίημα για τη μοναξιά. Ή όπως είχε γράψει ο Δημήτρης Πολιτάκης «ό,τι πλησιέστερο στους συγχρόνους τηλεθεατές σ’ αυτό που παλιότερα θα ονόμαζε κάποιος σινεμά τέχνης».
Τρεις σεζόν, τρεις διαφορετικές ιστορίες με διαφορετικούς -η κάθε μία- ήρωες, τρεις σπουδές για την γελοιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Βαθιά πεσιμιστική αλλά με υπέροχο χιούμορ η σειρά που βασίζει τη φιλοσοφία της στο πνεύμα της ομώνυμης ταινίας των αδελφών Κοέν, δεν είναι τίποτε λιγότερο από αριστούργημα.
Φιλήσυχος, οικογενειάρχης καθηγητής μετατρέπεται σταδιακά σε έναν από τους πιο βασικούς παραγωγούς μεθ στο Νιου Μέξικο, συνεργαζόμενος με έναν παλιό του μαθητή και βαποράκι. Μάλλον ο Γουόλτερ Γουάιτ έκανε πραγματικότητα τις φαντασιώσεις μας όταν τσακωνόμαστε με το αφεντικό στη δουλειά ή μας τη σπάει ο γκόμενος/η γκόμενα γι’ αυτό και λατρεύτηκε αγρίως.
Όταν είδα μονοκοπανιά τους δύο πρώτους κύκλους του Black Mirror είχα αναρωτηθεί «Γιατί δεν μιλάει όλος ο πλανήτης γι’ αυτή τη σειρά;». Μετά ξεκίνησε η τρίτη σεζόν στο Netflix και όλος ο κόσμος άρχισε να μιλάει γι’ αυτή τη σειρά, που έδειχνε το μετά μέσα από τις ανησυχίες του τώρα.
Η τελευταία σεζόν μας απογοήτευσε, γιατί έχασε την σκοτεινή ματιά στο μέλλον αλλά επεισόδια όπως το National Anthem, το White Bear, το San Junipero ανήκουν στις καλύτερες στιγμές της τηλεόρασης.
Μια οικογένεια που έχει γραφείο κηδειών και που ο θάνατος είναι ό,τι πιο καθημερινό αντιμετωπίζουν. Βιτριολικές ατάκες ““Happy’s a concept I try not to buy into. It gets me into trouble”, “If there’s any justice in the universe, she’s shoveling shit in Hell.” ,“I wish that just once people wouldn’t act like the cliches they are.” “No mistake, you guys are undertakers. You take every fucking feeling you have, put it in a box, and bury it.” “I never worked in a funeral home that was this depressing.” που αγαπάμε όπως ακριβώς αγαπήσαμε και αυτή τη σειρά.
Σειρά επικών διαστάσεων και προδιαγραφών κινηματογραφικού block busters. Ξέρω αγαπημένους φίλους που τσακώθηκαν –εντάξει τα ξαναβρήκαν- για το αν μας κούρασε ή όχι. Εγώ πάλι βλέποντας την σκεφτόμουν ότι αν είχα δράκους για παιδιά ξέρω ποιοι θα ήσασταν σήμερα φλαμπέ. Για να μην τα λέω μόνη μου, να τι σκέφτονται και οι υπόλοιποι συντάκτες της Popaganda για τη σειρά που ολοκληρώθηκε πρόσφατα αφήνοντας διχασμένο το κοινό.
Αναδείχθηκε σε δεύτερη καλύτερη σειρά του 21ου αιώνα σύμφωνα με την Guardian. Για μένα το Wire είναι για την τηλεόραση, ότι είναι ο «Οδυσσέας» για τη λογοτεχνία. Η σειρά που όλοι ξέρουμε ότι πρέπει να δούμε αλλά λίγοι είναι εκείνοι που όντως την έχουν δει ή ολοκληρώσει. Βρίσκομαι στην πρώτη κατηγορία, αλλά ελπίζω όχι για πολύ ακόμη. Στο κάτω κάτω της γραφής από το Wire έρχεται αυτός ο επικός διάλογος: “Bunk: Boy, them Greeks and those twisted-ass names. McNulty: Man, back off the Greeks. They invented civilization. Bunk: Yeah? Ass-fucking, too.”
Ο λόγος που το The Wire βρίσκεται στη δεύτερη θέση της λίστας της Guardian είναι επειδή στην πρώτη θέση βρίσκεται το Sopranos. Ο Τζέιμς Γκαντολφίνι ως Τόνι Σοπράνο πήγε την ερμηνεία σε μια τηλεοπτική σειρά σε επίπεδα υψηλού κινηματογράφου. Είκοσι χρόνια μετά την έναρξη της σειράς, και με τη γνώση ότι δημιούργησε μια νέα εποχή στην τηλεοπτική δραματουργία, ακόμη αναζητούμε μέσα στα σκοτάδια, το χιούμορ και την απλότητα του Sopranos το νόημα της ζωής.
Από το 1989 μια κίτρινη οικογένεια μας ανατρέπει όλα τα ιερά και τα όσια (sic) των οικογενειακών παραδόσεων. Έχουν μιλήσει για τα πάντα, έχουν προβλέψει μέχρι και την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, σε επεισόδιο του 2000. Μετά από αυτό τι άλλο χρειάζεται να ακούσετε για να πειστείτε ότι πρέπει να δείτε τους Simpons;
Η πιο αιρετική σειρά στην αμερικάνικη τηλεοπτική ιστορία έχει σαν πρωταγωνιστές παιδάκια δημοτικού. Στηλιτεύει θρησκεία, οικογένεια, πατρίδα, εκπαιδευτικό σύστημα, καπιταλιστικό σύστημα, σόου μπιζ, φιλανθρωπία, λογοκρισία και η λίστα είναι ατελείωτη γιατί οι δημιουργοί του South Park δεν σταματούν πουθενά. Ό,τι πιο αιχμηρό, βλάσφημο και υπέροχα αστείο θα δείτε σε καρτούν.