Δραματική κομεντί εποχής υποψήφια για 3 Όσκαρ, σε σκηνοθεσία του Theodore Melfi και σενάριο του ιδίου και της Allison Schroeder (από το βιβλίο της Margot Lee Shetterly), με τους Taraji P. Henson, Octavia Spencer, Janelle Monáe και Kevin Costner, διάρκειας 127 λεπτών, σε διανομή της Odeon
Η άγνωστη ιστορία τριών σπουδαίων γυναικών, που υπερέβησαν όλα τα εμπόδια των φυλετικών διακρίσεων της Αμερικής των ‘50s, για να βοηθήσουν την NASA να πάρει κεφάλι στον Αγώνα για το Διάστημα.
Ακόμα και στις πιο προοδευτικές γωνιές της Αμερικής, αυτές που στέλνουν κόσμο στο διάστημα, για παράδειγμα, ακόμα κι εκεί υπάρχει χώρος για οπισθοδρομικές αντιλήψεις, μάς υπενθυμίζει ο σκοτεινός διεκδικητής των φετινών Όσκαρ, το οποίο είναι βέβαια αρκετά χαζό, ιδίως για τόσο ιδιοφυείς ανθρώπους όσο αυτοί εκεί στη NASA. Γεγονός που φροντίζει να υπογραμμίσει με τη διακριτικότητα οκτώ διαφορετικών χρωματιστών μαρκαδόρων σε ασπρόμαυρο κείμενο, η άγνωστη ιστορία που ζωντανεύει με περίσσεια γλαφυρότητα ο Theodore Melfi, παραθέτοντας μια σειρά από βινιεταρισμένα περιστατικά αγνής, καλοπροαίρετης κουταμάρας στα κεντρικά της NASA, όπως εκείνη η χαρακτηριστική περίπτωση των υπολογιστικών μηχανών της IBM, που μέχρι να φτάσουν στα γραφεία δεν είχε σκεφτεί κανείς αν θα χωρούσαν να περάσουν απ’ την πόρτα. Υποψήφια σε τρεις κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένης και αυτής για την Καλύτερη Ταινία της χρονιάς, αντίστοιχα χοντροκομμένη διατηρεί την προσέγγισή της και στα άλλα επίπεδά της η αφήγηση του Melfi, που ακολουθεί την φορμουλαϊκή πορεία ενός τυπικού χολιγουντιανού success story κόντρα στα προγνωστικά, επαναλαμβάνοντας κοινοτοπίες και φορώντας τους γυαλιά για να τις κάνει επιστημονικίστικες, περιορίζοντας έτσι σε όρια σχηματικής αναπαράστασης τις ίδιες τις ηρωίδες του και τα επιτεύγματά τους.
Είναι ελαφρώς παράδοξο να μένεις τόσο προσηλωμένος στις νόρμες για να αφηγηθείς τις ιστορίες ανθρώπων που τις τινάξαν στον αέρα βέβαια, παρ’ όλ’ αυτά όμως το Hidden Figures ξετυλίγεται ως κλασική (κι ολοένα σπανιότερη εσχάτως) περίπτωση αγνού λαϊκού σινεμά, που έχει την καρδιά του στη σωστή μεριά, και προσπαθεί να σου την δείξει χωρίς να σε πνίγει με τη θηλιά της συναισθηματικής του χειραγώγησης. Σ’ αυτό το κομμάτι πετυχαίνει θριαμβευτικά, προσφέροντας μια εύπεπτη όσο κι εμπνευστική ιστορία για την απελευθέρωση της γυναίκας κατ’ αρχήν, και της έγχρωμης γυναίκας ακόμη περισσότερο, μέσα από τις παράλληλες κι εφαπτόμενες πορείες τριών άγνωστων ηρωίδων, που συνέβαλλαν όχι μονάχα στο να αλλάξουν την πορεία της Κούρσας για το Διάστημα, αλλά να αλλάξουν και το πρόσωπο της NASA διαχρονικά, επιτρέποντάς της να περηφανεύεται ότι υπήρξε και παραμένει μια απ’ τις πιο προοδευτικές γωνιές της Αμερικής. Κι ας κάνει κι από καμιά φορά μερικά χαζά.
Πέρα από τα σακχαρώδη ρομάντζα και τα καλόκαρδα χωρατά της πάντως, η ταινία έχει για μεγαλύτερο feelgood πολεμοφόδιο στο οπλοστάσιό της αυτήν την καθησυχαστική ποιότητα της αφήγησης που (ως λευκός) σε κάνει να αισθάνεσαι περήφανος επειδή νιώθεις ως το είδος του ανθρώπου που τέτοιες διακρίσεις σαν αυτές που επιβαλλόταν τότε, δεν θα της ανεχόσουνα ποτέ. Οπότε, το μόνο που μένει είναι να φτιάξει η NASA επιτέλους τη χρονομηχανή, να μπεις μέσα να πας να τα διορθώσεις όλα. Γιατί, αλίμονο, στις εποχές που ζούμε οι διαχωρισμοί και οι προκαταλήψεις είναι πλέον παρελθόν, σωστά;
Θρίλερ δράσης σε σκηνοθεσία του John Hillcoat και σενάριο του Matt Cook, με τους Casey Affleck, Chiwetel Ejiofor, Anthony Mackie, Woody Harrelson κ.ά., διάρκειας 165 λεπτών, σε διανομή της Spentzos Film
Αν νομίζατε πως δεν υπάρχει μαφία σα τη ρωσική μαφία, πού να δείτε την ρωσοεβραϊκή, που κρύβεται πίσω από μια περίπλοκη πλεκτάνη της οποίας σημείο-κλειδί είναι οι βρώμικοι μπάτσοι παύλα ληστές τραπεζών, να σκοτώσουν έναν καθαρό τους συνάδελφο.
Προγραμματισμένο στη διανομή του με τρόπο τέτοιο ώστε να αρπάξει λίγο απ’ το οσκαρικό momentum του Casey Affleck, μπας και τραβήξει στην αίθουσα κανέναν που θέλει να δει τον υποψήφιο για Όσκαρ ηθοποιό σε κάτι πιο ανάλαφρο απ’ ότι το Manchester by the Sea / Μια Πόλη Δίπλα στη Θάλασσα, το Triple 9 είναι μια απ’ αυτές τις ταινίες που, περισσότερο απ’ ό,τι με το κόνσεπτ τους, σε ιντριγκάρουν με τα ονόματα στα εναρκτήρια credits: ανάμεσα σε θηρία όπως ο Atticus Ross (που υπογράφει άλλο ένα ως συνήθως ηλεκτρισμένα υποβλητικό soundtrack) κι ο Woody Harrelson (σε έναν άκρως απολαυστικό, περιφερειακό ρόλο), το μάτι μαγνητίζει το όνομα του βελγοτραφούς Νικόλα Καρακατσάνη στη δ/νση φωτογραφίας, ο οποίος είχε παραδόσει εξαιρετικά δείγματα με τη δουλειά του στο εξαιρετικό επίσης Bullhead, πριν περάσει στο Hollywood για να επικυρώσει τα διαπιστευτήριά του με το The Drop. Εδώ, ο Καρακατσάνης ευτυχεί να θέτει τα κρυστάλλινης καθαρότητας, όσο κι ευλύγιστης πλαστικότητας φίλτρα του στις υπηρεσίες του John Hillcoat, ενός απ’ τους λίγους εν ενεργεία σκηνοθέτες με τόσο οξεία την ικανότητα να εντοπίζουν στις καθαρά αντρικές ιστορίες τους, το βάρος και την κατάρα που φέρνει μαζί του το να είσαι άντρας σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, που κυβερνιέται απ’ τη βία και την προδοσία.
Στυλίστας μεγάλης κλάσης και αφηγητής δεινής δριμύτητας, ο Hillcoat για άλλη μια φορά επιδεικνύει την αποστομωτική μεθοδικότητα με την οποία ανεβάζει κλιμακωτά στο κόκκινο την ένταση εξαιρετικά πολύπλοκων, αλλά κι εξαιρετικά χωροθετημένων και χορογραφημένων σκηνών δράσης, αλλά και την ευχέρεια με την οποία βρίσκει το δρόμο του ακόμη και σε σενάρια τόσο λαβυρινθώδη όσο αυτό εδώ του Matt Cook, ώστε να εντοπίσει και να κλειδώσει στα καρέ του την κοινή ανθρωπιά που (κατε)βάζει στο ίδιο επίπεδο ανθρώπους εντελώς διαφορετικών κοινωνικών ρόλων και περιστάσεων. Οι ήρωές του εδώ, αστυνομικοί και πρώην στρατιώτες, οι φύλακες και προστάτες του αμερικανικού ονείρου, που γίνονται πιόνια της πιο σκοτεινής του πλευράς, είναι άνθρωποι αναθρεμμένοι ως τέρατα και τερατοκυνηγοί, αλλά ποτισμένοι με το ίδιο δηλητήριο ώστε, αν χρειαστεί, να αλλάξουν ρόλους χωρίς στιγμή δισταγμού. Αρκετά μακριά από το modern classic που θα μπορούσε να είναι, το νέο φιλμ του Hillcoat εγκολπώνει τον θεατή μέσα στο σκοτεινό, γεμάτο υποδόρια ένταση κι ενέργεια βλέμμα του σκηνοθέτη του, προδίδεται όμως από ένα απλουστευτικό, χαμηλών φιλοδοξιών σενάριο, που αντλεί μεν έμπνευση από κορωνίδες του σύγχρονου νουάρ όπως το The Wire και (σε μικρότερο βαθμό) το Heat, αδυνατεί όμως να αναπαράξει το θάρρος και την πίστη τους στην οξυδέρκεια του θεατή, και παραδίδεται σε ευκολίες κι αφέλειες, που αδικούν το σύνολό του.
Ο Casey Affleck, πάντως, αφού αυτός είναι και το κεντρικό δόλωμα εν προκειμένω, κάνει μια χαρά δουλειά στο να αποδώσει αξύριστη αγριάδα στη λαμπρή φάτσα της ιδεαλιστικής εντιμότητας, ενώ προσθέτει και κάνα-δυο βαθύτερα επίπεδα ανάγνωσης σε έναν περιορισμένων απαιτήσεων ρόλο, που ήταν σίγουρα πολύ πιο επίπεδος στο σενάριο. Παράλληλα, προσφέρει εξαιρετικό αντίβαρο σ’ αυτόν που ξεχωρίζει από το πυκνό κι ισορροπημένο ensemble –παρά το πετσόκομα που έχει φάει η δραματουργική αψίδα του ρόλου του–, κι ο οποίος δεν είναι άλλος από τον στοιχειωμένο απ’ τον ηθικό διχασμό του χαρακτήρα του, Anthonie Mackie.
Δραματική κομεντί σε σκηνοθεσία του John Lee Hancock και σενάριο του Robert Siegel, με τους Michael Keaton, Laura Dern, Nick Offerman κ.ά, διάρκειας 165 λεπτών, σε διανομή της Spentzos Film
Για όσους δεν ήξεραν ότι ο ιδρυτής των McDonald’s δεν λέγεται McDonald, αυτή είναι η ιστορία του πώς ένας καιροσκόπος πλασιέ εξαπάτησε τους πραγματικούς McDonalds, για να στήσει την πιο επιδραστική αλυσίδα ταχυφαγείων στην ιστορία των αλυσίδων ταχυφαγείων.
Με δραματουργία σε σκόνη, από ‘κείνη που τη νερώνεις αρκετά και ελπίζεις να φουσκώσει, και κινηματογραφική αξία εφάμιλλη της θρεπτικής των burger γύρω από τα οποία περιστρέφεται, η σκαμπρόζικη, γεμάτη νεύρο και ενθουσιασμό ερμηνεία του Michael Keaton είναι το μόνο συστατικό που ξεκολλάει απ’ το TV-dinner επίπεδό της άλλη μια ξεπατικωμένη απ’ τους τσελεμεντέδες δουλειά του αξιόπιστα μετριότατου John Lee Hancock (σκηνοθέτη του The Blind Side). Και τι φάση αυτή που πρέπει να δούμε ωραιοποιημένα κι αξιοθαύμαστα όλα τα όρνια του αμερικανικού ονείρου αλήθεια; Βέβαια από καιροσκόπος πλασιέ σε ιδρυτής μιας αυτοκρατορίας, δεν περνάς χωρίς να αφήσεις και μερικά πτώματα πίσω σου, όμως τόσο ο Keaton όσο και το σενάριο αδιαφορούν πλήρως για τις σκοτεινές πτυχές του αντιήρωά τους, κι αγκαλιάζουν τις διαβρωτικές δυνάμεις της καπιταλιστικής απληστίας και της κανιβαλιστικής επιχειρηματικότητας, σαν μια ευπρόσδεκτη δροσιστική βροχή στην έρημο οπισθοδρομικών, αντιδραστικών ιδεών όπως η ακεραιότητα, η εντιμότητα, και – Θεός φυλάξοι – η κοινή ανθρωπιά!
Επίσης στις αίθουσες:
The Man with Thousand Faces (El Hombre de las Mil Caras) / Ο Άνθρωπος με τα Χίλια Πρόσωπα
Προδομένος και εξόριστος από τη χώρα που προστάτευσε ηγούμενος της σημαντικότερης επιχείρησης κατά της τρομοκρατικής ομάδας ΕΤΑ, ο Ισπανός κατάσκοπος Francisco Paesa πήρε την εκδίκησή του καταστρώνοντας ένα σχέδιο γεμάτο οφθαλμαπάτες κι αντιπερισπασμούς, σε μια συναρπαστική ιστορία που (ξανα)γίνεται ταινία από τον σκηνοθέτη του μεθυστικού La Isla Minima. Αστυνομική περιπέτεια εποχής βραβευμένη με 2 Goya και βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, σε σκηνοθεσία Alberto Rodriguez και σενάριο του ιδίου και του Rafael Cobos (από το βιβλίο του Manuel Cerdan), με τους José Coronado, Eduard Fernández και Miquel García Borda, διάρκειας 123 λεπτών, σε διανομή της Tanweer.
Medecin de Campagne / Γιατρός στο Χωριό
Ο γιατρός του χωριού αρρωσταίνει κι η χαρωπή αντικαταστάτης του δεν ξέρει τι την περιμένει. Βουκολική φαρσοκωμωδία υποψήφια για Cesar Α’ Ανδρικής Ερμηνείας, σε σκηνοθεσία Thomas Lilti και σενάριο του ιδίου και της Baya Kasmi, με τους François Cluzet, Marianne Denicourt κ.ά., διάρκειας 102 λεπτών, σε διανομή της FilmTrade.