Ένα από τα γνώριμα μοτίβο του κινηματογράφου που δείχνει να απασχολεί ολοένα και περισσότερες ταινίες τον τελευταίο καιρό είναι αυτό των «αντιρρησιών» εφήβων που προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε μια αφόρητη κανονικότητα. Άλλες ξεκινάνε με τους ήρωες να έχουν ήδη προϊστορία στις πράξεις τους και άλλες δείχνουν την άνθιση του σπόρου της αντιδραστικότητας. Οι Ήρωες Του Κακού (Los Héroes Del Mal) ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία και είναι μια ταινία ενδιαφέρουσα, ακραία και ζωντανή στην παρουσίαση των χαρακτήρων που μπερδεύουν την οργή με την πίκρα. Ο σκηνοθέτης Zoe Berriatúa μπορεί να έχει μεγάλη «ατζέντα» μέχρι τώρα ως ηθοποιός στην Ισπανία, αλλά πρώτη φορά ανέλαβε πλήρως τα ηνία της σκηνοθεσίας. Παρ’ όλα αυτά, το βάθος του προβληματισμού του, όπως φαίνεται και από όσα λέει στην Popaganda, κάθε άλλο παρά αμελητέο είναι.
Πόσο κοντινή ήταν η εφηβεία σου με αυτή που βλέπουμε στην ταινία; Η ταινία σε γενικές γραμμές βασίζεται στην εφηβεία πολλών φίλων που γνώρισα κατά τη διάρκεια της ζωής μου. Φυσικά, η ιστορία είναι δοσμένη με υπερβολή, αλλά υπάρχουν επίσης και ορισμένες συμπτώσεις με τη δική μου ζωή
Επέλεξες τους ηθοποιούς με βάση το πόσο κοντινή ήταν η εμφάνισή τους με τους ήρωες όπως τους είχες στο μυαλό σου ή απλά βάσει ταλέντου; Για όλα. Αυτή είναι η αγαπημένη μου απάντηση, για όλα. Η ομοιότητα με την εικόνα που έχω στο κεφάλι μου για κάποιον χαρακτήρα ήταν σημαντική. Η διαίσθηση είναι γενικώς κάτι πολύ σημαντικό για μένα. Αλλά προσπαθώ να την κάνω κατανοητή. Η διαίσθηση είναι πάντα ένα κάλεσμα για να κατανοήσεις μια βαθιά σου σκέψη.
Για σένα ποιος είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής της ταινίας; Ο ουδέτερος Estebán ή ο παρανοϊκός νιχιλιστής Aritz; Και οι δύο είναι. Και η Sara επίσης… Αλλά προσοχή! Αυτός ο ουδέτερος ευγενής τύπος είναι που αποδεικνύεται και ο χειρότερος εν τέλει. Προφανώς το βάρος των κεντρικών χαρακτήρων αλλάζει κατά τη διάρκεια της ταινίας.
Μια και μιλάμε περί νιχιλισμού, θεωρείς ότι είναι πεσιμιστική ή ρεαλιστική; Ρεαλιστική, βεβαίως. Και, εξαιτίας αυτού, καταλήγει να είναι μηδενιστική.
Στην αρχή της ταινίας, διακρίνουμε μια ροπή στη μαύρη, μακάβρια κωμωδία, αλλά αργότερα σοβαρεύει. Ήταν σχεδιασμένη αυτή η υφολογική ανατροπή ή ήρθε με τη ροή του σεναρίου; Η δομή της ταινίας είναι κατασκευασμένη ώστε να αλλάξει την ηθική αντίληψη του κοινού. Στην αρχή, η βία είναι κάτι κακό, προφανώς, αλλά είναι το σημείο έναρξης του κοινού. Αργότερα, μετατρέπεται σε ένα μέσο για να απελευθερωθείς, να αποδώσεις δικαιοσύνη και μπορεί να εκληφθεί ως κάτι αστείο, επίσης. Στο τέλος, όμως, φαίνεται ότι η βία είναι ένας πολύ κακός τρόπος ζωής, μια παγίδα και σε καμία περίπτωση κάτι που μπορεί να θεωρηθεί αστείο.
Ο σκηνοθέτης Zoe Berriatúa.
Με ποιες ταινίες που αφορούν σε έφηβους παρίες διαλέγονται Οι Ήρωες Του Κακού; Με τρεις: το Bully του Larry Clark, το Dear Wendy του Thomas Vinterberg και το Fucking Åmål του Lukas Moodysson.
Ο Estebán έχει μια εμμονή με τον Batman, φοράει μπλούζες του, κουβαλάει το μπρελόκ του. Έχει κάποια σχέση ο υπερήρωας με τη συμμορία τους ή είναι πρόκειται περί σύμπτωσης; Ή μήπως σου αρέσει τόσο πολύ ο Batman; Δε θα ‘λεγα πως είμαι οπαδός του Batman. Φοράω, βέβαια, τις μπλούζες του ως έναν τρόπο για να προωθήσω την ταινία μου – σχεδόν σαν κάποιου είδους αστείο. Ο Batman είναι χαρακτηριστικός αντιήρωας και το πρότυπο πάνω στο όποιο δημιουργήθηκε ο χαρακτήρας του Estebán και σίγουρα πιο μοντέρνος από τον Νίτσε. Θέλει εκδίκηση και αναζητά κάθε βράδυ κακοποιούς για να γίνει ένας «κατά συρροή νταής». Είναι ένας skinhead αλλά όλοι θεωρούν πως είναι ήρωας. Και, κατ’ αυτόν τον τρόπο, γίνεται ένα κομμάτι της βαθιάς δομής του συναισθήματος της ηθικής που κουβαλάνε οι πρωταγωνιστές..
Ο Estebán με τον Aritz σε ένα σημείο έχουν ένα διάλογο σχετικά με την υποταγή στη «φυσιολογική» ζωή. Αυτή η επανάσταση των χαρακτήρων δεν είναι φυσιολογική; Ναι. Όλα όσα βλέπουμε στην ταινία δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια μεγιστοποίηση των αισθημάτων που έχουμε στη διάρκεια της παιδικής ηλικίας. Όλοι μας. Μπορούμε να αισθανθούμε τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών, ακόμα και τους λόγους για τους οποίους θα ήθελαν να αυτοκτονήσουν.
Μια φράση που ακούγεται συχνά στην ταινία είναι πως «ορισμένοι άνθρωποι αξίζουν να πεθάνουν». Πίστεψες ποτέ σε αυτό; Και πόσο κοντινό είναι στην τωρινή σου σκοπιά; Όλοι μας έχουμε συλλογιστεί αυτή την ιδέα σε κάποιες φάσεις της ζωής μας, πως υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που τους αξίζει ο θάνατος. Και ναι, το πιστεύω. Νομίζω πως όλοι το πιστεύουμε. Αλλά, ακόμα και έτσι, αυτό δε μας κάνει δολοφόνους, το να το σκεφτόμαστε απλά. Φυσικά, σε ένα ηθικό επίπεδο, ο φόνος δεν είναι ποτέ θεμιτός, είναι μια πράξη ανήθικη. Στην πραγματική ζωή, οι πράξεις μας είναι πάντοτε σχετικές με το περιβάλλον στο οποίο ζούμε. Όταν μιλάμε περί αντίληψης, μιλάμε για το «τι θα σκεφτόταν η ανθρωπότητα σε σύνολο σε σχέση με τις πράξεις μας». Αν ποτέ πιστέψουμε σε σύνολο πως η πράξη του να σκοτώσεις κάποιον είναι κάτι ωφέλιμο για την ανθρωπότητα, για να προστατεύσουμε τις ζωές μας και τις άγιες ιδέες μας, αυτή η πράξη θα γίνει επιτρεπτή. Αυτή είναι η ιστορία της ανθρωπότητας.
Μέσα στην ταινία βλέπουμε πολλά αντικείμενα που σχετίζονται με την παιδική ηλικία. Ένα Playstation 2, μια κούκλα Raggedy Ann, κόμιξ και μια αφίσα του Kurt Cobain. Σε ποια αντικείμενα θα αντικατόπτριζες τα δικά σου παιδικά χρόνια; Χαχαχαχα, το προσωπικό μου παράδειγμα του «Rosebud» ε; Λοιπόν, ένας υπολογιστής ZX Spectrum, οι φιγούρες του Star Wars που είχα, οι φιγούρες Geyperman του μεγάλου μου αδελφού. Και ένας ηλιθιος πλαστικός λαγός των 5 ευρώ. Το πιο σημαντικό απ’ όλα τους, μάλλον, είναι ο ροζ πλαστικός λαγός. Ηλίθιε λαγέ… σε παρακαλώ, μη με κάνεις να κλαίω.
Πως θα είναι η δεύτερή σου ταινία; Η επόμενη ταινία μου αφορά στο πως το Κράτος αφαιρεί την κηδεμονία ενός παιδιού από έναν αλκοολικό κοινωνικό παρία, τον πατέρα του. Για μια ακόμα φορά, περιστρέφομαι γύρω από την αποτυχία των «αντικαθεστωτικών» ενάντια στην κοινωνία. Ο τίτλος της είναι In The Stars.