O Harry Styles δεν είναι ένα συνηθισμένο εικοσιτριάχρονο ποπ είδωλο. Δεν σπάει πλάκα πετώντας αυγά στους γείτονές του, ούτε μιλάει σε όλα του τα τραγούδια για την ανάγκη του να «ρίξει κάποια γκόμενα στο κρεβάτι». Μιλάει για το θάνατο, για τα σημεία των καιρών, για δυσλειτουργικές σχέσεις, για τη μοναξιά του ποπ σταρ όταν σβήνουν τα φώτα της σκηνής, για τη μητέρα του. Δεν αρκείται σε ποπ εντυπωσιασμούς αφού τους έχει ήδη αποδομήσει. Δείχνει μεν μια προτίμηση στις παλιομοδίτικες pop-rock μπαλάντες αλλά κάνει και ένα πέρασμα από τα -ας το πω έτσι- πιο σύγχρονα ροκ λημέρια του Alex Turner, σε τέτοιο βαθμό, που αναρωτιέμαι αν ο frontman των Arctic Monkeys ψάχνει τα χαρτιά του για να δει αν του έκλεψαν τις σημειώσεις του για το επόμενο άλμπουμ του γκρουπ.
Ο Harry έχει κάνει βουτιά μέσα στα ‘70s και κολυμπάει αγκαλιά με όλα τα στυλ, με τρομερή άνεση. Ακούγοντας το άλμπουμ από την αρχή ως το τέλος καταλαβαίνει κανείς ότι γίνεται παρέλαση ‘70s επιρροών. Από David Bowie και Queen, μέχρι Marc Bolan και Fleetwood Mac. Και για κάποιο περίεργο λόγο με πείθει ότι πραγματικά το γουστάρει. Ότι δεν του το φόρεσε καμία εταιρεία και κανένας μάνατζερ. Άλλωστε εκτός από το γεγονός ότι συνυπογράφει όλα τα τραγούδια, όταν το συμβόλαιο των One Direction έληξε, εκείνος μάζεψε τα μπογαλάκια του, αποχώρησε από το management του boyband, άφησε σύξυλο τον Simon Cowell, βρήκε καινούργιο μάνατζερ, μίλησε με παραγωγούς και γενικώς πήρε την κατάσταση στα χέρια του δείχνοντας ποιος πραγματικά ήταν τελικά ο leader της μπάντας τόσα χρόνια.
Δεν είναι ο πρώτος που αποχωρεί από ένα boyband για να κάνει σόλο καριέρα, ούτε ο πρώτος που δημιουργεί σούσουρο με το πρώτο του σόλο άλμπουμ. Έχουν προηγηθεί ονόματα όπως ο Robbie Williams και ο Justin Timberlake. O Justin, ο οποίος ανακατεύεται σε όλους τους τομείς κάθε μουσικής κυκλοφορίας του, μπορεί να είναι παραπάνω ποπ από όσο αντέχουν κάποιοι αλλά δεν παύει να κατευθύνει όπως θέλει την καριέρα του και προφανώς να κερδίζει από αυτό σε όλα τα τερέν. Ο Robbie από την άλλη την πάτησε δισκογραφικά, όταν το άλλο του μισό στη σύνθεση, ο Guy Chambers, τον άφησε για ένα διάστημα να τα βγάλει πέρα μόνος του. Όχι ότι αυτό επηρέασε καθόλου το γεγονός ότι ο Robbie κρατάει ακόμα το ρεκόρ του ως ο Βρετανός, σόλο καλλιτέχνης με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στη Μεγάλη Βρετανία αλλά αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα του πώς μια δισκογραφική καριέρα μπορεί να κάνει βουτιά όταν ο καλλιτέχνης δεν έχει και ο ίδιος μεγάλη έμπνευση στη σύνθεση και την παραγωγή. Στην περίπτωση του Harry έχουμε έναν πιτσιρικά που βάζει την υπογραφή του παντού και αυτό από μόνο του δημιουργεί προσδοκίες. Για την ακρίβεια έχει ήδη βάλει την υπογραφή του σε πολλά τραγούδια άλλων καλλιτεχνών και μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις, χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Mick Greenberg.
Και ναι, έχει ήδη κερδίσει το θαυμασμό διεθνώς, όχι μόνο των κριτικών και των παρουσιαστών (ο James Corden έκλαψε, όταν του αφιέρωσε μια ολόκληρη εβδομάδα στο Late Late Show και τον είδε να μιμείται την Kate Winslet στον Τιτανικό με τρελή τσαχπινιά) αλλά και το σεβασμό μεγάλων ονομάτων της μουσικής ιστορίας αυτού του κόσμου. Απόδειξη, το βράδυ που η Stevie Nicks ανέβηκε στη σκηνή μαζί του στο Λος Άντζελες και ράγισαν τα τσιμέντα.
Ας μιλήσω όμως για τη λάμψη του. Τελικά στη Βρετανία μεγαλώνουν οι πιο ρομαντικοί, αυτόφωτοι δανδήδες. Σε καμία περίπτωση δεν φανταζόμουν πριν από -μην πάω μακριά- δύο μόλις χρόνια ότι το αγοράκι από το X-Factor και τους OD με την μπουκλωτή μαλλιαρή κουρτίνα που έκανε την Taylor Swift να κλάψει και να κάνει τον πόνο της τραγούδι, θα εξελισσόταν τόσο σύντομα σε ένα αστέρι που ανεβαίνει στη σκηνή και τη μεταχειρίζεται σαν να βγήκε από τη μήτρα της. Άλλοι προσπαθούν χρόνια να πετύχουν κάτι τέτοιο και όλες τους οι προσπάθειες πέφτουν στο κενό. Παίζει με το στυλ και δεν φοβάται να φορέσει κοστούμι που μοιάζει με πετσέτες κουζίνας ή ολόσωμη ριγέ φόρμα-κοστούμι που παραπέμπει σε Thin White Duke εποχές.
Δεν είναι τυχαίο που ο διεθνής Τύπος συνεχώς τον παρομοιάζει με τον David Bowie και τον Mick Jagger. Και ας του λείπει αυτή η πονηριά στο βλέμμα που είχαν εκείνοι. Ίσως και να μη τη χρειάζεται. Έτσι κι αλλιώς του έχουν χρεώσει πολλούς έρωτες και για να τον κυνηγούν τόσο τα κορίτσια, κάτι θα ξέρουν. Η Kendall Jenner ακόμα δεν μπορεί να τον ξεπεράσει και μπαινοβγαίνει στη ζωή του, η Cara Delevigne μπήκε και αυτή στη λίστα με τις κατακτήσεις του, η Alexa Chung που δεν έχει αφήσει και κανέναν μουσικό στην ησυχία του είναι πιθανότατα και αυτή που του έδωσε σελίδες από το notebook του πρώην της, Alex Turner (αστειεύομαι αλλά πώς αλλιώς να εξηγήσω στίχους όπως αυτός: “She sits beside me like a silhouette, hard candy dripping on me ’til my feet are wet” στο τραγούδι “Kiwi”) και η παρουσιάστρια του X-Factor, Caroline Flack, πέταξε από τον ένα Harry (τον πρίγκηπα εννοώ) στον άλλο και ας δεχόταν καθημερινά χιλιάδες απειλητικά μηνύματα για τη ζωή της από τις φανς των One Direction. H λίστα με τα κορίτσια του Styles είναι τεράστια -παρά τα 23 του χρόνια- αλλά την ιδέα την πήρατε. Ίσως φταίνε τα δύο λακκάκια στο πρόσωπό του που κάνουν κόσμο και κοσμάκη να θέλει να ρίξει μέσα τους μέλι και να το γλείψει από εκεί αργά (επιστημονικώς μιλώντας πάντα). Ποιος ξέρει;
Αυτό που ξέρω πάντως είναι ότι ειδικά στις μέρες μας, που βιώνουμε τον απόλυτο κορεσμό από κάθε άποψη, είναι δύσκολο κάποιος να καταφέρει με το πρώτο του κιόλας άλμπουμ, όχι μόνο να διατηρήσει το ποπ κοινό του αλλά να κερδίσει και πολλούς δύσπιστους, σκληροπυρηνικούς, νοσταλγούς του ροκ εν ρολ. Και ο Harry το πάει καλά μέχρι στιγμής. Το πρώτο σινγκλ “Sign of the Times” έχει χαρακτηριστεί ήδη από πολλούς ως το τραγούδι της χρονιάς και το όνομά του αναφέρεται συνεχώς στο timeline μας. Ο τίτλος του πιο αγαπημένου Harry της Μεγάλης Βρετανίας φαίνεται να αποχαιρετά με σταθερά φτερουγίσματα το Παλάτι του Μπάκιγχαμ και να προσγειώνεται απαλά επάνω στο αγόρι από το Redditch πού ίσως, τώρα που μιλάμε, να χαμογελά σαρδόνια χαζεύοντας τη συλλογή του από έργα τέχνης, στην έπαυλή του στο Βόρειο Λονδίνο. Long live the -new- Prince.