Στα γρήγορα: Δέκατο τρίτο album για τον Νεοϋορκέζο μουσικό που όπως προδίδει και το εξώφυλλό του, καταπιάνεται με το «μεγαλείο» της μαμάς πατρίδα του Αμερικής.
Την ακούσαμε: Το Tackle Box ξεπερνά κάθε απλή πολιτική καταδήλωση, επιχειρεί μία υποδειγματική εναλλαγή σε ένταση και ύφος, χωρίς να χάνει τον πυρήνα της αισθητικής του. Μία αισθητική που πέρα από την κοφτερή πένα του Hamell και το χιούμορ του (που φλερτάρει με την παιδικότητα στα μικρά tracks “Froggy #1, #2, #3, #4”) και τις σαφείς πολιτικές αναφορές στον «Πρόεδρο» (“Hey Fuckface, I’m trying to teach my kid there’s some authority that needs to be respected, but we have no respect for you. Now I’m trying to teach him to not get shot” στο “Not Aretha’s Respect (Cops)”) μουσικά, σου δίνει συνεχώς την αίσθηση ότι σιγοβράζει, έτοιμο να βάλλει με όπλο την passive/aggresive ακουστική κιθάρα του Hammel που ο ξεγυμνωμένος ήχος της της δίνει μία ποστ πανκ «νταρκίλα». Από το “She Ride It” που μοιάζει σαν να βγήκε από σκονισμένα κιτάπια των Stooges μέχρι το ασυγκράτητο spoken word σε tracks όπως το “Mouthy B”, από το anti-folk πέρασμα στα “Froggy” μέχρι τις μπαλαντοειδείς προσωπικές εκμυστηρεύσεις (“When I Cry”), ο Hamell γίνεται αντι-αμερικανικός κήρυκας χωρίς περιττή επιθετικότητα. Ο «Πρόεδρος» μπορεί να έχει “Not Aretha’s Respect”, αλλά, Hammel, με αυτό τον δίσκο σίγουρα εσύ κέρδισες τη δική μας.
Τρέξε μακριά: Ποιός είναι ο «Πρόεδρος»;
Τ’ είπες τώρα; «Το “More You Know” […] και το “Not Aretha’s Respect” […] είναι τα καλύτερα τραγούδια διαμαρτυρίας από έναν antifolk φαφλατά που δεν έχει ποτέ απαλύνει τον μαχητικά μη-βίαιο αναρχισμό του.» –Noisey
Να τ’ αφήσω; Μιλάμε με χαρακτηριστική άνεση για έναν από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους της χρονιάς, ΝΑΙ.