Ευτυχώς είχα τη διέξοδό μου, τη μουσική, και βρισκόμουν στο Λονδίνο, που για μένα είναι το κέντρο της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Ακόμη και το πανεπιστήμιο, δεν το επέλεξα για το νομικό του κομμάτι, αλλά γιατί είχε μια πολύ δυνατή εναλλακτική μουσική ομάδα! Και φυσικά έβλεπα live μπάντες σαν τους Pulp, τους Strokes, τους Killers, τους Libertines, ενώ πήγα και δύο φορές στο φεστιβάλ του Reading…
Έγραφα τραγούδια από τότε που πήγαινα στο σχολείο. Είχε η μητέρα μου μια κλασική κιθάρα στο σπίτι. Πού και πού μας έπαιζε μερικά τραγούδια, Beatles και τέτοια, μου άρεσε και κάποια στιγμή, από τη βαρεμάρα της εφηβικής περιόδου, αποφάσισα να πειραματιστώ κι εγώ με αυτή. Είχα μάθει από τη μαμά μου μερικές απλές συγχορδίες, οπότε κατ’ ευθείαν έγραψα ένα τραγουδάκι. Από τότε γράφω διαρκώς.
Όταν ήμουν πολύ μικρή έγραφα για σχέσεις που δεν είχα, κι άλλα τέτοια ντροπιαστικά της ηλικίας… Θεωρούσα κιόλας πως είναι πανεύκολο, πως όποιος πιάσει μια κιθάρα μπορεί να το κάνει! Έβλεπα όμως την αδελφή μου κι άλλους ανθρώπους που τους θεωρούσα πιο ευφυείς και πιο ώριμους από μένα, και πίστευα πως μπορούσαν να γράψουν περισσότερα και καλύτερα τραγούδια από μένα. Αργότερα κατάλαβα πως δεν είναι τόσο απλό.
Πριν από το μεταπτυχιακό μου γύρισα στην Ελλάδα για ένα χρόνο, για να πάρω δυνάμεις και να δώσω μια πρώτη ευκαιρία στη μουσική. Πήγα κάποια τραγούδια μου στο δάσκαλό μου της κιθάρας, τον Ευριπίδη Ζεμενίδη που τελικά έγινε κι ο ενορχηστρωτής μου, κι ένα από αυτά ήταν το «In The Light». Άρχισε να το ενορχηστρώνει επί τόπου, έβαλε το glockenspiel, συνέχισε και με άλλα τραγούδια, χωρίς να έχουμε πει πως θα κάνουμε ένα δίσκο, και μέχρι το τέλος της χρονιάς είχαν γίνει δέκα. Έτσι προέκυψε το Wrong Direction, με τραγούδια που είχα γράψει από την εποχή που πήγαινα σχολείο μέχρι κι εκείνη τη στιγμή.
Όταν το In The Light άρχισε να ακούγεται από το Jumping Fish κι έγινε γνωστό, εγώ ήμουν στην Αγγλία για το μεταπτυχιακό μου και το έχασα εντελώς όλο αυτό. Όταν επέστρεψα, έκανα λίγες συναυλίες κι άρχισα να δουλεύω το δεύτερο δίσκο μου, Before Dawn, του οποίου τα τραγούδια γράφτηκαν όσο έκανα το μεταπτυχιακό, υπό τρελή πίεση.
Έχω μάθει να λειτουργώ στα όρια. Τα καλύτερά μου πράγματα τα κάνω στο παρά πέντε, την τελευταία στιγμή. Νομίζω ότι αυτό είναι χρήσιμη ικανότητα, ό,τι και να κάνεις, όπου και να δουλεύεις, είναι καλό να υπάρχει κάποιος που δεν θολώνει υπό τέτοιες συνθήκες.
Στην αρχή δεν ήθελα να μιλώ για το ποιος είναι ο μπαμπάς μου (σ.σ. είναι ο πολιτικός Θεόδωρος Σκυλακάκης), γιατί ήθελα αυτό που κάνω να είναι ανεξάρτητο, να μην υπάρξει συσχετισμός ούτε για καλό, ούτε για κακό. Όταν η μουσική μου βγήκε προς τα έξω κι όποιος ήταν να με μάθει με έμαθε ούτως η άλλως, έπαψε να με νοιάζει. Τώρα το συζητάω, και χαίρομαι που ο μπαμπάς μου είναι αυτός που είναι.
Έχω ήδη γράψει κάποια κομμάτια για την επόμενη δουλειά μου, αλλά δεν ξέρω ακόμα πού θέλω να πάει. Από την άλλη, μιας και ο δεύτερος ηχογραφήθηκε σχεδόν ζωντανά, με λίγα ακουστικά όργανα, μου έλειψε το κάτι παραπάνω. Να λοιπόν ένα hint για τη συνέχεια… Και μπορεί να βγαίνω ως solo artist, όμως το «άθλημα» είναι ομαδικό. Νιώθω συγκίνηση και τιμή που με πλαισιώνουν οι μουσικοί που είναι μαζί μου.
H Ειρηνη Σκυλακάκη θα παρουσιάσει το νέο της δίσκο, Before Dawn, το Σάβατο 21 Μαρτίου, στο Fuzz club. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.