Ήταν τότε που τα τρία τελευταία ψηφία του αριθμού ενός συνεντευξιαζόμενου ήταν ίδια με εκείνα της μαμάς μου. Με ένα στραβοπάτημα στο πληκτρολόγιο του κινητού τον ενημέρωσα -με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες- για το πόσο βαρετή ήταν η μεταξύ μας συζήτηση, πόσο άσχημα ξεκίνησε η μέρα μου εξαιτίας του, ενώ δεν παρέλειψα να σημειώσω πως οφείλει να μου έχει έτοιμο ένα ταψί ζεστό παστίτσιο το βράδυ που θα γύριζα στο σπίτι. Ήταν τότε που ο καπετάνιος του Τιτανικού τράκαρε το υπερωκεάνιο πάνω σε ένα παγόβουνο, με αποτέλεσμα να βυθιστεί και να πάρει μαζί του στον πάτο καμιά χιλιάρα κόσμο. Και ποιος είναι αυτός άλλωστε που δεν έχει κάνει τις γκάφες του, μικρότερες ή μεγαλύτερες, αναστρέψιμες ή μη. Όσοι είναι πρόθυμοι να εξομολογηθούν την ώρα αυτή που ήθελαν να ανοίξει η γη να τους καταπιεί αλλά και να ακούσουν ιστορίες άλλων που τα έκαναν μαντάρα, η περφόρμανς Τhe Oh Fuck Moment παρουσιάζεται για δεύτερη φορά σε ελληνικά εδάφη και συγκεκριμένα στο Bios της οδού Πειραιώς. Ο Χάρης Αττώνης και η Γιούλα Μπούνταλη υποδέχονται το κοινό σε ένα τραπέζι είκοσι ατομών και με μότο τους το «Δεν είμαστε τέλεια όντα που τα σκατώνουμε, είμαστε ατζαμήδες που πολύ σπάνια πετυχαίνουμε την τελειότητα» ξεκινούν ένα διάλογο με θέμα τις γαμο-στιγμές, όπως τις ονομάζουν. Οι ερμηνευτές καταθέτουν δικές τους αληθινές ιστορίες καθώς και διεθνώς γνωστές ατυχίες που έχουν αλλάξει το ρου της ιστορίας, ενώ καλούν και τους θεατές να παίξουν ενεργό ρόλο μαρτυρώντας μια δική τους. Τίμια πράγματα δηλαδή.
Η Γαβριέλλα Τριανταφύλλη σκηνοθετεί την ελληνική βερσιόν του έργου, το οποίο πρωτοείδε στο Fringe Festival το καλοκαίρι του 2011. Εντυπωσιάστηκε από το πόσο καθαρτικό αποδείχθηκε το κείμενο για εκείνη και πρότεινε στους εμπνευστές του Chris Thorpe και Hannah Jane να το μεταφέρει η ίδια στην Ελλάδα. Εκείνοι τελικά επισκέφτηκαν για μια εβδομάδα την Ελλάδα προκειμένου να τη βοηθήσουν να μεταφέρει στην ελληνική πραγματικότητα το κείμενο που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το Νοέμβριο του 2012. «Πρόκειται για μια περφόρμανς που πραγματεύεται εκείνη τη στιγμή που τα σκατώνεις, κάτι δηλαδή που συμβαίνει από καταβολής κόσμου. Δεν σκηνοθετώ ακριβώς μια παράσταση, δεν θέλω να αλλάξω καριέρα, έτσι και αλλιώς υπάρχουν ήδη πολλοί και καλοί σκηνοθέτες. Επειδή είχα μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον όπου όλα έμοιαζαν τέλεια και εγώ έπρεπε να παίρνω το είκοσι και το αριστείο, σαν θεατής ένιωσα να φεύγει ένα μεγάλο βάρος από πάνω μου. Αρχικά σκέφτηκα να μην μεταφραστεί το κείμενο αλλά επειδή είναι μια πολύ ιδιαίτερη συνθήκη, μια συνομιλία των είκοσι θεατών με τους δύο ερμηνευτές, θα έχανε πολύ το νόημα του αν παιζόταν στα αγγλικά.
Ήταν τότε που ο Γιώργος Παπανδρέου φύτεψε σε συνάντηση της Σοσιαλιστικής διεθνούς στην Κωνσταντινούπολη ένα δενδρύλλιο -μπροστά σε ανοιχτές κάμερες φυσικά- δίχως να του αφαιρέσει πρώτα τη γλάστρα. Ήταν τότε που μια φίλη μου προσπαθούσε να πείσει την τροχαία πως το αυτοκίνητο που οδηγούσε είναι δικό της, με μοναδικό επιχείρημα πως μόνο εκείνη ξέρει που είναι κρυμμένο ένα μπισκοτάκι στα πίσω καθίσματα και δίχως κανένα επίσημο έγγραφο πάνω της. Γαμο-στιγμές απείρου κάλλους που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μαθεύτηκαν. Τι συμβαίνει όμως σε ένα συμμετοχικό έργο αν υπάρξει θεατής που δεν είναι πρόθυμος να καταθέσει μια δική του; Η σκηνοθέτης εξηγεί πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να μη συμμετάσχει κάποιος από το τραπέζι στο διάλογο σε περίπτωση που ντρέπεται ή νιώθει άβολα. «Το κοινό πρέπει να έχει το δικαίωμα να αρνηθεί να συμμετάσχει, και μένα αν με βάλεις να χορέψω με το ζόρι ή να χλευάσω κάτι χωρίς να θέλω, θα έρθω σε δύσκολη θέση. Όταν παρακολούθησα την παράσταση για πρώτη φορά, η διπλανή μου είπε « Ήταν τότε που συνειδητοποίησα πως βρίσκομαι σε ακόμα μία συμμετοχική παράσταση». Οι Βρετανοί έχουν παρακουραστεί από τέτοιου είδους παραστάσεις. Οι Έλληνες από την άλλη είναι λίγο φοβισμένοι, αφού η έννοια του συμμετοχικού θεάτρου έχει διαστρεβλωθεί. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο πρέπει να έχεις υπολογίσει ότι κάποιος μπορεί να σου αρνηθεί. Στο «Τhe Οh Fuck Moment» υπάρχει πρόβλεψη έτσι ώστε το κείμενο να συνεχίζει χωρίς να χαλάσει η ροή του. Παρόλα αυτά, όταν το παρουσιάσαμε για πρώτη φόρα κανείς δε ντράπηκε να μιλήσει, όλοι ένιωσαν την ανάγκη να εξομολογηθούν από κάτι.
Της ζήτησα να μου μαρτυρήσει μια ιστορία που έχει ειπωθεί κατά τη διάρκεια της παράστασης, αλλά δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό γιατί ότι συμβαίνει στον χώρο πάνω από το Bios, μένει και εκεί. Σαν να τηρείται δηλαδή κάποιο είδος ιατρικού απορρήτου ή καλύτερα, σαν μια ομερτά μεταξύ των απανταχού ατζαμήδων. Ωστόσο η Γαβριέλλα δεν είχε πρόβλημα να εξομολογηθεί μια δική της τέτοια στιγμή. «Έχω δει την παράσταση το καλοκαίρι του 2011 στο πλαίσιο μιας διοργάνωσης του βρετανικού συμβουλίου. Στο πάρτι που ακολούθησε έχω πιει τα κρασιά μου και αρχίζω και μιλάω με τον ηθοποιό της παράστασης, λέγοντας του πόσο ωραία εμπειρία ήταν και πόσο θα ήθελα να τη μεταφέρω στην Ελλάδα. Εκείνη τη στιγμή όμως βλέπω να περνάει από πίσω μου ο Chris, εκείνος δηλαδή που όντως πρωταγωνιστούσε. Το ζήτημα όμως δεν έληξε εκεί, αφού ο άνθρωπος που μιλούσα τόση ώρα συμμετείχε σε ένα άλλο έργο και κατέληξα να στέλνω μια σειρά από μέιλ μαζί του. Τελικά του εξήγησα το λάθος που είχα κάνει και ευτυχώς γέλασε». Παρόλα αυτά, δεν πιστεύει πως οι πιο ασυμμάζευτες γκάφες συμβαίνουν στα επαγγελματικά μας. «Εκείνη την ώρα ντρέπεσαι πανικοβάλλεσαι, αλλά σιγά σιγά το ξεπερνάς. Συνήθως τα λάθη που μπαλώνονται πιο δύσκολα τα κάνουμε σε πιο στενούς μας ανθρώπους, στην οικογένεια ή στον σύντροφό μας, και γι’ αυτές είναι που αυτομαστιγωνόμαστε. Δεν έχω νιώσει ποτέ πως κάποιος ήρθε στην παράσταση για να βγάλει κάτι από πάνω του, έχουν υπάρξει όμως βραδιές ιδιαιτέρως συγκινητικές όταν κάποιος εξομολογείται κάτι που έγινε στραβό και του άλλαξε τη ζωή».
Σε περίπτωση που αναρωτιέσαι αν έχεις κάποιο περιστατικό να καταθέσεις και ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι τέλος πάντων που την πατάνε τόσο άσχημα, αναλογίσου πόσες φορές έχεις πει ή έχεις κάνει κάτι και την αμέσως επόμενη στιγμή ήθελες να φωνάξεις «Γαμώτο».
Διάρκεια παραστάσεων: 14 Νοεμβρίου – 21 Δεκεμβρίου 2014, από Παρασκευή έως Κυριακή. Τιμή Εισιτηρίου: 10 ευρώ (ενιαίο). Τhe Oh Fuck Moment. των Hannah Jane Walker και Chris Thorpe, παραγωγή BIOS. Μετάφραση: Γιάννης Βογιατζής. Σκηνοθεσία: Γαβριέλλα Τριανταφύλλη. Σκηνικά/ Κοστούμια: Ελένη Στρούλια. Μουσική: Palov & Mishkin. Κείμενα/ Eρμηνεία: Χάρης Αττώνης, Γιούλα Μπούνταλη.