Το φεστιβάλ Girllls United που θα πραγματοποιηθεί αυτό το Σάββατο (29/3)στο Βοτανικός Live Stage, παρουσιάζει μια θεματική βραδιά δίνοντας τη σκηνή του, αποκλειστικά σε γυναίκες-μουσικούς. Πέρα απ’το όποιο concept, το ενδιαφέρον του φεστιβάλ βρίσκεται στα ονόματα, τα οποία -αν μη τι άλλο- χαρακτηρίζεις φρέσκα. Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, οι αξιαγάπητες κυρίες Emika και Ikonika, είναι αρκετός λόγος για να «ψηθείς» να το παρακολουθήσεις.
Το όνομα-κράχτης του φεστιβάλ, η Ema Jolly, αποτελεί μια απ’ τις περιοδικές προσπάθειες της Ninja Tune να ανοιχτεί εμπορικά σε ακροατήρια που δεν γνώρισαν την εμβληματική ετικέτα μέσα σε ντουμανιασμένα δωμάτια της δεκαετίας του ‘90 που δονούνταν υπό τους ήχους των DJ Vadim, Amon Tobin, Herbaliser κτλ. αλλά την παρακολουθούν εξαιτίας του Bonobo. Η Emika, πέρα απ’το κατάλληλο κρύσταλλο στη φωνή, κινείται στους σωστούς ηλεκτρονικούς κύκλους (Μπρίστολ-Βερολίνο) και με το παρεάκι του Berghain να την αγκαλιάζει απ’την πρώτη στιγμή, μας συστήθηκε πολύ δυναμικά. Οι πρώτες τρεις κυκλοφορίες της στη Ninja Tune είχαν κάθε φορά στη δεύτερη πλευρά κι από ένα μεγάλο όνομα να υπογράφει κάποιο remix (Pinch, Scuba, Marcel Dettmann), τα οποία τίμησαν με τη σειρά τους πολλοί σημαντικοί djs. Αλλά η πρώτη πραγματικά σπουδαία στιγμή θα έρθει όταν το τρίο Brandt Brauer Frick αναλάβει να μεταμορφώσει απολύτως επιτυχημένα το δικό της, Pretend.
Το ντεμπούτο που έφερε το όνομά της, πήρε δικαίως καλές κριτικές αφού δεν είχε μόνο σωστά singles, αλλά κυρίως παρουσίαζε μια νέα φωνή που μπορεί να κλέψει ταυτόχρονα την καταχνιά του Μπρίστολ, την χαμηλών συχνοτήτων γοητεία του dubstep των 00s και το σκοτάδι της γερμανικής techno σχολής· αν προσθέσεις ότι σε αυτά λείπουν τα μούσκουλα που κυριαρχούν συνήθως σε αυτούς του χώρους, δεν αποτελεί έκπληξη που η Emika τράβηξε την προσοχή ακροατών κάθε είδους. Ο περσινός, δεύτερος δίσκος της όμως, την βρήκε πολύ μπερδεμένη. Χωρίς να μπορεί να αποφασίσει αν θέλει να εξελίξει το ήδη καλό sound design του ντεμπούτο της, προσπάθησε να ακουστεί ως μια underground pop ντίβα, αλλά το μόνο που κατάφερε τελικά ήταν να χαρακτηριστεί «Florence Welsh των φτωχών». Η υπερβολική διάρκεια του DVA, χωρίς τα σωστά τραγούδια να δικαιολογούν κάτι τέτοιο, έκανε σχεδόν αδύνατο να ξεχωρίσεις ποπ διαμαντάκια σαν τα Young Minds, She Beats, Sing to Me και Mouth to Mouth.
Η Sara Abdel-Hamid aka Ikonika είναι πιο γνωστή στους ηλεκτρονικούς κύκλους της πόλης, αφού έχει παίξει ξανά στην Αθήνα (την είχα ακούσει στο 6 D.O.G.S., έχει εμφανιστεί και στο Bios το 2010) αφήνοντας καλές εντυπώσεις χάρις στην άψογη τεχνική της και στην κοφτερή ματιά της γύρω απ’την urban dance κουλτούρα. Ο πρώτος της δίσκος Contact, Love, Want, Have κυκλοφόρησε το 2010 στην Hyperdub του Kode9, στην ετικέτα δηλαδή που καθιέρωσε το dubstep ως σημαντικό μουσικό κίνημα, ειδικότερα στο δεύτερο μισό των 00s, όταν «ανακάλυψε» το φαινόμενο Burial. Το ντεμπούτο της δεν με είχε ενθουσιάσει, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι απολαμβάνω δίσκους επηρεασμένους απ’την κουλτούρα των video games. Ευτυχώς, το περσινό Aerotropolis ήταν κάτι παραπάνω απ’αυτό, ακόμα κι αν μπορείς κι εδώ να εντοπίσεις τις 8-bit μελωδίες που ξεχώριζαν στο ντεμπούτο της. Αυτήν τη φορά η Ikonika διευρύνει ακόμα περισσότερο το μουσικό της εύρος, προσφέροντας από ποπ singles όπως το Beach Mode με την υπέροχη Jessy Lanza στα φωνητικά, μέχρι αλάνθαστα house tracks όπως το Cryo. Αν προσθέσεις μάλιστα και το Let A Smile Be (Y) Our Umbrella (απ’ τα highlight της μέχρι τώρα καριέρας της) αλλά και το δεύτερο μισό του Aerotropolis γενικότερα, καταλαβαίνεις ότι η Ikonika θα συνεχίσει να μας απασχολεί για αρκετό καιρό ακόμα.
Το line up συμπληρώνουν: η B.Traits του BBC Radio 1, η Κατερίνα Καφεντζή του Εν Λευκώ, η Λουΐζα Κωστούλα aka Violet Louise, η Nalyssa Green, η Εύη Κουρτίδου, οι Berlin Brides και η Katrin The Thrill. Η τιμή του εισιτηρίου στην προπώληση είναι 13 ευρώ και στο ταμείο 18.