To 2014 o Ανέστης Νείρος και ο Γιάννης Τσελίκας αποφάσισαν να υιοθετήσουν την τουρκική ονομασία της Κομοτηνής με σκοπό να παντρέψουν σε ένα σχήμα τον ηλεκτρονικό με τον shoegaze ήχο, με έδρα τους τη Θεσσαλονίκη. Το αποτέλεσμα αποτυπώθηκε στο περσινό τους ντεμπούτο, Blakk Metall, που κυκλοφόρησε από την Inner Ear. Και μην σας ξεγελάει ο τίτλος του: αυτό που θα ακούσετε είναι 80s μελωδίες παντρεμένες με μίνιμαλ ηλεκτρονικά στοιχεία, σε μία shoegaze ατμόσφαιρα. Με αφορμή την κυκλοφορία του 7” Fayum / Mouthless στα πλαίσια της συλλογής της Inner Ear, A Distant Victory Singles Club για τον εορτασμό των δέκα χρόνων του πατρινού label, μίλησαν στην Popaganda για το μουσικό ψηφιδωτό της ζωής τους.
Ποιός είναι ο πρώτος δίσκος που αγόρασες; Πότε; Πού βρήκες τα λεφτά;
Ανέστης Νείρος: Ο πρώτος δίσκος που αγόρασα ήταν James Lavelle (το Barcelona αν δεν κάνω λάθος). Λεφτά από τον παππού. Ήμουν φοιτητής.
Γιάννης Τσελίκας: Ο πρώτος δίσκος που αγόρασα ποτέ πρέπει να ήταν το One Second των Paradise Lost, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε. Χαρτζιλίκι γονιών.
Ποιός είναι ο τελευταίος;
Α.Ν.: MP3. Έχω πάρα πολλά χρόνια να αγοράσω.
Γ.Τ.: Ήταν το Third των Soft Machine, αλλά σε ευχαριστώ γιατί μου θύμισες πως πρέπει να αγοράσω το ντεμπούτο των Liima.
Ποιοί είναι οι 3 δίσκοι που έχεις στη δισκοθήκη σου αλλά ντρέπεσαι γι’αυτό; Και ποιοι οι 3 που δεν έχεις και ντρέπεσαι ακόμη περισσότερο γι’ αυτό;
Α.Ν.: Να σου πω καλύτερα για τα pc games που έχω;
Γ.Τ.: Έχω όσους δίσκους θέλω και είμαι πλήρης, όμως ντρέπομαι που έχω τόσους πολλούς δίσκους Led Zeppelin. Η πιο υπερεκτιμημένη μπάντα. Τους ευγνωμονώ μόνο για τα “Friends” , “No quarter’ και “Ten years gone”.
Ποιούς δίσκους έχεις δανειστεί από φίλους σου και δεν τους επέστρεψες ποτέ;
Α.Ν.: Με τους αναπτήρες το κάνω αυτό!
Γ.Τ.: Δεν έχει συμβεί ποτέ αυτό. Είμαι πολύ τυπικός σε αυτά.
Ποιά είναι η καλύτερη συναυλία που έχεις δει στη ζωή σου μέχρι σήμερα;
Α.Ν.: Fuck Buttons, An Club. Την πάτησα γιατί δεν πίστευα ότι θα ματώσουν τα αυτιά μου.
Γ.Τ.: Ήταν μια συναυλία στο 8ball στη Θεσσαλονίκη κάπου το 2006. Ήταν Αθηναίοι κι άνοιγαν το συγκρότημα ενός φίλου. Είχα βρεθεί από νωρίς να τους τσεκάρω και κυριολεκτικά έπαιζαν σε 30bpm tempo επί 50 λεπτά μία νότα, αλλά ήταν καλοδουλεμένο, είχε μία εξέλιξη, είχε διακυμάνσεις. Θυμάμαι πως ο κόσμος έβγαινε έξω μαζικά κοροϊδεύοντας (δεν ήταν στη μόδα αυτά τότε). Ότι πιο ευφυές έχω δει..και δυστυχώς δε θυμάμαι το όνομά τους. Πολύ μπροστά τα παιδιά. Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι ήταν σίγουρα φαν των Earth και των Sunn O))) .
Artwork: Pinelopi P.
Ποιό είναι το πρώτο τραγούδι που σου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι sex, drugs και rock ‘n’ roll (το καθένα από αυτά ξεχωριστά);
Α.Ν.: Κάτι σε Motorhead; Δεν ήμουν ροκ εν ρολ ποτέ!
Γ.Τ.: Ξεκάθαρα το “Υou could be mine” των Guns N Roses.
Είναι πρωί Κυριακής. Το κεφάλι σου κοντεύει να σπάσει από τον πονοκέφαλο και το στομάχι σου είναι σαν πλυντήριο στη λειτουργία του στυψίματος. Δυσκολεύεσαι να θυμηθείς όλα όσα συνέβησαν το προηγούμενο βράδυ. Τι μουσική θα βάλεις να παίζει για να έρθεις στα ίσια σου;
Α.Ν.: Κάτι σε Tycho…
Γ.Τ.: Το Σάββατο βγαίνει όλη η σαβούρα, οπότε δεν περνάω καλά και είναι απίθανο να ξυπνήσω με όλα αυτά τα αποτελέσματα ερασιτεχνικού μεθυσιού 15χρονου, που περιγράφεις.
Είσαι backstage, έτοιμος να ανέβεις στη σκηνή για μία συναυλία. Ξαφνικά σε ενημερώνουν ότι στο venue έχει έρθει ο Iggy Pop. Ποιό είναι το πρώτο πράγμα που περνάει από το μυαλό σου;
Α.Ν.: Πότε έρχεται η ερώτηση για τον David Bowie;;;
Γ.Τ.: Ότι αποκλείεται να έχει έρθει ο Iggy Pop να ακούσει τις μαλακίες μου και πως μάλλον πρόκειται για κάποιον ανώμαλο επιδειξία και ψυχοπαθή.
Μιας και τον έφερε η κουβέντα: David Bowie ή Iggy Pop;
Α.Ν.: Ωπ, εδώ είμαστε. Ε ναι ρε φίλε. DAVID BOWIE.
Γ.Τ.: David Bowie forever and ever.
Πόσες φορές στη ζωή σου μέχρι σήμερα έχεις μετανιώσει που παίζεις μουσική και δεν ζεις μία «κανονική» ζωή;
Α.Ν.: Είμαι gamer οπότε fuck life.
Γ.Τ.: Γελάω αυτή τη στιγμή…
Βάλε τον εαυτό σου στη θέση του Rob Gordon στο High Fidelity. Το έτερόν σου ήμισυ σε έχει μόλις αφήσει σύξυλο, της σέρνεις τον εξάψαλμο από το παράθυρο και όταν το κλείνεις, βάζεις τέρμα τη μουσική. Ποιο τραγούδι ακούγεται;
Α.Ν.: The Dillinger Escape Plan – “Black Bubblegum”.
Γ.Τ.: Γιατί τόσο δράμα…Έλα, σε παρακαλώ!
Τι μουσική άκουγες την τελευταία φορά που σου έκαναν παρατήρηση οι γείτονες για να χαμηλώσεις την ένταση;
Α.Ν.: Δεν ξέρω τι παίζει αλλά δεν μου έχουν κάνει ποτέ παρατήρηση οι γείτονες. Συνήθως για τον σκύλο μου την λένε.
Γ.Τ.: Το “Sir psycho sexy” των Red Hot Chili Peppers.
Κρατάς στα χέρια σου το τιμόνι ενός Delorean. Ποιες τρεις από τις παρακάτω χωροχρονικές περιόδους θα ήθελες να επισκεφτείς και γιατί; 1) To 1962 στην Ύδρα, με τον Leonard Cohen. 2) Το 1968 στην Καλιφόρνια, με τον Neil Young. 3) To 1960 στην Ινδία με τους Beatles. 4) Το 1973 στη Νέα Υόρκη με τους New York Dolls. 5) Το 1977 στο Λονδίνο με τον Joe Strummer. 5) Το 1979 στο Manchester με τους Joy Division. 6) Το 1987 στη Θεσσαλονίκη με τον Γιάννη Αγγελάκα. 7) Το 1990 στο Seattle με τον Kurt Cobain. 8) Το 1993 στο Περιστέρι με τους Στέρεο Νόβα.
Α.Ν.: Εύκολο. Μια στάση στο ’79 και καρφί για ’93.
Γ.Τ.: Το 1990 στην Ύδρα με τον Cobain να ακούμε Αγγελάκα.
Ποιά μπάντα θα ήθελες να παίξει live στην κηδεία σου;
Α.Ν.: Κομμάτι. Max Richter – “Sarajevo”.
Γ.Τ.: Γιατί, θα τους άκουγα; Αν θέλουν να φέρουν μουσικούς στην κηδεία μου ας φέρουν και κλαρίνα, ούτε που με νοιάζει, αλήθεια!
Με ποιόν από τη «μεγάλη μπάντα του ουρανού» θα έκανες κολλητή παρέα;
Α.Ν.: David Bowie!
Γ.Τ.: Mε κανέναν.
Είναι τελικά ο Morrissey ο Μεγαλοδύναμος;
Α.Ν.: Μπα, όχι.
Γ.Τ.: Μόνο όταν έχει τον Marr μαζί.