Όπως μπορεί να παρακολουθήσατε, σ’ ένα μακρινό μέλλον, όπου το νερό και ο αέρας είναι μολυσμένα και οι άνθρωποι απαγορεύεται να αγγίζονται, ένα κορίτσι και ένα αγόρι αποφασίζουν να πάνε σε μια παραλία.
Ο Γιώργος Ζώης δημιουργεί ένα ερωτικό sci-fi που στοχάζεται για τη ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις με χιούμορ και τρυφερότητα. Αυτή φαίνεται προς το τέλος.
Ο σκηνοθέτης γεννήθηκε το 1982 και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε εφαρμοσμένα μαθηματικά και φυσικές επιστήμες στο ΕΜΠ και σκηνοθεσία κινηματογράφου στη Σχολή Καλών Τεχνών του Βερολίνου. Οι ταινίες του έχουν διαγωνιστεί στα σημαντικότερα διεθνή φεστιβάλ (Κάννες, Βενετία, Ρότερνταμ, Τέλιουραϊντ, Παλμ Σπρινγκς, Κλερμόν Φεράν) και έχουν τιμηθεί με πολλά βραβεία και διακρίσεις παγκοσμίως.
Στην Ελλάδα έχει κερδίσει το βραβείο καλύτερης μικρού μήκους ταινίας για το Casus Belli και το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη για το Interruption, από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Επίσης, ήταν υποψήφιος για το βραβείο σκηνοθεσίας της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου με την ταινία του Τίτλοι Τέλους, ενώ έχει διατελέσει μέλος της επίσημης κριτικής επιτροπής για το «Λιοντάρι του Μέλλοντος» στο 74ο Διεθνές Φεστιβάλ της Βενετίας.
Τελευταία του δουλειά του είναι το “Touch Me” για λογαριασμό της πλατφόρμας Enter της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση. Εκεί, που τους τελευταίους μήνες της ζωής μας, μπορείτε να παρακολουθήσετε ολιγόλεπτα βίντεα-σχόλια πάνω στην πανδημία (και όχι μόνο) από σημαντικούς καλλιτέχνες κάθε ηλικίας.
Ένας από αυτούς και ο Γιώργος Ζώης που μίλησε στην Popaganda για τη μικρού μήκους ταινία του.
O Γιώργος Ζώης .
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκες, όταν ξεκίνησε η καραντίνα; Ότι ο κόσμος μπαίνει σε μια νέα τροχιά και κανείς δεν γνωρίζει που θα κατρακυλήσει.
Ποιος ήταν ο μεγαλύτερος σου φόβος; Προσωπικά ο θάνατος είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος. Παραδόξως σε εκείνη την περίοδο δεν φούντωσε. Για μένα φόβος ήταν η βία μέσα σε συνθήκες εγκλεισμού που ασκούν οι άνθρωποι στους εαυτούς τους και στους υπόλοιπους που ζουν μαζί τους. Και η εξουσία που βρίσκει κάθε λογής προσχήματα να καταπιέσει ακόμη περισσότερο τους από κάτω για να σωθεί ξανά το σύστημα των από πάνω.
Αυτή η «αστική ερημιά» ήταν ένα ονειρεμένο κινηματογραφικό σκηνικό; Σκέφτηκες τίποτα σενάρια την εποχή που ήμασταν με «Μετακίνηση 6»; Τα άδεια αστικά τοπία είναι πάντα ένα κινηματογραφικό δέλεαρ, αλλά αν δεν συνοδεύονται από μια δυνατή μυθοπλαστική αφήγηση, παραμένουν πάντα διακοσμητικά. Μέσα σε αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση υπάρχει μια ηδονή να περπατάς σε μια πόλη άδεια από ανθρώπους. Επικρατεί μια περίεργη ησυχία, σαν οι άνθρωποι να εγκατέλειψαν τον πλανήτη και τον άφησαν μόνο του και εσύ τον εξερευνείς σαν σύγχρονος αρχαιολόγος. Τα σενάρια που δούλευα ήταν τα ίδια που δούλευα και πριν, οπότε καμία μετακίνηση 6 δεν με μετακίνησε από τις ήδη υπάρχουσες εμμονές μου.
Πώς σου φάνηκε η εμπειρία του Enter; Άνοιξε μια νέα δίοδο επικοινωνίας μεταξύ δημιουργού και κοινού; Σίγουρα, άνοιξε και νομίζω και η Στέγη είδε πόσο δύναμη μπορεί να έχει η φόρμα της μικρού μήκους. Σε αυτό προστίθεται πολλαπλάσια πόσες συζητήσεις, διαμάχες, συναισθήματα, ερωτήματα μπορούν να προκαλέσουν, φανερώνοντας τον διχασμό που εύκολα δημιουργείται στην ανθρώπινη κοινότητα, κάνοντας την να μοιάζει με κενότητα.
Στο “Touch Me” η ιστορία που περιγράφεις μοιάζει να είναι από το μέλλον, αλλά στην ουσία διαδραματίζεται σήμερα.. Αυτό ακριβώς. Με ενδιαφέρει να μην προβάλω μια δικιά μου εικόνα για το μέλλον αλλά να υπονοήσω με ειρωνεία και χιούμορ ότι το μέλλον είναι τώρα.
Σε τρομάζει ότι μπορεί να χαθεί κάποια στιγμή η ανθρώπινη επαφή; Να κάνουμε σεξ με καλώδια, για παράδειγμα. Ποιος ξέρει, μπορεί να είναι και καλύτερο; Στην ταινία η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή είναι τόσο βασική που οι δυο ήρωες σπάνε τα πρωτόκολλα συμπεριφοράς, για να την ικανοποιήσουν. Δεν γνωρίζω πώς θα γίνεται το σεξ στο μέλλον, αλλά νομίζω το άγγιγμα των σωμάτων θα παραμείνει για πάντα μια βασική ανθρώπινη ανάγκη που δύσκολα θα αντικατασταθεί. Τα καλώδια προσωπικά δεν τα βρίσκω καλύτερη εκδοχή.
Οι ήρωες σου είναι επαναστάτες ή ανεύθυνοι; Οι επαναστάτες είναι υπεύθυνοι για τη δημιουργία ενός νέου κόσμου και ως εκ τούτου ανεύθυνοι στον τωρινό.
Στο “Touch Me” συνεργάστηκαν:
Σκηνοθεσία: Γιώργος Ζώης
Σενάριο: Γιώργος Ζώης, Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη
Παίζουν: Δάφνη Αντωνιάδου, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιάννης Κανάκης, Γιάννης Καραμπάτσος
Ενδυματολογία: Χριστίνα Λαρδίκου
Ήχος: Dario Le Bars
Μοντάζ: Γιάννης Χαλκιαδάκης, Λεωνίδας Παπαφωτίου
Οργάνωση παραγωγής: Κλεό Μίλτο
Τίτλοι: Θοδωρής Ζιγκίρης
VFX: Γιώργος Αλαχούζος
Ευχαριστίες: Μαριάνα Μπίστη, Νεφέλη Καπόν, Σαντέ Αγκιλάρε, Αντιγόνη Ρώτα, Μάρλι Αλιφέρη